Άγνωστες οι βουλές του Κυρίου

Πόσο μικρός νιώθει κανείς μπροστά στο θάνατο; Φυσικά όχι μπροστά στον δικό του θάνατο γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν προλαβαίνεις ούτε καν να καταλάβεις πως χάνεις τις αισθήσεις σου...Το δύσκολο είναι να έρθεις αντιμέτωπος με τον θάνατο κάποιου άλλου,κάποιου νέου,κάποιου γνωστού,κάποιου συγγενή,κάποιου δικού σου και πολύ αγαπημένου... Όλοι λίγο πολύ,όταν ακούμε για τροχαία ή άλλες καταστάσεις που έχουν ένα και το αυτό αποτέλεσμα,σκεφτόμαστε πως θα ήταν αν ήμασταν εμείς στη θέση εκείνου που έφυγε,πως θα ήταν αν ήμασταν κι εμείς εκεί,εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή,ή απλώς σκεφτόμαστε πως αφού δεν είναι θέμα που μας επηρεάζει άμεσα,δεν είναι κάτι που μας αφορά..."εξάλλου,εμείς προσέχουμε" ....Λες και γίνονται διακρίσεις σε αυτές τις περιπτώσεις... Λες και υπάρχουν κάποιοι που μπροστά σε αυτό το θλιβερό θέμα είναι πιο ισχυροί από κάποιους άλλους... Όταν μαθαίνεις για κάποιο γνωστό,ότι δεν είναι πια στη ζωή,περνάνε τόσες σκέψεις απο το μυαλό...τόσα ερωτήματα,συνήθως αναπάντητα,γιατί ποιος μπορεί να δώσει την σωστή ή την κατάλληλη απάντηση σε ένα τέτοιο ζήτημα;; Στη δική μου περίπτωση λοιπόν, το πόσο θα με επηρεάσει το γεγονός έχει να κάνει με το πόσο κοντά στο περιβάλλον μου βρίσκεται ή με το πόσο θλιβερό είναι το γεγονός... Ήταν όλα θέμα χρόνου; Δηλαδή αν δεν βρισκόταν σε εκείνο το σημείο,εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή αλλά βρισκόταν 5 λεπτά αργότερα,θα συνέβαινε το ίδιο;; Κάποια πράγματα,κάποια φαινόμενα,είναι λες και συμβαίνουν για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο....Το χαλάζι που πέφτει μέσα Μαϊου, το αυτοκίνητο που έτυχε να είναι εκεί τότε, το αυτοκίνητο με το οποίο έγινε το ατύχημα,η κατάσταση του οδηγού του ενός ή του άλλου οχήματος....το μοναδικό αμάξι που θα περάσει από έναν δρόμο μια καλοκαιρινή νύχτα,μόνο και μόνο για να αφαιρέσει τη ζωή ενός παιδιού...που δεν είχε προλάβει καλά καλά να κάνει όνειρα..δεν είχε προλάβει να σκεφτεί πως φαντάζεται τη ζωή του... Η ζωή καλώς ή κακώς συνεχίζεται..πάντα συνεχίζεται για αυτούς που μένουν..Στην αρχή ο πόνος είναι αβάσταχτος.Νιώθεις πως δεν υπάρχει οξυγόνο πουθενά,πως ο κόσμος δεν έχασε απλά μια στροφή,αλλά κατέρρευσε.. Νιώθεις πως όλα είναι λάθος,όλα είναι αταίριαστα...Οι γονείς,τα αδέρφια,οι σύντροφοι,οι φίλοι..Πως συνεχίζουν όλοι αυτοί; Αφού τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο..πάντα θα λείπει εκείνο το ένα πρόσωπο από τη ζωή τους...εκείνο το πρόσωπο που για άλλους ήταν η χαρά της ζωής,για άλλους ήταν ένα στήριγμα,ένα κομμάτι του ίδιου τους του εαυτού και για άλλους ήταν το μέλλον...Πόσο τραγελαφικό να μιλάς για μέλλον...όταν το μόνο που υπάρχει είναι το παρόν..Κι όμως όλοι κάνουμε σχέδια,ακόμα κι αν ξέρουμε πως,κατά βάθος,ο Θεός γελάει μαζί μας,επειδή είμαστε μικροί,πολύ μικροί και ανίσχυροι...ανήμποροι να κάνουμε το ο,τιδήποτε για να αλλάξουμε αυτό που έχει γραφτεί για εμάς,πριν καν γεννηθούμε. Από την άλλη,θα με ρωτήσει κάποιος,δηλαδή τι,είμαστε πιόνια σε μια σκακιέρα κι ο καθένας μας εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο σκοπό μπαίνοντας σε έναν συγκεκριμένο ρόλο;Όχι. είμαστε ηθοποιοί για τους οποίους δεν υπάρχει πρόβα.Πρόβα είναι η πρεμιέρα.Η πρεμιέρα της ζωής.Έχουμε μία και μοναδική ευκαιρία να παίξουμε έναν ρόλο,τον εαυτό μας.

