Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, τους οποίους γνώρισες σε μια αθώα ηλικία και πορευθήκατε μαζί για μεγάλο διάστημα, όμως κάποια στιγμή οι δρόμοι σας χωρίστηκαν. Από αυτούς, έχεις πολύ δυνατές αναμνήσεις γιατί δυνατές ήταν και οι στιγμές που ζήσατε, τα κοινά βιώματα που έχετε, οι εμπειρίες. Έτσι είναι αδύνατον να τους σκέφτεσαι και να μην νοσταλγείς τα χρόνια εκείνα που πέρασαν, τα τόσο αθώα, τόσο ήρεμα και παράλληλα έντονα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι παιδικοί μας φίλοι, κ ακόμα κ όταν τίποτα άλλο πια δεν θα μας δένει, αρκεί αυτό για να ξανάρθουμε κοντά. Δεν συμβαίνει πάντα, γιατί σε διάφορες περιπτώσεις και θέματα οι άνθρωποι αλλάζουν και η προσωπικότητα, η συμπεριφορά και ο χαρακτήρας τους διαμορφώνεται σύμφωνα με τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουν από το εκάστοτε εξωτερικό περιβάλλον.
Ωστόσο, κάποιες ψυχές διατηρούν αυτό που ήταν κάποτε, τότε που ακόμα δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν την σημαντικότητα πολλών καταστάσεων μέσα στο επιφανειακό του κόσμου. Έτσι, εφόσον μια φορά δέθηκαν και κόλλησαν, εν δυνάμει θα είναι πάντα δεμένες, μπορεί όχι πια σαν ένα, σίγουρα θα τους ενώνει αυτή η παιδική αθωότητα και αυτή η αγάπη, η κατανόηση, οι κοινές ανησυχίες, τα κοινά ενδιαφέροντα, η κοινή οπτική για τον χαοτικό κόσμο που ζούμε.
Πάντα θα βρίσκεται σε αυτούς τους ανθρώπους ένα κομμάτι του εαυτού μας, της ψυχής μας που δεν θα υπάρχει πουθενά αλλού και κανείς άλλος δεν θα μπορεί να καταλάβει αυτό το δέσιμο, όσα χρόνια κ αν περάσουν, όσο πολύ κ αν έχουν απομακρυνθεί οι ζωές.
Κι όταν πια συναντιόμαστε ξανά μεγάλοι, είναι τόσο εύκολο να ξαναμοιραστούμε όνειρα μικρά και μεγάλα, όπως τα όνειρα που κάναμε όταν ήμασταν έφηβοι για μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα, και είναι τόσο εύκολο να μοιραζόμαστε το οτιδήποτε, λες και δεν χαθήκαμε ποτέ, λες και δεν σταμάτησε ποτέ η εμπιστοσύνη να υπάρχει.
Και είναι τόσο όμορφο αυτό το συναίσθημα, να ξέρεις ότι κάπου στη γη έχεις δυο καλούς φίλους, που γνωρίζεστε από τα μικρά σας βήματα και θα είστε πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον, όσα χιλιόμετρα κ αν σας χωρίζουν, όσο διαφορετικές κι αν είναι πια οι ζωές σας, θα είστε πάντα εκεί, σαν αδερφές ψυχές. Όπως παλιά.
Ωστόσο, κάποιες ψυχές διατηρούν αυτό που ήταν κάποτε, τότε που ακόμα δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν την σημαντικότητα πολλών καταστάσεων μέσα στο επιφανειακό του κόσμου. Έτσι, εφόσον μια φορά δέθηκαν και κόλλησαν, εν δυνάμει θα είναι πάντα δεμένες, μπορεί όχι πια σαν ένα, σίγουρα θα τους ενώνει αυτή η παιδική αθωότητα και αυτή η αγάπη, η κατανόηση, οι κοινές ανησυχίες, τα κοινά ενδιαφέροντα, η κοινή οπτική για τον χαοτικό κόσμο που ζούμε.
Πάντα θα βρίσκεται σε αυτούς τους ανθρώπους ένα κομμάτι του εαυτού μας, της ψυχής μας που δεν θα υπάρχει πουθενά αλλού και κανείς άλλος δεν θα μπορεί να καταλάβει αυτό το δέσιμο, όσα χρόνια κ αν περάσουν, όσο πολύ κ αν έχουν απομακρυνθεί οι ζωές.
Κι όταν πια συναντιόμαστε ξανά μεγάλοι, είναι τόσο εύκολο να ξαναμοιραστούμε όνειρα μικρά και μεγάλα, όπως τα όνειρα που κάναμε όταν ήμασταν έφηβοι για μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα, και είναι τόσο εύκολο να μοιραζόμαστε το οτιδήποτε, λες και δεν χαθήκαμε ποτέ, λες και δεν σταμάτησε ποτέ η εμπιστοσύνη να υπάρχει.
Και είναι τόσο όμορφο αυτό το συναίσθημα, να ξέρεις ότι κάπου στη γη έχεις δυο καλούς φίλους, που γνωρίζεστε από τα μικρά σας βήματα και θα είστε πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον, όσα χιλιόμετρα κ αν σας χωρίζουν, όσο διαφορετικές κι αν είναι πια οι ζωές σας, θα είστε πάντα εκεί, σαν αδερφές ψυχές. Όπως παλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου