Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Μια διαφορετική καλημέρα

Όταν τα αρνητικά συναισθήματα γίνονται έντονα πολύ και νιώθουμε πως μας πνίγουν,τότε μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σκεφτόμαστε κάτι όμορφο,πολύ όμορφο,που να είναι πάνω από κάθε άσχημο συναίσθημα και να μπορεί να το υπερνικά και να το διαγράφει....Τα φαντάσματα του παρελθόντος ανήκουν στο παρελθόν,εκτός κι αν εμείς αποφασίσουμε κι επιλέξουμε να τα επαναφέρουμε στο παρόν μας και να τα κάνουμε (ξανά) κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Και το παρελθόν για ένα λόγο λέγεται παρελθόν.Ετυμολογικά,συνίσταται στις λέξεις παρά κι έρχομαι. Είναι δηλαδή αυτά που έχουν παρέλθει,αυτά που βρίσκονται πίσω μας.Αυτά,που για να βρίσκονται πίσω μας,δεν αξίζουν να είναι στο παρόν μας.Και πολύ περισσότερο στο μέλλον μας.
   Η ζωή πολλές φορές είναι πολύ πιο απλή από ότι την φανταζόμαστε κι απ' ότι την κάνουμε εμείς να φαίνεται. Είναι απλά τα συστατικά για να είναι κάποιος χαρούμενος,αρκεί να μην είναι άπληστος. Η μαγική συνταγή είναι να αρκούμαστε στα μικρά πράγματα,στις απλές και όμορφες στιγμές της ζωής..ένα γλυκό ξύπνημα δίπλα στον αγαπημένο σου,η συναναστροφή με ανθρώπους που σου ανοίγουν το μυαλό,σου ζεσταίνουν την καρδιά και δεν σε κάνουν να απηυδήσεις και να αγανακτήσεις.. Το θέμα είναι να έχεις την ευαισθησία να καταλάβεις ποιες είναι αυτές οι στιγμές που πρέπει να κρατήσεις και να σκέφτεσαι πιο πολύ από άλλες...Πρέπει να μπορείς να καταλάβεις ποιες στιγμές έχουν προτεραιότητα προκειμένου να νιώθεις ευτυχισμένος,όχι μόνο για να τις σκέφτεσαι αλλά και για να τις δημιουργείς...

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Ο δικός μου τρόπος να σας πω ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!

Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του έρχεται σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Δεκάδες,χιλιάδες,εκατομμύρια ίσως.Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων.Η πρώτη κατηγορία είναι περιλαμβάνει ανθρώπους που δεν γνωρίζεις ποτέ το όνομα τους ή κάτι για τη ζωή τους και είναι οι απλοί περαστικοί που ίσως να διασταυρωθούν οι ματιές σας κατά τύχη ή και να σκουντήξει ο ένας τον άλλον κατά λάθος. Δεν μαθαίνουμε ποτέ αν θα σημάδευαν με κάποιο τρόπο τη ζωή μας ή όχι,δεν ΤΟΥΣ μαθαίνουμε ποτέ.Η δεύτερη κατηγορία και,προφανώς,πιο σημαντική,είναι αυτή που περιλαμβάνει τους ανθρώπους με τους οποίους συνάπτεις σχέσεις,τυπικές,φιλικές,ερωτικές,αδερφικές(και όχι λόγω συγγένειας) και οικογενειακές. Υπάρχουν οι άνθρωποι που γνωρίζεις στην παιδική ηλικία,οι οποίοι μπορεί να σε συντροφεύουν για μεγάλο μέρος της υπόλοιπης ζωής σου,αλλά μπορεί και να παραμένουν ουσιαστικά άγνωστοι για σένα. Υπάρχουν οι δάσκαλοι του νηπιαγωγείου και του δημοτικού που σε καθοδηγούν στα πρώτα σου βήματα εκτός σπιτιού,στις πρώτες σου προσπάθειες για μάθηση.Οι καθηγητές του γυμνασίου που σε προετοιμάζουν για έναν δύσκολο αγώνα που σε περιμένει αν επιλέξεις να συνεχίσεις και στο λύκειο.Υπάρχουν και οι καθηγητές του λυκείου που σε στηρίζουν καθώς βιώνεις αυτή την τελευταία τριετία των μαθητικών χρόνων και ίσως και πιο δύσκολη.
  Πέρα από το σχολικό περιβάλλον είναι οι άνθρωποι με τους οποίους δημιουργείς φιλικές σχέσεις,σχέσεις εμπιστοσύνης και σε συντροφεύουν για ένα μικρό ή και μεγάλο διάστημα της ζωής σου,κατά τη διάρκεια των σχολικών χρόνων ,πολλές φορές και αργότερα.
 Επιπλέον,υπάρχουν οι άνθρωποι για τους οποίους νιώθεις τα πρώτα σκιρτήματα και συναισθήματα που δεν μπορείς να νιώσεις για έναν φίλο σου,αν και δεν αποκλείεται το άτομο που βλέπεις ερωτικά να το αντιμετωπίζεις εν μέρει και ως φίλο.Οι πιο πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους,ο καθένας με ιδιαίτερο τρόπο,θα σημαδέψουν τη ζωή σου και κάτι θα σου διδάξουν.Άλλοι πιο πολύ,άλλοι λιγότερο.
 Το σίγουρο είναι πως ο κάθε άνθρωπος που συναντάς στη ζωή σου,κάτι θα σου μάθει.Ακόμα κι αν ο ίδιος δεν το γνωρίζει,ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός για να το καταλάβεις.
  Υπάρχουν κάποιοι που θα ταιριάξουν πιο πολύ με την ψυχοσύνθεσή σου, και θα συγκινήσουν πιο πολύ την ψυχή σου,είτε είναι φίλοι,είτε σύντροφοι,είτε ακόμη και καθηγητές. Άπτεται στην δική σου κρίση και απόφαση ο τρόπος με τον οποίο θα τους σκέφτεσαι,θα μιλάς γι'αυτούς,το αν θα τους επικαλείσαι για διάφορα θέματα..
  Οι ευαίσθητες ψυχές,από το σχολείο ακόμη,ξεχωρίζουν κάποιους καθηγητές για να τους έχουν ως πρότυπα στην μετέπειτα πορεία τους.Υπάρχει κάτι σε κάθε άνθρωπο,που μπορεί για κάποιον άλλον να είναι αδιάφορο,μπορεί να μην αντιλαμβάνεται καν την ύπαρξη αυτού του "κάτι" αλλά για κάποιον άλλο να έχει μιαν αξία ιδιαίτερη..Μπορεί ακόμη,αυτοί οι καθηγητές να έχουν τις δικές τους αδυναμίες (π.χ. να μην είναι όσο αυστηροί θα ήθελαν να είναι,αλλά,αυτό δεν είναι δείγμα ευγενικής ψυχής;;!) που όμως,αντί να τον κάνουν "λιγότερο" άνθρωπο, να αποτελεί για τον μαθητή του λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση.Ωστόσο,οι ίδιοι οι καθηγητές μπορεί να μη το γνωρίζουν,να μην θεωρούν καν πως αξίζουν τέτοιο θαυμασμό!
  Έρχεται κάποια στιγμή που ο καθηγητής αυτός, κάνει κάτι τόσο αξιοθαύμαστο (πέρα από όλα τα υπόλοιπα αξιοθαύμαστα που έχει κάνει) και μεγαλώνει ακόμα περισσότερο στα μάτια του παλιού,πλέον,μαθητή του,που όμως δεν έχει σταματήσει όλα αυτά τα χρόνια να σέβεται και να θαυμάζει αυτόν το σπουδαίο άνθρωπο..Είναι η στιγμή που ο καθηγητής δείχνει στον θαυμαστή του πως όλα είναι δυνατά,αρκεί να υπάρχει θέληση και διάθεση. Είναι η στιγμή που ο καθηγητής δημιουργεί το πρώτο του παιδί,μικρό και ταπεινό όπως και ο ίδιος.Για πολλούς,αυτή η δημιουργία περνάει απαρατήρητη,για άλλους όμως είναι ένα "φως",μια ένδειξη ελπίδας,σε μια εποχή που κυριεύεται από απαισιοδοξία.
 Καταλήγοντας,ένας καθηγητής έχει πετύχει σαν καθηγητής,όχι όταν τον ξεπερνάει ο μαθητής του,αλλά όταν έστω και ένας μαθητής του τον θαυμάζει.Όταν δε,αυτοί οι μαθητές που τον θαυμάζουν είναι πολλοί,τότε ο ταπεινός και μετριόφρων καθηγητής μας και,πάνω από όλα,άνθρωπος,μπορεί να κοιμάται χαμογελαστός.

