Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Ήρθε το τέλος...ή μήπως όχι (ακόμα) ;

 Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν πως το να λες στον σύντροφο σου "ας χωρίσουμε" έχει την ίδια βαρύτητα με το να λες "καλημέρα" ή "ωραίος καιρός σήμερα". Μπορεί να γίνομαι σκληρή και αυστηρή και επικριτική όμως το θεωρώ αδικαιολόγητο. Και δεν δέχομαι καν σαν ελαφρυντικό πως περνούσε δύσκολα ή ότι όλοι κάνουμε λάθη. Αυτός που έχει τον χωρισμό σαν καραμέλα που τη χρησιμοποιεί όποτε θέλει είναι εγωιστής και σε μεγάλο βαθμό, αδιαφορεί για το τι νιώθει ο σύντροφος του. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται. Ο χωρισμός δεν είναι αστείο. Κάθε άλλο μάλιστα, για πολλούς ανθρώπους μπορεί να είναι καταστροφικό.

Και είναι τόσο  μα τόσο ψυχοφθόρο να μπαίνεις στη διαδικασία να φαντάζεσαι τη ζωή σου χωρίς εκείνον που είχες δίπλα σου μέχρι τώρα, να ξεκινάς από το 0, όμως αυτό να αποτελεί επιλογή κάποιου άλλου που δεν ξέρεις καν αν είναι όντως αυτό που πραγματικά θέλει, ή αν απλά θέλει να δοκιμάσει λίγο την τύχη του χωρίς εσένα για να δει πώς θα του πάει.

Και μετά έρχεται το πισωγύρισμα : "ξέρεις, δεν μπορώ χωρίς εσένα κι αφού εγώ δεν μπορώ θα ξαναείμαστε μαζί."  Έτσι απλά. Χωρίς ένα συγγνώμη για την ταλαιπωρία και άσχετα αν εσένα σου κόπηκε η όρεξη και την τελευταία βδομάδα δεν έβαλες μπουκιά στο στόμα σου από τη στεναχώρια και το κλάμα. Τι κι αν έχασες τον ύπνο σου και άφησες όλον τον υπόλοιπο κόσμο να υπάρχει χωρίς εσένα,λες και η καθημερινότητα δεν σε αφορά; Έλα μωρέ! Κομμάτια να γίνει, αφού σε θέλει πίσω όλα καλά κι ωραία. Θα είναι σαν να μην έγινε τίποτα....

...Μέχρι την επόμενη φορά που η κασέτα θα ξαναπαίξει από την αρχή. Και πάλι να γίνεσαι κομμάτια, πάλι να χάνεις τον ύπνο σου για να δεις που έφταιξες και πόσο άδικη υπήρξες (ασχέτως αν δεν υπήρξες άδικη τελικα) πάλι να δέχεσαι κατηγορίες που προσπαθείς να ορθοποδήσεις και να βρεις τον εαυτό σου.

Ε όχι,αυτό παραείναι άδικο για σένα.Να είσαι σε μια σχέση που κάθε τρεις και λίγο θα πρέπει να πέφτεις στα πατώματα. Να είσαι σε μια σχέση που δεν μπορείς να είσαι 100% ο εαυτός σου γιατί υπάρχουν πράγματα που ενοχλούν τον άλλον και, τι να κάνεις, ας καταπιεστείς εσύ λίγο για να φαίνονται όλα οκ και να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Όμως δεν πάει έτσι.Αυτές οι σχέσεις δεν αντέχουν για πολύ, όσο κι αν το παλεύουν ή νομίζουν πως το παλεύουν. Από τη στιγμή που ένας από τους δυο χάνει το δικαίωμα στην ελεύθερη και αυθόρμητη έκφραση, τότε όλο το οικοδόμημα είναι στραβό, λοξό κι ανάποδο και de facto  θα καταρρεύσει.
Και στην τελική,ας γίνουμε και λίγο εγωιστές. Γιατί να μειώνουμε τον εαυτό μας, τις πεποιθήσεις μας, τις ιδέες μας, τα θέλω μας για να είναι κάποιος άλλος ευχαριστημένος πιστεύοντας πως βρήκε αυτό που ήθελε; Και με εμάς τι γίνεται; Ποιος θα μας ευχαριστήσει εμάς όταν εμείς παραμελούμε τον εαυτό μας;

Εξάλλου, ο έρωτας, ο πραγματικός έρωτας δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Ο πραγματικός έρωτας σε συνεπαίρνει, δεν σε βάζει σε διλήμματα, δεν μειώνει την αξιοπρέπεια σου. Εκεί δεν υπάρχει εγωισμός. Κι όταν ακόμα ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού απομακρύνεται, αυτό που μένει είναι κάτι πιο βαθύ. Αυτό που μένει είναι ο σεβασμός,η εκτίμηση για την ψυχή και την προσωπικότητα του άλλου. Η αμοιβαία κατανόηση και υποστήριξη, το να μπαίνεις στη θέση του άλλου κάθε φορά που εκείνος νιώθει άσχημα ή κάθε φορά που εσύ σκοπεύεις να προκαλέσεις τα αρνητικά του συναισθήματα.
 Ο έρωτας και η αγάπη, αυτά που σπάνια μπορεί να συναντήσει κανείς στο ίδιο πρόσωπο δεν έχουν απαιτήσεις και προτιμήσεις, παρά δέχονται τον άλλον όπως είναι. Κι αυτό που είναι σε συμπληρώνει,αλλιώς δεν σου κάνει. Η αγάπη είναι απόλυτη,δεν δέχεται εκπτώσεις, δεν χωράνε πισωγυρίσματα και ραγίσματα του γυαλιού.


 "... ή κανείς ή κι οι δυο μαζί..."


Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις

Να ζεις: να κάνεις λάθη, να πέφτεις, να ξανασηκώνεσαι, να αναρωτιέσαι, να βιώνεις νέες εμπειρίες, να αναθεωρείς..
Να αγαπάς: πάντα να αγαπάς,γιατί ζωή χωρίς αγάπη είναι μισή ζωή.Το ιδανικότερο; Να αγαπάς και να αγαπιέσαι ταυτόχρονα.
Να μαθαίνεις: όλα είναι εμπειρίες και όλα είναι γνώση...

Δεν γίνεται να διαβάσεις αυτό το βιβλίο και να μην σε επηρεάσει!
 Σε κάνει να βλέπεις τη ζωή από διαφορετική οπτική γωνία. Όσο απογοητευμένος κι αν νιώθεις, διαβάζοντας το βιβλίο αυτό του Μπουσκάλια, αλλάζεις. Θυμάσαι πράγματα που ήξερες αλλά δεν τους έδινες σημασία. Μαθαίνεις πράγματα που δεν ήξερες,για τον εαυτό σου, για τους άλλους, για τον κόσμο γύρω σου.
Ένα βιβλίο τόσο απλά γραμμένο, και τόσο εντυπωσιακό. Ένα βιβλίο σύμβουλος για κάθε περίσταση της ζωής, για κάθε εποχή και για κάθε ηλικία.
Σου φτιάχνει τη διάθεση, σε γεμίζει με αποφασιστικότητα, αισιοδοξία, πυγμή, θάρρος. Σε παρακινεί να βρεις τον εαυτό σου, να παλέψεις για αυτά που θες, να διεκδικήσεις τα δικαιώματα που σου ανήκουν, να νιώθεις πάντα ελεύθερος και όχι καταπιεσμένος.

