Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Ένα αστείο η ζωή....

έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που μετράς τα λάθη σου και τα σωστά σου.Αναλογίζεσαι ποιες συμπεριφορές σου ήταν δίκαιες,πότε αδίκησες κάποιους ανθρώπους,πότε φέρθηκες με τρόπο που δεν άξιζε σε μερικούς. Όλα αυτά όμως άσχετα με τη δική τους συμπεριφορά.Γιατί στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους δεν πρέπει να περιμένουμε να είναι εκείνοι σωστοί και δίκαιοι για να είμαστε κ εμείς.Ο καθένας είναι και πράττει όπως νιώθει. Το θέμα είναι εμείς να κάνουμε αυτό που κρίνουμε καλύτερο στην εκάστοτε περίπτωση.Κι αν πολλές φορές κάνουμε λάθη,πρέπει να το αναγνωρίζουμε και να θυμόμαστε πως θέλουμε να μας φέρονται οι άλλοι για να φερόμαστε κ εμείς.Κι αν αυτά τα λάθη επηρεάζουν κι άλλους ανθρώπους πρέπει να τα συζητάμε μαζί τους,όσο μπορούμε.
Κάθε ηλικία,κάθε περίοδος στη ζωή μας,ακόμη και κάθε μέρα,είναι διαφορετική. Κάθε μέρα αλλάζουμε,έστω και ελάχιστα.
Κάτι που κάναμε στο παρελθόν,μπορεί να φάνταζε σωστό τότε,αλλά τώρα να μας κάνει να αναρωτιόμαστε πως το κάναμε εμείς αυτό; πώς το επιτρέψαμε στον εαυτό μας να πράξει κάτι τέτοιο ή να δεχτεί μια τέτοια συμπεριφορά;; Δηλαδή,πράγματα που τώρα κατακρίνουμε και καταδικάζουμε,τότε έμοιαζαν πιο σωστά. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό μας,σημαίνει απλώς πως τότε,σε εκείνη τη συγκεκριμένη φάση της ζωής μας,δεν είχαμε αρκετές εμπειρίες ώστε να μπορούμε να κρίνουμε όπως θα πρέπε..
 Ήμουν μικρή κ έκανα λάθη.Τώρα το αναγνωρίζω.Τώρα που έχει περάσει καιρός.Και τότε ήξερα πως ήταν λάθος συμπεριφορά,αλλά δεν ήθελα να επιλέξω άλλη.Τότε ήμουν πιο αδύναμη. Ίσως όμως αν τα ξαναζούσα όλα από την αρχή να έκανα ξανά τα ίδια λάθη.Αυτό δεν το ξέρω.Δεν μπορώ να το ξέρω.Και δεν θα το μάθω ποτέ.
Και τώρα κάνω λάθη.Το θέμα όμως είναι ότι τώρα τα λάθη αυτά δεν μου στοιχίζουν,δεν με πληγώνουν.Γιατί τώρα,σε αυτή τη φάση της ζωής μου όλα φαίνονται σωστά.Γιατί είμαι με έναν άνθρωπος που είναι το άλλο μισό του εαυτού μου.Είναι το άλλο μισό μου.Όλα μαζί του είναι ωραία.τίποτα δεν είναι λάθος.Ακόμα και τα ψέματα που λέω καμιά φορά στους γονείς μου για να μην καταλάβουν πως πήγαμε ταξίδι.Κι όμως δεν με βάζουν τιμωρία πια για τις επιλογές μου.Γιατί ξέρουν πως αυτός ο άνθρωπος που ήρθε τόσο απρόσμενα στη ζωή μου και στο δρόμο μου( αλλά έμεινε σε αυτήν επίτηδες) είναι η πιο σωστή και η πιο όμορφη επιλογή που έχω κάνει.Και εγώ το ξέρω αυτό καλύτερα από κάθε άλλον. Όλα τώρα είναι διαφορετικά. Σαν η σχέση μας να ήταν η φυσική εξέλιξη των καταστάσεων στη ζωή μας.

