"Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνουν τίποτε ο ένας από τον άλλον,γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν" Τάσος Λειβαδίτης

  Βλέπω γύρω μου και παρατηρώ, κάποια ζευγάρια που με κάνουν να αναρωτιέμαι γιατί είναι (ακόμα) μαζί. Από τη μία βέβαια δεν μου πέφτει λόγος. Από την άλλη, είναι πολύ ενδιαφέρον από ψυχολογικής άποψης, να ερευνήσει κανείς ένα τέτοιο ζήτημα. Έρχομαι σε επαφή λοιπόν με τέτοια ζευγάρια, και δεν βρίσκω σε αυτούς τίποτα που να θυμίζει άνθρωπο ευτυχισμένο ή, έστω,άνθρωπο που να είναι σε μια σχέση που του αρέσει. Αντιθέτως, βλέπω ως επί το πλείστον  ζευγάρια, των οποίων η σχέση έχει τα σημαντικότερα προβλήματα. Δηλαδή, δεν υπάρχει επικοινωνία, δεν υπάρχει σεβασμός, δεν υπάρχει εκτίμηση...
  Και μου προκύπτουν τα εξής ερωτήματα : γιατί κάποιος να παραμένει σε μια κατάσταση, στην οποιαδήποτε κατάσταση, στην οποιαδήποτε σχέση, όταν, όχι μόνο δεν γίνεται η ζωή του καλύτερη, αλλά έχει και περισσότερα προβλήματα,εφόσον έχει πιο πολλά νεύρα και πιο πολλές εντάσεις; Πώς μια σχέση μπορεί να υπάρξει όταν τουλάχιστον ο ένας εκ των δύο δεν είναι ειλικρινής όσον αφορά τα συναισθήματα του; Τι νόημα έχει να είσαι σε μια τέτοια σχέση όταν δεν μπορείς, ή δεν θες, να είσαι ο εαυτός σου;
  Όλοι αναζητούμε την αποδοχή. Όλοι επιθυμούμε να γινόμαστε αποδεκτοί με τις όποιες ατέλειες έχουμε και με τα όποια λάθη κάνουμε. Μια ιδανική σχέση θα μπορούσε να είναι αυτή στην οποία ο άλλος μας αποδέχεται και τον αποδεχόμαστε κ εμείς, γιατί μας αρέσει όπως είναι. Διότι, δεν είναι λογικό να καθόμαστε με έναν άνθρωπο πιστεύοντας ότι στην πορεία θα αλλάξει και θα έρθει στα "μέτρα" μας. Το θέμα είναι η εκάστοτε σχέση να μας κάνει χαρούμενους, να μπορούμε να δεχόμαστε και να προσφέρουμε. Ακόμα κι αν ένας από τους δύο καταπιέζεται η σχέση έχει αποτύχει εφόσον καταπίεση, σημαίνει πως δεν υπάρχει ελεύθερη έκφραση,δεν υπάρχει αυθορμητισμός και πολύ περισσότερο,δεν υπάρχει η απόλυτη ειλικρίνεια γιατί αυτό δυσαρεστεί το άλλο μέλος της σχέσης (πχ επειδή η αλήθεια δεν του αρέσει).
  Είναι εύκολο επομένως να ζητάς ειλικρίνεια, αφοσίωση και πίστη από τον άλλον. Το δύσκολο για πολλούς είναι να το ζητήσουν κι από τον εαυτό τους. Γιατί, για να πετύχει μια σχέση, δεν φτάνει να προσπαθεί μόνο ένας. Όπως λέει και το τραγούδι, "η αγάπη θέλει δυο για να ζεσταθεί". Δεν αρκεί λοιπόν, να ζητάς από τον σύντροφό σου να μην παραδίνεται στους πειρασμούς και να μην παρασύρεται επειδή σε ενοχλεί, επειδή σε πονάει. Πρέπει εσύ ο ίδιος να μην ενδίδεις σε αυτούς και πολύ περισσότερο, να μην τους επιδιώκεις με την στάση σου και την συμπεριφορά σου. Αλλιώς δεν μπορείς να λέγεσαι ούτε ευτυχισμένος αλλά ούτε και ελεύθερος άνθρωπος, κυρίως επειδή είσαι δούλος των παθών σου κι έπειτα επειδή κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τον σύντροφό σου.
  Εκεί υστερούν οι σχέσεις στην κοινωνία μας. Ζητάμε από τους άλλους πράγματα που, καλά καλά, δεν εφαρμόζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι! Κι ειδικά όταν δεν το εφαρμόζουν ούτε οι άλλοι, τότε θίγεται ο εγωισμός μας...πληγωνόμαστε...
Και κάπως έτσι έγινε το φυσιολογικό σπάνιο. Κάπως έτσι η ειλικρίνεια και η διαφάνεια έγιναν περιζήτητες. Διότι, όλο και σπανίζουν οι άνθρωποι που πρώτα οι ίδιοι είναι ειλικρινείς κι ύστερα από τον άλλον ζητάνε ειλικρίνεια.