Η ζωή είναι μικρή και είναι θλιβερό να την σπαταλάμε δεξιά και αριστερά για πράγματα ανούσια και όχι για τα σημαντικά,δηλαδή για αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους και ολοκληρωμένους. Πρέπει να παίρνουμε το μέλλον μας στα χέρια μας και να μην αφήνουμε τον καιρό να περνάει έτσι, άχρωμα, άγευστα. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να δίνουμε χρώμα και γεύσεις και όχι να περιμένουμε από κάποιον άλλον να το κάνει για εμάς, όσο σημαντικό κι αν θεωρούμε αυτόν τον άλλον. Δεν πρέπει να στηρίζουμε την ευτυχία μας στους άλλους, ούτε να εξαρτάται η διάθεση μας από τη δική τους.
Να δημιουργούμε και να επιδιώκουμε τις εμπειρίες και κατά συνέπεια τις αναμνήσεις που θέλουμε να έχουμε και να θυμόμαστε.
 ΤΏΡΑ είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να ζήσουμε.
Το χθες έχει φύγει και το αύριο είναι αβέβαιο. Μόνο το ΤΩΡΑ έχουμε.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Μαουτχάουζεν--Ιωάννης Καμπανέλλης

Η ιστορία που αφηγείται ο Ιάκωβος Καμπανέλλης δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Δεν είναι ρομάντζο, ούτε μυθιστόρημα, ούτε κάποια φανταστική ιστορία.  Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία. Αρχικά το βιβλίο είχε τη μορφή σκόρπιων σημειώσεων και πέρασαν 50 χρόνια (1945-1995) , όπως μας εξηγεί ο συγγραφέας, ώσπου να αποκτήσει την έντυπη μορφή που έχουμε στα χέρια μας. Το έργο αυτό αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές προσωπικές μαρτυρίες για τα εγκλήματα και τα βασανιστήρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
            Ο συγγραφέας με τρόπο απλό περιγράφει την ωμή και τραγική πραγματικότητα που επικρατούσε κατά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1943-1945) στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και εξοντώσεως και πιο συγκεκριμένα στο Μαουτχάουζεν όπου αιχμάλωτος βρισκόταν και ο ίδιος. Μας εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια μέχρι ποιου σημείου κτηνωδίας μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος προκειμένου, αρχικά, να επιβιώσει και αφετέρου να κερδίσει τίτλους και στιγμές δόξας.
           
            Στο βιβλίο διαβάζουμε περιστατικά που ξεπερνάνε κάθε φαντασία και λογική. Πώς αλλιώς θα μπορούσε νοήμων άνθρωπος να κατανοήσει τα όσα λάμβαναν χώρα τότε που θριάμβευε το Ναζιστικό Κίνημα του Χίτλερ;  «Δουλειά τους» οι Ες-Ες χαρακτήριζαν τον τρόπο με τον οποίο θα σκότωναν μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων σε σύντομο χρονικό διάστημα. «Δουλειά τους» ήταν να ανταγωνίζονται  ο ένας τον άλλον και νικητής να είναι εκείνος που θα φερθεί πιο απάνθρωπα, πιο ανελέητα από όλους. «Δουλειά τους» ήταν να γίνουν εκτελεστικά όργανα στο πιο απεχθές έγκλημα που γράφτηκε ποτέ στην Παγκόσμια Ιστορία.

            Άνθρωποι που βασανίστηκαν με κάθε δυνατό τρόπο και δίχως  οίκτο, απλά και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούν σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη και όχι στην Γερμανία. Εκατομμύρια άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους χωρίς λόγο και αιτία, απλά και μόνο επειδή κάποιος αποφάσισε να πάρει στα χέρια του τη μοίρα της ανθρωπότητας και να το παίξει ηγέτης.
Άπειρα τα ερωτήματα στα οποία δεν υπάρχουν πολλές απαντήσεις, αλλά κι αυτές ακόμη που υπάρχουν δεν είναι αρκετές, δεν φτάνουν για να δώσουν κάποια σαφή και ικανοποιητική εξήγηση.
Μπορεί να έχει περάσει περισσότερο από μισός αιώνας από το τέλος εκείνου του πολέμου, ωστόσο τα αποκαΐδια της στάχτης του Φασισμού και του Ναζισμού δεν έχουν εξαλειφθεί  τελείως. Και δεν υπάρχει χειρότερο για το μέλλον και τη μοίρα κάθε λαού, από το να μην διδάσκεται απ’ την ιστορία του…

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Τι είπε στ' αλήθεια ο Γιουνγκ--- Ε.Α. Μπένετ

  Στο βιβλίο αυτό εισάγεται ο αναγνώστης στις βασικές θεωρίες του Γιουνγκ, όπως είναι η θεωρία του για τα αρχέτυπα, για την συνειδητή και ασυνείδητη ψυχική δραστηριότητα, καθώς επίσης και για τον κόσμο των ονείρων. Μέσα από αυτό το βιβλίο, κατανοεί κανείς κάποια σημεία της σχέσης του Γιουνγκ με τον Φρόιντ για την οποία πολλά έχουν ειπωθεί κι άλλα τόσα έχουν γραφτεί.
Το σημαντικό είναι πως ο συγγραφέας δεν είναι απλά ένας μεταγενέστερος μελετητής του σπουδαίου αυτού ψυχολόγου και ψυχαναλυτή, αλλά υπήρξε και προσωπικός του φίλος, γεγονός που προσδίδει περισσότερη εγκυρότητα στα όσα γράφει.
 Αυτό που χαρακτηρίζει τον Γιουνγκ,καθώς επίσης και αυτό που τον αποστασιοποιεί από την φροϋδική σχολή είναι το ότι δεν υπήρξε τόσο απόλυτος στις θέσεις που υποστήριζε αλλά υπήρξε διαλλακτικός και πάντα θετικός στο να επαναπροσδιορίσει τις αντιλήψεις και θεωρίες του, όποτε το έκρινε απαραίτητο για την πορεία της ψυχανάλυσης. Σε αντίθεση, ο  Φρόιντ υπήρξε δογματικός σε  ό,τι πρέσβευε, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την ρήξη ανάμεσα στον ίδιο και τον Γιουνγκ. Ο Φρόιντ αναγνώριζε την ευφυΐα  και την οξύνοια του Γιουνγκ, όμως αυτό που δεν μπορούσε να του συγχωρέσει είναι πως δεν αποδεχόταν τις θεωρίες για το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και την βρεφική σεξουαλικότητα.
  Το βιβλίο είναι ενδιαφέρον γιατί είναι γραμμένο σε γλώσσα απλή και όχι ιδιαίτερα επιστημονική, έτσι ώστε να μπορεί να το απολαύσει οποιοσδήποτε αναγνώστης χωρίς να έχει γνώσεις ή πτυχία ψυχολογίας. Τέλος, διαβάζοντάς το, κατανοούμε βασικές θεωρίες της ψυχολογίας και ταυτόχρονα μαθαίνουμε πράγματα για τον εσωτερικό μας κόσμο που πιθανώς αγνοούσαμε, ή δεν είχαμε ποτέ συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν.
 

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

" Ο φτωχούλης του Θεού" -- Νίκος Καζαντζάκης

  Συγγραφέας που έχει παρεξηγηθεί, κατηγορηθεί, παρερμηνευτεί. Συγγραφέας που εύκολα διαβάζεται και δύσκολα κατανοείται. Συγγραφέας, από τους πιο σημαντικούς παγκοσμίως, από τους θεμελιωτές των γραμμάτων και της λογοτεχνίας. Ο πιο πολυμεταφρασμένος συγγραφέας παγκοσμίως, ποιητής, στοχαστής, φιλόσοφος, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, κριτικός, δημοσιογράφος κ.α.
  Ο λόγος για τον Νίκο Καζαντζάκη που έχει κατηγορηθεί ως άθεος, ως μηδενιστής- είναι γνωστή άλλωστε η επίδραση που άσκησε σε αυτόν ο Φρειδερίκος Νίτσε. Ωστόσο είναι λίγα τα έργα του στα οποία δεν συναντάμε το θρησκευτικό στοιχείο.
  Ο Καζαντζάκης βάζει τους ήρωες του( "βίος και πολιτεία του Αλ. Ζορμπά" , " ο φτωχούλης του θεού", Ο χριστός ξανασταυρώνεται"κ.α) να παλεύουν με τους δαίμονές τους προκειμένου να πλησιάσουν, να έχουν άμεση επικοινωνία με τον Θεό.
Στο έργο του Καζαντζάκη "ο φτωχούλης του Θεού¨" συναντάμε τον Φραγκίσκο της Ασίζης, ο οποίος απαρνιέται κάθε τι σίγουρο και σταθερό (το πατρικό του, τους γονείς του, την περιουσία του) για να κηρύττει την Τέλεια Αγάπη,την τέλεια φτώχεια, την τέλεια απλότητα. Με τον τρόπο αυτό νιώθει πως είναι πιο κοντά στον Θεό και προσπαθεί να κερδίσει την επίγεια ευτυχία, ωστόσο απαρνιέται κάθε τι που τον κάνει να νιώθει ευχάριστα. Ο δρόμος που επιλέγει είναι σκληρός και επώδυνος, επιλέγει την ζητιανιά για να επιβιώσει, επιλέγει να ζει άστεγος και ξυπόλητος. Ταξιδεύει για να κηρύξει την αγάπη και την ειρήνη και νιώθει πως είναι χρέος του να προστατεύσει τους ανθρώπους από τον δρόμο που οδηγεί στην Κόλαση και ταυτόχρονα, χρέος του να τους οδηγήσει "στην Παράδεισο": " στα πέρατα της γης ένας να σκοτωθεί, εσύ σκοτώνεσαι. Στα πέρατα της γης να σωθεί ένας, εσύ σώζεσαι."
Ποιος είναι λοιπόν ο πιο κατάλληλος,ο πιο σωστός δρόμος για να έρθουμε πιο κοντά στον Θεό; Απάντηση δεν υπάρχει και κανείς δεν μπορείς να μας ορίσει ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε, παρά μόνο η καρδιά μας.
Ο θεός δεν βρίσκεται στις εκκλησίες, αλλά μέσα μας.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Ο Νίτσε και η αιώνια επιστροφή

Όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί πώς θα ήταν η ζωή μας αν τα πράγματα, αν η καθημερινότητά μας δεν ήταν όπως ακριβώς είναι. Έχουμε αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε αν κάτι, φαινομενικά ασήμαντο, γινόταν αλλιώς. Πολλές φορές, όταν πρόκειται για μια τυχαία συνάντηση λέμε "δεν θα συναντούσα τον τάδε ή την τάδε, αν περνούσα από αυτό το συγκεκριμένο σημείο 1 λεπτό νωρίτερα ή 1 λεπτό αργότερα. Σε μια ακόμη πιο θλιβερή περίπτωση, όπως αυτή των τροχαίων, σκεφτόμαστε " δεν θα είχε πάθει τίποτα αν δεν βρισκόταν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή ή αν φορούσε κράνος, ζώνη κτλ"

Ο Νίτσε στο έργο του "Χαρούμενη Επιστήμη" (1882) μας δίνει μια εικόνα της έννοιας της αιώνιας επιστροφής :
" τι θα γινόταν αν κάποια μέρα 'η νύχτα ένας δαίμονας γλιστρούσε σαν τον κλέφτη στο κατόπι σου μες στην πιο κατάμονη μοναξιά σου και σου 'λεγε: "αυτήν τη ζωή, όπως τη ζεις τώρα κι όπως την έζησες, θα πρέπει να τη ζήσεις ξανά, κι άλλη μια, κι άλλες αμέτρητες φορές. Και τίποτα καινούριο δεν θα συμβεί, παρά κάθε πόνος και κάθε χαρά και κάθε σκέψη κι αναστεναγμός, και καθετί ανείπωτα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου θα πρέπει να επιστρέψει σ' εσένα, όλα με την ίδια σειρά κ αλληλουχία- ακόμα κι αυτή η αράχνη κι αυτό το φεγγαρόφωτο ανάμεσα στα δέντρα, κι αυτή ακόμα η στιγμή, κι εγώ ο ίδιος.Η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης γυρίζει πάνω κάτω, ξανά και ξανά, κι εσύ μαζί της, ένας κόκκος σκόνης!" "

