Μπορεί κανένας να μην έχει το δικαίωμα να σου στερεί τα όνειρα και τα ταξίδια με τη φαντασία,αλλά πώς να ονειρευτείς και πώς να κάνεις σχέδια για το μέλλον σου όταν δεν υπάρχει ούτε καν η "εγγύηση" πως σε λίγα χρόνια θα έχεις σπίτι και όλα όσα θεωρείς δεδομένα...
Διαβάζεις τόσα χρόνια στο σχολείο,μοχθείς με όλη σου τη δύναμη,σωματική,διανοητική,ψυχολογική για έναν χρόνο (τουλάχιστον) προκειμένου,μέσω των εξετάσεων, "να γίνεις κάτι στη ζωή σου"...Από που και ως που ένα κρατικό σύστημα αξιολόγησης θα κρίνει τον κάθε άνθρωπο,και θα τον στιγματίσει στην πορεία του...; Τι όνειρα να κάνεις όταν βλέπεις τόση δυστυχία γύρω σου;Τόση αδικία,τόση εκμετάλλευση από τους πολιτικούς...
Πώς μπορεί να πορευτεί ένας νέος στην κοινωνία; Πώς πρέπει να φερθεί για να προστατέψει τον εαυτό του,χωρίς όμως να κατηγορηθεί από τους πρεσβύτερους ως αδιάφορος και ασεβής;;Ποιος μπορεί να απαντήσει και να διαλύσει όλες τις ανασφάλειες που έχει ένας νέος της γενιάς μου,της εποχής μου; Ποιος μπορεί να τον διαβεβαιώσει πως τα πράγματα θα φτιάξουν,πως αξίζει να κουράζεται για να πάρει ένα πτυχίο,ακόμα κι αν είναι να το κρεμάσει στον τοίχο για να δουλέψει σερβιτόρος ή σε σούπερ μάρκετ,ή άλλες δουλειές,όλες άσχετες με το αντικείμενο που σπούδασε..
Πώς μπορεί ένας συνειδητοποιημένος 20χρονος να κοιμάται ήσυχος τα βράδια,να μην πνίγεται καθημερινά από το άγχος και να μην έχει συνεχώς στο μυαλό του την απορία "ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ,ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΒΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ". Και λέω συνειδητοποιημένος,γιατί φυσικά υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν πως έχουν λύσει τα προβλήματά τους και δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν για κάτι,αφού όλα τους έρχονται στο πιάτο....
Όσο για τους ευσυνείδητους και προσγειωμένους...δεν είναι θέμα αχαριστίας να έχουν απαιτήσεις από τον εαυτό τους και προσδοκίες στη ζωή τους..καλώς ή κακώς γεννηθήκαμε σε μια εποχή που οι ανέσεις ήταν αρκετά εύκολες..πολλά πράγματα που πριν 100 χρόνια δεν υπήρχαν,τώρα θεωρούνται δεδομένα...Αλλά γι'αυτό δεν ευθυνόμαστε εμείς.Ούτε ευθυνόμαστε φυσικά για την χώρα που κληρονομούμε από τους προγενέστερους,την χώρα στην οποία έχουμε την τύχη και την ατυχία να μεγαλώνουμε.
ΑΥΤΑ.
Διαβάζεις τόσα χρόνια στο σχολείο,μοχθείς με όλη σου τη δύναμη,σωματική,διανοητική,ψυχολογική για έναν χρόνο (τουλάχιστον) προκειμένου,μέσω των εξετάσεων, "να γίνεις κάτι στη ζωή σου"...Από που και ως που ένα κρατικό σύστημα αξιολόγησης θα κρίνει τον κάθε άνθρωπο,και θα τον στιγματίσει στην πορεία του...; Τι όνειρα να κάνεις όταν βλέπεις τόση δυστυχία γύρω σου;Τόση αδικία,τόση εκμετάλλευση από τους πολιτικούς...
Πώς μπορεί να πορευτεί ένας νέος στην κοινωνία; Πώς πρέπει να φερθεί για να προστατέψει τον εαυτό του,χωρίς όμως να κατηγορηθεί από τους πρεσβύτερους ως αδιάφορος και ασεβής;;Ποιος μπορεί να απαντήσει και να διαλύσει όλες τις ανασφάλειες που έχει ένας νέος της γενιάς μου,της εποχής μου; Ποιος μπορεί να τον διαβεβαιώσει πως τα πράγματα θα φτιάξουν,πως αξίζει να κουράζεται για να πάρει ένα πτυχίο,ακόμα κι αν είναι να το κρεμάσει στον τοίχο για να δουλέψει σερβιτόρος ή σε σούπερ μάρκετ,ή άλλες δουλειές,όλες άσχετες με το αντικείμενο που σπούδασε..
Πώς μπορεί ένας συνειδητοποιημένος 20χρονος να κοιμάται ήσυχος τα βράδια,να μην πνίγεται καθημερινά από το άγχος και να μην έχει συνεχώς στο μυαλό του την απορία "ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ,ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΒΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ". Και λέω συνειδητοποιημένος,γιατί φυσικά υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν πως έχουν λύσει τα προβλήματά τους και δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν για κάτι,αφού όλα τους έρχονται στο πιάτο....
Όσο για τους ευσυνείδητους και προσγειωμένους...δεν είναι θέμα αχαριστίας να έχουν απαιτήσεις από τον εαυτό τους και προσδοκίες στη ζωή τους..καλώς ή κακώς γεννηθήκαμε σε μια εποχή που οι ανέσεις ήταν αρκετά εύκολες..πολλά πράγματα που πριν 100 χρόνια δεν υπήρχαν,τώρα θεωρούνται δεδομένα...Αλλά γι'αυτό δεν ευθυνόμαστε εμείς.Ούτε ευθυνόμαστε φυσικά για την χώρα που κληρονομούμε από τους προγενέστερους,την χώρα στην οποία έχουμε την τύχη και την ατυχία να μεγαλώνουμε.
ΑΥΤΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου