Άγνωστες οι βουλές του Κυρίου

Πόσο μικρός νιώθει κανείς μπροστά στο θάνατο; Φυσικά όχι μπροστά στον δικό του θάνατο γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν προλαβαίνεις ούτε καν να καταλάβεις πως χάνεις τις αισθήσεις σου...Το δύσκολο είναι να έρθεις αντιμέτωπος με τον θάνατο κάποιου άλλου,κάποιου νέου,κάποιου γνωστού,κάποιου συγγενή,κάποιου δικού σου και πολύ αγαπημένου... Όλοι λίγο πολύ,όταν ακούμε για τροχαία ή άλλες καταστάσεις που έχουν ένα και το αυτό αποτέλεσμα,σκεφτόμαστε πως θα ήταν αν ήμασταν εμείς στη θέση εκείνου που έφυγε,πως θα ήταν αν ήμασταν κι εμείς εκεί,εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή,ή απλώς σκεφτόμαστε πως αφού δεν είναι θέμα που μας επηρεάζει άμεσα,δεν είναι κάτι που μας αφορά..."εξάλλου,εμείς προσέχουμε" ....Λες και γίνονται διακρίσεις σε αυτές τις περιπτώσεις... Λες και υπάρχουν κάποιοι που μπροστά σε αυτό το θλιβερό θέμα είναι πιο ισχυροί από κάποιους άλλους... Όταν μαθαίνεις για κάποιο γνωστό,ότι δεν είναι πια στη ζωή,περνάνε τόσες σκέψεις απο το μυαλό...τόσα ερωτήματα,συνήθως αναπάντητα,γιατί ποιος μπορεί να δώσει την σωστή ή την κατάλληλη απάντηση σε ένα τέτοιο ζήτημα;; Στη δική μου περίπτωση λοιπόν, το πόσο θα με επηρεάσει το γεγονός έχει να κάνει με το πόσο κοντά στο περιβάλλον μου βρίσκεται ή με το πόσο θλιβερό είναι το γεγονός... Ήταν όλα θέμα χρόνου; Δηλαδή αν δεν βρισκόταν σε εκείνο το σημείο,εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή αλλά βρισκόταν 5 λεπτά αργότερα,θα συνέβαινε το ίδιο;; Κάποια πράγματα,κάποια φαινόμενα,είναι λες και συμβαίνουν για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο....Το χαλάζι που πέφτει μέσα Μαϊου, το αυτοκίνητο που έτυχε να είναι εκεί τότε, το αυτοκίνητο με το οποίο έγινε το ατύχημα,η κατάσταση του οδηγού του ενός ή του άλλου οχήματος....το μοναδικό αμάξι που θα περάσει από έναν δρόμο μια καλοκαιρινή νύχτα,μόνο και μόνο για να αφαιρέσει τη ζωή ενός παιδιού...που δεν είχε προλάβει καλά καλά να κάνει όνειρα..δεν είχε προλάβει να σκεφτεί πως φαντάζεται τη ζωή του... Η ζωή καλώς ή κακώς συνεχίζεται..πάντα συνεχίζεται για αυτούς που μένουν..Στην αρχή ο πόνος είναι αβάσταχτος.Νιώθεις πως δεν υπάρχει οξυγόνο πουθενά,πως ο κόσμος δεν έχασε απλά μια στροφή,αλλά κατέρρευσε.. Νιώθεις πως όλα είναι λάθος,όλα είναι αταίριαστα...Οι γονείς,τα αδέρφια,οι σύντροφοι,οι φίλοι..Πως συνεχίζουν όλοι αυτοί; Αφού τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο..πάντα θα λείπει εκείνο το ένα πρόσωπο από τη ζωή τους...εκείνο το πρόσωπο που για άλλους ήταν η χαρά της ζωής,για άλλους ήταν ένα στήριγμα,ένα κομμάτι του ίδιου τους του εαυτού και για άλλους ήταν το μέλλον...Πόσο τραγελαφικό να μιλάς για μέλλον...όταν το μόνο που υπάρχει είναι το παρόν..Κι όμως όλοι κάνουμε σχέδια,ακόμα κι αν ξέρουμε πως,κατά βάθος,ο Θεός γελάει μαζί μας,επειδή είμαστε μικροί,πολύ μικροί και ανίσχυροι...ανήμποροι να κάνουμε το ο,τιδήποτε για να αλλάξουμε αυτό που έχει γραφτεί για εμάς,πριν καν γεννηθούμε. Από την άλλη,θα με ρωτήσει κάποιος,δηλαδή τι,είμαστε πιόνια σε μια σκακιέρα κι ο καθένας μας εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο σκοπό μπαίνοντας σε έναν συγκεκριμένο ρόλο;Όχι. είμαστε ηθοποιοί για τους οποίους δεν υπάρχει πρόβα.Πρόβα είναι η πρεμιέρα.Η πρεμιέρα της ζωής.Έχουμε μία και μοναδική ευκαιρία να παίξουμε έναν ρόλο,τον εαυτό μας.