Επίσης, στον Ζαρατούστρα του Νίτσε συναντάμε την εξής φράση : " όχι μια καινούρια ζωή ή μια παρόμοια ζωή ή μια άλλη ζωή, αλλά αυτή η ζωή ίδια κι απαράλλαχτη"

Η βασική ιδέα που θέλει να προβάλλει ο Νίτσε με την αιώνια επιστροφή είναι η ενδοσκόπηση του καθενός στον εαυτό του, προκείμενου να καταλάβει πόσο ευχαριστημένος είναι με τη ζωή του,δηλαδή με τις επιλογές που κάνει και με τον τρόπο που επιλέγει να ζει και να διαμορφώνει την καθημερινότητα του.Αν μας δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή,τι θα αλλάζαμε και τι θα κρατούσαμε ίδιο; Αν τα αλλάζαμε όλα,τότε είμαστε δυστυχισμένοι και δεν έχουμε βρει κανένα νόημα στη ζωή. Αν πάλι δεν αλλάζαμε τίποτα, τότε σίγουρα είμαστε σε καλό δρόμο γιατί σημαίνει πως είμαστε ευτυχισμένοι και κάνουμε σωστές επιλογές για τις οποίες δεν χρειάζεται να μετανιώνουμε. Ωστόσο, κανένας δεν έχει δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και όλοι είμαστε αυτοί που είμαστε και κάνουμε τη ζωή που κάνουμε. Αν κάτι στη ζωή μας γινόταν διαφορετικά,τότε τίποτα πια σε αυτήν δεν θα ήταν ίδιο, με τον ίδιο τρόπο που κι εμείς δεν θα ήμασταν ίδιοι αλλά κάποιοι άλλοι, εντελώς διαφορετικοί από αυτό που είμαστε τώρα. Το καθετί που ζούμε, όσο ανείπωτα μικρό κ αν φαίνεται ή όντως είναι, διαμορφώνει την προσωπικότητα μας με τρόπο που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε συνήθως.
Ο Νίτσε μας συμβουλεύει να γίνουμε αυτό που είμαστε, να είμαστε γενναιόδωροι με τις δυνατότητες μας και να δεχόμαστε τη ζωή όπως ακριβώς είναι κι όχι απλά να την αντέχουμε ως κάτι αναγκαίο αλλά να την αγαπάμε επειδή είναι αυτή που είναι (Amor fati)

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

"Εκατό Χρόνια Μοναξιά" - Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Έργο μελαγχολικό ιδιαίτερα στο τέλος,με εντονότερο των άλλων στοιχείων τη μοναξιά αλλά και την απομόνωση που επιλέγει ο συγγραφέας για τους πρωταγωνιστές. Απομόνωση,τόσο από τον υπόλοιπο κόσμο του χωριού (αλλά και του ίδιου του χωριού από τα υπόλοιπα) όσο και από τα συγγενικά τους πρόσωπα, με τα οποία περνάνε την καθημερινότητα τους, συγκατοικούν στο ίδιο σπίτι,μοιράζονται σχεδόν τις ίδιες εμπειρίες τις οποίες όμως ο καθένας βιώνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Η μοναξιά λοιπόν χαρακτηρίζει τους χαρακτήρες, η οποία γίνεται αντιληπτή σε αυτούς μόνο όταν φύγει από  κοντά τους το πιο κοντινό πρόσωπο,άντρας,αδελφός,αδελφή,γιαγιά,προγιαγιά. Και γίνεται αντιληπτή περισσότερο επειδή όλη τη ζωή τους την περνούσαν επιλέγοντας να κρατούν κακία και απόσταση από  το πρόσωπο αυτό που όταν πια χάνεται, προκαλεί νοσταλγία και αφήνει ένα κενό.