"Η ευτυχία είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ανθρώπου. Είναι η ανταπόκριση της ολοκληρωμένης προσωπικότητας προς έναν παραγωγικό προσανατολισμό προς τον εαυτό του και τον έξω κόσμο"  
Eric Fromm

ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΡΘΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ (για προγράμματα "διάσωσης")

Μιλάνε (ακόμα!) για πρόγραμμα διάσωσης.Ένα πρόγραμμα δηλαδή,που (υποτίθεται) έχει ως σκοπό να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Πάντως αυτό το πρόγραμμα μόνο διάσωσης δεν μπορεί να είναι όσο κι αν χτυπιούνται οι Γερμανοί και η ΝΔ. Γιατί,πως μπορεί να αποκαλείται πρόγραμμα διάσωσης όταν στα λίγα χρόνια εφαρμογής του η Ελλάδα έχει κάνει ρεκόρ στις αυτοκτονίες,στην ανεργία και στην μετανάστευση των νέων;;; Για ποια διάσωση μας μιλάνε;;;; Και πως γίνεται να μιλάνε ακόμα για αυτήν την υποτιθέμενη διάσωση,όταν κανείς δεν είναι ευχαριστημένος από ένα τέτοιο πρόγραμμα,αλλά αντιθέτως,όλοι οι Έλληνες έχουν αγανακτήσει και απελπιστεί;;; Δεν τους είναι αρκετό που τουλάχιστον το 72% των Ελλήνων βρίσκεται στο πλευρό της κυβέρνησης,και πολύ περισσότερο,στην στάση που κρατάει απέναντι στην ΕΕ.
Μα που ξανακούστηκε τόσο θερμή υποστήριξη σε μια κυβέρνηση;;;
Η Ελλάδα αυτό τον καιρό αποτελεί παγκόσμια ένα από τα πρώτα θέματα συζήτησης,όχι τόσο γιατί δώσαμε τέλος στον δικομματισμό όσο επειδή θέλουμε να δώσουμε τέλος στην κοροϊδία,στον εξευτελισμό και στην υποδούλωση. Θέλουμε να είμαστε ξανά περήφανοι που είμαστε Έλληνες,και που γεννηθήκαμε σε μια χώρα με τόσο μεγάλο και σπουδαίο παρελθόν και τόσο σημαντική ιστορία.
Θέλουμε να είμαστε ξανά ανεξάρτητοι και να μην έχουμε ανάγκη καμιά Γερμανία,δήθεν να μας σώσει. Γιατί αυτό είναι παράλογο! Ειδικά η Γερμανία, είναι η πιο ακατάλληλη χώρα για να παίξει αυτό το ρόλο.Γιατί μπορεί πολλοί να ξεχνάνε,ή να επιλέγουν να μη θυμούνται,αλλά δεν έχουν περάσει παρά μόνο 60 χρόνια από τότε που η Γερμανία είχε το ρόλο του τιμωρού δικαστή.Από τότε που νόμιζαν οι ηγέτες της πως θα "διορθώσουν" τον κόσμο,προβαίνοντας σε πειράματα με ανθρώπους(!!) και σε γενοκτονίες και άλλες τέτοιες απάνθρωπες καταστάσεις. Γι'αυτό,ειδικά η Γερμανία,που ακόμα δεν έχει φύγει από τα φασιστικά και ναζιστικά καθεστώτα,δεν μπορεί να επικαλείται το ρόλο του "σωτήρα" με δήθεν προγράμματα "διάσωσης",ούτε μπορεί να μας ζητάει να σκύβουμε το κεφάλι και να υπακούμε ,όντας έτσι το πειραματόζωό τους και συνάμα ένα παράδειγμα προς μίμηση και για τις άλλες χώρες. Ειδικά η Γερμανία δεν μπορεί να δίνει σε μας τελεσίγραφα απειλώντας μας πως θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση αν δεν συμμορφωθούμε με τις επιταγές της.
Γιατί στο τέλος της μέρας,και στο πλήρωμα του χρόνου,ΔΕΝ ΤΗΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ,ΑΥΤΗ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ. Και δεν μας χρωστάει μόνο υλική περιουσία,αλλά μας χρωστάει την εθνική μας αξιοπρέπεια,αυτή που είχε ποδοπατήσει ήδη από την εποχή των Παγκοσμίων Πολέμων,αυτή που είχε ποδοπατήσει όταν εν ψυχρώ δολοφονούσε αθώες ψυχές που δεν είχαν προλάβει καν να ονειρευτούν τη ζωή τους και κάποιος εγκληματίας τους την πήρε.Μας χρωστάει την ελευθερία μας που νομίζει πως μπορεί να την εξαγοράσει,αλλά πολύ περισσότερο χρωστάει στη χώρα που δημιούργησε το Δημοκρατικό πολίτευμα, να ζήσει στη Δημοκρατία που της αξίζει,χωρίς εκπτώσεις και με όλες τις τιμές.
Γι'αυτό,για ποιο πρόγραμμα "διάσωσης" μας μιλάτε;;