Υ.Γ.: Συγχαρητήρια λοιπόν! Σας εύχομαι μια (ακόμη πιο) λαμπρή πορεία από εδώ και στο εξής και αυτό το βιβλίο να είναι μόνο η αρχή του συγγραφικού σας ταξιδιού!

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Μεθοδος του... "άρα"-Οδ.Ελύτης


(απόσπασμα)

Μπαίνοντας ο εικοστός αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. Όλα είναι κατειλημμένα – ως και τ’ άστρα. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία, όπως στην εποχή του Τσέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ’ ιδέαν. Πρωθυπουργοί συναλλάσσονται με προσωπιδοφόρους, ποικίλες ομάδες καταλαμβάνουν αεροπλάνα και συλλαμβάνουν ομήρους, ενώ οι κολεγιόπαιδες λύνουν εκπληκτικές εξισώσεις με μιαν ευκολία που είναι ν’ απορείς: συν, πλην, διά, επί -άρα. Το μυστικό στη ζωή αυτή, φαίνεται, δεν είναι αν είσαι δούλος ή όχι· καθόλου. Είναι να οδηγείσαι με συνέπεια σε κάποιο “άρα” και να ‘χεις έτοιμη την απάντηση. Πολύ ωραία. Μπροστά όμως σε μια φράση ποιητική, για ποιο λόγο αυτό το ”άρα” στομώνει;
Το μυαλό μας κάνει μαιάνδρους απίθανους προκειμένου στο μέλλον να σταδιοδρομήσει στα εργαστήρια, στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, οπουδήποτε οσφραίνεται όφελος χειροπιαστό. Προκειμένου όμως να καταλήξει σε μια συνειδητοποίηση του είναιπαραμένει στην πρώτη του Δημοτικού. Γιατί;
Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει· άρα; Μηδέν ο μαθητής.-Ο ήλιος κυκλοδίωκτος, ως αράχνη, μ’ εδίπλωνε· άρα; Κενό.
Το τρανζίστορ μας, ναι· αυτό ξέρουμε να το λύνουμε και να το επανασυνδέουμε στο άψε σβήσε.

Επειδή -να το πούμε κι αυτό- ελευθερία δεν είναι να κινείσαι ανεμπόδιστα στο πεδίο που σου έχει δοθεί. Να διευρύνεις
αυτό το πεδίο, και δη κατά τη διάσταση της αναλογίας των αισθήσεων, αυτό είναι. Διαθέτοντας καινούριες μονάδες για τη μέτρηση του κόσμου. Τότε μόνον προχωρείς ταυτόχρονα προς όλες τις κατευθύνσεις, που σημαίνει: αναπτύσσεις ένα πρίσμα διάφανο, ικανό να σε κάνει να βλέπεις όπως ακούς, ή ν’ ακούς όπως βλέπεις, και ούτω καθεξής, όπως μόνον η ψύχη γίνεται να το επιτρέψει. Ένα ρυάκι δεν είναι απλώς λίγο νερό που κατρακυλάει τον κατήφορο· είναι η λαλούσα κι εύχαρις υποδήλωση της παιδικής ηλικίας των πραγμάτων. Λίγη ξερή, τριμμένη στα δάχτυλά σου, μέντα σε πάει ολόισια στη σκέψη των Ιώνων. Τα χάδια σου είναι η μετάθεση μιας απαλής μουσικής, με όλα τα andante και τα allegro της, πάνω στην επιδερμίδα. Κι εκείνο το φυτό αντικρύ σου, που διαιρεί άνισα πλην σωστά το χώρο, είναι η αόρατη γεωμετρία που διέπει στο βάθος ολάκερη την οικουμένη. Να, αυτή είναι μια ελευθερία πραγματική, που έχει τη δύναμη τη γενική ν’ αναστέλλει όλες τις επιμέρους αναστολές σου και να σε κάνει, κάθε φορά που τρως μια συναγρίδα ψητή, να τρως κι από λίγο Αιγαίο, με αντίς λεμόνι δυο τρεις οξείς στίχους του Αρχίλοχου.