Ο έρωτας στο μυθιστόρημα του Μάρκες,δεν έχει καμία σχέση με τον έρωτα που εμφανίζεται στα κλασικά και μη μυθιστορήματα. Αντιθέτως έχει μια πολύ ιδιαίτερη μορφή, όπως άλλωστε ιδιαίτερο είναι και το έργο του Μάρκες καθώς σε τίποτα δεν θυμίζει και δεν μοιάζει με άλλα έργα της εποχής του, ακόμη πριν ή μετά, αλλά αποτελεί τον λόγο που το 1982 ο συγγραφέας κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο έρωτας λοιπόν, εμφανίζεται ως παράνομος με την έννοια της μοιχείας, καταδικασμένος με την έννοια του απαγορευμένου,κάτι που τον καθιστά και ανολοκλήρωτο και, το πιο παράδοξο, θεωρητικά αιμομικτικό, αν συλλογιστεί κανείς πως οι άντρες της οικογένειας δεν υπολογίζουν τη συγγένεια μπροστά στο πάθος τους για την θεία τους συνήθως. Στην περίπτωση  όμως του Χοσέ Αρκάδιο, το πάθος του για την γυναίκα που μεγάλωσε σαν αδερφή του στο ίδιο σπίτι που μεγάλωσε κ αυτός, με την ίδια μάνα με την οποία μεγάλωσε κ αυτός, τον αναγκάζει να ζει αποκλεισμένος από την οικογένειά του, αφού η αγάπη αυτή θεωρήθηκε ντροπιαστική. Έτσι ο έρωτας δεν γνωρίζει ποτέ την ικανοποίηση που του αρμόζει παίρνοντας έτσι μυθικές διαστάσεις.

Άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο του Μαρκές είναι αυτό του πολέμου, του αιώνια μάταιου πολέμου από όπου κανείς δεν βγαίνει νικητής παρά μόνο χαμένος. Η σύλληψη όμως της σκέψης αυτής έρχεται μόνο όταν τα χρόνια έχουν περάσει και ο συνταγματάρχης σκέφτεται τα πεπραγμένα του, τα ιδανικά για τα οποία πάλεψε, την ευτυχία που ποτέ δεν γνώρισε όντας απασχολημένος με το να παίρνει ζωές αλλά και να δημιουργεί, μέσα από τις πολυάριθμες συνουσίες του με διάφορες γυναίκες που βρέθηκαν στο πέρασμα του, αποτέλεσμα των οποίων ήταν 17 γιοι που για λίγο μόνο διασταυρώθηκαν.

Όλα αυτά λοιπόν σε ένα αποκομμένο από τον πολιτισμό χωριό,το Μακόντο,που βρίσκεται σε κάποια μεριά της Καραϊβικής. Ο Μάρκες εξιστορεί τις ζωές μιας παράξενης και ιδιότυπης, από κάθε άποψη, οικογένειας, των Μπουενδία, αλλά και όσων άλλων σχετίζονται με αυτούς. Ιστορίες ασυνήθιστες που προκαλούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη καθώς κινούνται στη σφαίρα του πραγματικού και του εξωπραγματικού, διατηρώντας ωστόσο τον ρεαλιστικό τόνο που χαρακτηρίζει την αφήγηση του Μάρκες. Έργο που αποτελεί κατηγορία από μόνο του ακριβώς επειδή ο συγγραφέας καταφέρνει να συνδέσει τα καθημερινά, τα απλά και τα λογικά με τα μυθολογικά,φανταστικά και εξωπραγματικά περιστατικά.