Όταν το παρελθόν σου χτυπάει την πόρτα,μην ανοίξεις ούτε από περιέργεια.Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και κάποιοι άνθρωποι δικαίως ανήκουν στο παρελθόν και όχι στο παρόν σου. Αλλιώς θα φρόντιζαν να είναι δίπλα σου.
Ένα αστείο η ζωή....με πολλές συμπτώσεις(;;;υπάρχουν άραγε;), με πολλά παράξενα παιχνίδια και σίγουρα με πολλές ειρωνείες...Τραγικές ειρωνείες..Και όταν απεγνωσμένα ζητάς μια εξήγηση ποτέ δεν την έχεις.Παρά μόνο όταν το θέμα το ξεχνάς και πας παρακάτω.Γιατί η εξήγηση έρχεται,όταν πια δεν χρειάζεται καμία εξήγηση.....

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

...Γιατί κυλάς όπως το αίμα στο κορμί μου....

Είναι κι όλες αυτές οι στιγμές που ζεις με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο...με έναν άνθρωπο που για σένα ξεχωρίζει ανάμεσα σε τόσους άλλους.
Δεν είναι οι στιγμές που είναι τόσο σημαντικές,είναι ο άνθρωπος με τον οποίο τις βιώνεις.Γιατί,οι ίδιες στιγμές με άλλη παρέα,πιο ασήμαντη και αδιάφορη,δεν σημαίνουν τίποτα.
κι έχεις λοιπόν τόσα να θυμηθείς...τόσες αναμνήσεις,τόσες ωραίες στιγμές που έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι "εγώ τα έζησα όλα αυτά;" και η πιο τρανή απόδειξη είναι η ίδια η μνήμη σου..όλες εκείνες οι εικόνες που σου έμειναν,τα συναισθήματα...η γεύση...η νοσταλγία.. ο χρόνος που εύχεσαι να σταματήσει μόνο και μόνο για να μη χάσεις όλην αυτή την ευτυχία που σε πλημμυρίζει..μόνο και μόνο για να μείνει για πάντα αποτυπωμένο στη σκέψη σου ένα βλέμμα που σε συγκινεί τόσο πολύ και είναι για σένα ο κόσμος όλος και πολλά παραπάνω.
Και είναι τόσο δύσκολο να κοιμάσαι μόνη τα βράδια,όταν έχεις συνηθίσει να κοιμάσαι με γεμάτη αγκαλιά και γεμάτο κρεβάτι...τότε εσύ νιώθεις μισή,νιώθεις λιγότερο και από μισή και το κρεβάτι τόσο μεγάλο και τόσο άσχημο χωρίς εκείνον και ο χρόνος σταματάει,δεν περνάνε οι ώρες μέχρι να τον ξαναδείς μέχρι να ξαναπέσεις στην αγκαλιά του,μέχρι να τον κοιτάξεις στα μάτια και να του πεις "Μου έλειψες,δεν μου αρέσει μακρυά σου,απλά κράτα με σφιχτά".
Είναι όλα τόσο άσχημα χωρίς εκείνον,τόσο άδεια που αναρωτιέσαι πως μπορούσες και ζούσες πριν,πριν τον γνωρίσεις,πριν μάθεις πως είναι η ζωή σου δίπλα του,οι ζωές σας ενωμένες και το μόνο που ξέρεις είναι ότι δεν θέλεις να γυρίσεις σε αυτή την πρότερη κατάσταση γιατί ακόμα κι αν τότε σου άρεσε,τώρα όλα θα ναι διαφορετικά γιατί απλά έχεις ζήσει κοντά του και δεν θες,δεν μπορείς να το φανταστείς αλλιώς,δεν θες να είναι αλλιώς γιατί οτιδήποτε άλλο εκτός από τη ζωή δίπλα του πονάει και δεν έχει νόημα,δεν έχει χρώμα,δεν έχει γεύση και άρωμα.

Θυμάμαι μια ζωή χωρίς έρωτα,αλλά με εγωισμό.Θυμάμαι πως εκείνη την περίοδο ήμουν τόσο ικανοποιημένη με τον εαυτό μου που δεν ήθελα να χωρέσει κανένας άλλος δίπλα μου.Θυμάμαι πως τότε δεν ήξερα να αγαπάω.Θυμάμαι πως τότε ήμουν ένα παιδάκι,πιο ώριμο για την ηλικία μου από τα άλλα.
Και τώρα είμαι μια γυναίκα,πιο ώριμη για την ηλικία μου από τις άλλες.
Τώρα όμως όλα είναι αλλιώς.