Έξοδος κινδύνου (?!?)

Είναι κι αυτές οι μέρες που θες τόσο πολύ να ξεφύγεις από την καθημερινότητα...και δεν έχει σημασία αν είσαι 20,ή 30 ή 40,ή 60 χρονών,γιατί ακόμα κι αν τα προβλήματα και οι υποχρεώσεις διαφέρουν,έχουμε όλοι την ανάγκη για διακοπές..και όχι τόσο διακοπές από τις διάφορες ασχολίες μας όσο διακοπές από αυτά που σκεφτόμαστε ενώ θέλουμε να ξεχάσουμε,ή απλά να σταματήσουν να μας απασχολούν. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία,έχει να κάνει με τον χαρακτήρα. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να μην έχουν προβλήματα,απλά αδιαφορώντας για όλα και κοιτώντας πως θα διασκεδάσουν. Βρίσκοντας δηλαδή διαφυγή σε πράγματα ανούσια που προσφέρουν απολαύσεις περιορισμένης διάρκειας. Αλλά τι σημασία έχει; Αφού στο τέλος της ημέρας (τους) κοιμούνται ευτυχισμένοι...ή τουλάχιστον ξέγνοιαστοι.
      Είναι φορές που θες να φωνάξεις "φτάνει,όχι άλλο,ένα διάλειμμα πρώτα" ή "σταματήστε τη γη να κατέβω" αλλά ποιος να σε ακούσει; και πολύ περισσότερο ποιος θα βρεθεί να ικανοποιήσει τις (παράλογες;;) επιθυμίες σου. Είναι φορές που θες να χωθείς κάτω από τα σκεπάσματα αγνοώντας τον κόσμο που σου φωνάζει πως δεν είσαι πια παιδί. Μα ποιος είπε πως τα παιδιά δεν έχουν προβλήματα; Ξέρετε πόσο αγχωτικό είναι να προσπαθείς να φανταστείς τη ζωή σου ανάμεσα στον κόσμο των "μεγάλων" ;; Ξέρετε τι αγχωτικό είναι να βρεις από την προηγούμενη με τι παιχνίδια θα παίξεις αύριο και τι θα απαντήσεις στο δάσκαλο αν σε ρωτήσει γιατί είσαι αδιάβαστος;; Ξέρετε τι αγχωτικό είναι να μην μπορούμε να ξαναγίνουμε παιδιά,να μην μπορούμε να κλείσουμε για λίγο το διακόπτη του μυαλού μας,έστω για να ξεκουραστεί λιγουλάκι;
     Να κλείνεις τα μάτια σου,να ονειρεύεσαι επίγειους Παραδείσους και καμία έγνοια να μην σου χαλάει την εικόνα. Να χώνεσαι σε μια αγκαλιά (αγαπημένη πολύ), να κλείνεις τα μάτια σου και να κοιμάσαι σαν παιδί με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Αυτό είναι ευτυχία.