Irvin D.Yalom~~Το πρόβλημα Σπινόζα

   Το βιβλίο αυτό του Yalom είναι ένα από τα τελευταία βιβλία που έχει γράψει μέχρι στιγμής (έτος έκδοσης 2012) και πρόκειται για ένα μυθιστόρημα στο οποίο συναντιούνται δυο επιστήμες,δυο θεμελιώδεις ανθρωπιστικές επιστήμες : φιλοσοφία και ψυχολογία. Ο Yalοm στο έργο του αυτό (μ)πλέκει δυο ιστορίες,που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους και τις μετουσιώνει σε μια ιστορία αλληλένδετη.
  Συγκεκριμένα,η μία ιστορία αναφέρεται στη ζωή ενός αγοριού που ήδη από τα σχολικά του χρόνια είναι γαλουχημένος στα ναζιστικά φρονήματα και ιδεώδη της Γερμανίας των αρχών του εικοστού αιώνα που διακατέχεται από ρατσιστικές αντιλήψεις για τους Εβραίους και τα ακραία εθνικιστικά συναισθήματα για την Άρια φυλή.
Από την άλλη,"βλέπουμε" να εκτυλίσσεται η ζωή του φιλόσοφου Μπαρούχ ή Μπενεντίκτους  Σπινόζα σχεδόν από τη στιγμή που υπήρξε η πιο καθοριστική για τη ζωή και το έργο του : από τη στιγμή δηλαδή που τον αφόρισαν από τη συναγωγή των Εβραίων και απαγόρεψαν ακόμα και στα αδέρφια του να έχουν την οποιαδήποτε σχέση ή επαφή μαζί του.
Οι ιστορίες αυτές συναντιούνται όταν ο πρώτος,ο Άλφρεντ Ρόζεμπεργκ-δεινός φίλος του Χίτλερ,ανακαλύπτει το πάθος του Γκαίτε για τη μορφή και το φιλοσοφικό έργο  του Σπινόζα και προσπαθεί να μάθει περισσότερα για αυτόν,ώστε να καταλάβει τι ήταν αυτό που ενθουσίασε τόσο πολύ τον Γερμανό διανοούμενο που θαυμάζει ο ίδιος.Παραξενεύεται περισσότερο ωστόσο όταν διαβάζει πως ο φιλόσοφος είναι ένας αποσυνάγωγος της Εβραϊκής κοινότητας.
 "Το πρόβλημα Σπινόζα" είναι μια εξαιρετική παρουσίαση και εισαγωγή τόσο στις βασικότερες φιλοσοφικές θέσεις του Σπινόζα περί ελευθερίας,ντετερμινισμού και Θεϊκής φύσης,όσο και ένα δείγμα ιστορικής φύσεως,μέσα από το οποίο βλέπουμε τα πρώιμα στάδια εξέλιξης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας πριν ακόμα ξεσπάσουν οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι. Ο Σπινόζα είχε απαρνηθεί την θρησκεία του κυρίως λόγω του φανατισμού που διακατείχε τους πιστούς και αυτούς που δημιουργούσαν τις Γραφές. Ο φιλόσοφος ευχόταν το τέλος των παραδόσεων που εμπόδιζαν τους ανθρώπους να σκέφτονται ελεύθερα και να δρουν όπως τους ορίζει η φύση του και όχι σύμφωνα με τις επιταγές των άλλων. Λίγους αιώνες αργότερα, ο  Άλφρεντ Ρόζεμπεργκ ήταν θέμα ενός τέτοιου φανατισμού, όχι μόνο θρησκευτικού αλλά και εθνικιστικού, καθώς αρνείτο να δεχτεί πως ένας Εβραίος μπορεί να έχει τα ίδια δικαιώματα που έχει κ αυτός, ή γενικότερα,μπορεί να έχει οποιοδήποτε καλό στοιχείο.
Τέλος, ο συγγραφέας συνδέει στο χαρακτήρα των δυο ηρώων το πρόβλημα της αυτοκατανόησης "παντρεύοντας" έτσι,ψυχανάλυση και φιλοσοφία.