Πηγή: http://kokkinoprwi.blogspot.gr/2012/03/blog-post_11.html

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

"Καληνύχτα,Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ"

Μπορεί κανένας να μην έχει το δικαίωμα να σου στερεί τα όνειρα και τα ταξίδια με τη φαντασία,αλλά πώς να ονειρευτείς και πώς να κάνεις σχέδια για το μέλλον σου όταν δεν υπάρχει ούτε καν η "εγγύηση" πως σε λίγα χρόνια θα έχεις σπίτι και όλα όσα θεωρείς δεδομένα...
Διαβάζεις τόσα χρόνια στο σχολείο,μοχθείς με όλη σου τη δύναμη,σωματική,διανοητική,ψυχολογική για έναν χρόνο (τουλάχιστον)  προκειμένου,μέσω των εξετάσεων, "να γίνεις κάτι στη ζωή σου"...Από που και ως που ένα κρατικό σύστημα αξιολόγησης θα κρίνει τον κάθε άνθρωπο,και θα τον στιγματίσει στην πορεία του...; Τι όνειρα να κάνεις όταν βλέπεις τόση δυστυχία γύρω σου;Τόση αδικία,τόση εκμετάλλευση από τους πολιτικούς...
Πώς μπορεί να πορευτεί ένας νέος στην κοινωνία; Πώς πρέπει να φερθεί για να προστατέψει τον εαυτό του,χωρίς όμως να κατηγορηθεί από τους πρεσβύτερους ως αδιάφορος και ασεβής;;Ποιος μπορεί να απαντήσει και να διαλύσει όλες τις ανασφάλειες που έχει ένας νέος της γενιάς μου,της εποχής μου; Ποιος μπορεί να τον διαβεβαιώσει πως τα πράγματα θα φτιάξουν,πως αξίζει να κουράζεται για να πάρει ένα πτυχίο,ακόμα κι αν είναι να το κρεμάσει στον τοίχο για να δουλέψει σερβιτόρος ή σε σούπερ μάρκετ,ή άλλες δουλειές,όλες άσχετες με το αντικείμενο που σπούδασε..
Πώς μπορεί ένας συνειδητοποιημένος 20χρονος να κοιμάται ήσυχος τα βράδια,να μην πνίγεται καθημερινά από το άγχος και να μην έχει συνεχώς στο μυαλό του την απορία "ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ,ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΒΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ". Και λέω συνειδητοποιημένος,γιατί φυσικά υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν πως έχουν λύσει τα προβλήματά τους και δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν για κάτι,αφού όλα τους έρχονται στο πιάτο....

Όσο για τους ευσυνείδητους και προσγειωμένους...δεν είναι θέμα αχαριστίας να έχουν απαιτήσεις από τον εαυτό τους και προσδοκίες στη ζωή τους..καλώς ή κακώς γεννηθήκαμε σε μια εποχή που οι ανέσεις ήταν αρκετά εύκολες..πολλά πράγματα που πριν 100 χρόνια δεν υπήρχαν,τώρα θεωρούνται δεδομένα...Αλλά γι'αυτό δεν ευθυνόμαστε εμείς.Ούτε ευθυνόμαστε φυσικά για την χώρα που κληρονομούμε από τους προγενέστερους,την χώρα στην οποία έχουμε την τύχη και την ατυχία να μεγαλώνουμε.
ΑΥΤΑ.