Προεκλογικά/Μετεκλογικά Και Διαχρονικά Ερωτήματα

Στο ερώτημα "τι θα ψηφίσεις" ακούω πολλούς να λένε "θα ψηφίσω τον τάδε ή την δείνα". Στο ερώτημα πάλι "γιατί θα ψηφίσεις τον τάδε ή την δείνα" απαντάνε "γιατί έχω υποχρέωση". Τι πάει να πει "έχω υποχρέωση" ; Θα θυσιάσει δηλαδή ο καθένας τη ψήφο του,του φωνή του και την επιλογή του για ένα καλύτερο μέλλον επειδή τυχαίνει ο τάδε υποψήφιος να είναι οικογενειακός φίλος,να έχει κάνει μια εξυπηρέτηση; Που είναι η δημοκρατία που,δήθεν, έχουμε; Γιατί σίγουρα δεν είναι δημοκρατία να αναγκάζεσαι να ψηφίσεις κάποιον που δεν θες προκειμένου να αποφύγεις μια παρεξήγηση ή να επωφεληθείς κάποια άνεση στο μέλλον. Δεν είναι δημοκρατία να βάζεις υποψηφιότητα με κάποιον που έχει διαφορετική ιδεολογία από σένα και πολύ περισσότερο, να του χαρίζεις και την ψήφο σου. Δημοκρατία είναι όχι μόνο να έχεις γνώμη και να τη διατυπώνεις αλλά να μπορείς να την υποστηρίξεις και όταν χρειάζεται. Γι'αυτό,όσοι βρίσκετε σε δύσκολη θέση και δίλημμα σχετικά με το τι να ψηφίσετε,μη νοιάζεστε για το τι θα πει ο κόσμος και ο τάδε ή η δείνα. Στην τελική οι άλλοι δεν φταίνε σε τίποτα για να υποστούν μια κυβέρνηση,έναν δήμαρχο που δεν επέλεξαν αλλά τους επέβαλλαν κάποιοι άλλοι,λόγω συμφέροντος και προσωπικής ωφέλειας. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους,ας αντικρίσουμε τα πράγματα με ρεαλισμό,υπεύθυνα και συνειδητά. Από την άλλη είναι κι εκείνοι,που δηλώνουν πως δεν τους ενδιαφέρει αυτό το θέμα. Η αδιαφορία σημαίνει συμφωνία. Η αδιαφορία σημαίνει πως είναι έρμαια του οποιουδήποτε τους επιβάλλει κάτι που,κάνει το μέλλον τους χειρότερο,γιατί πολύ απλά οι ίδιοι δεν ενδιαφέρονται να το αλλάξουν με την ψήφο τους και την άποψη τους. Όπως λέει και ο Γερμανός ποιητής Μπέρτολτ Μπρέχτ "Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται"

Νύχτες δίχως όνομα.

Γιατί μας απογοητεύουν οι άνθρωποι;  Θέλουν να μας βλάψουν ; θέλουν να μας δουν να στεναχωριόμαστε; έχουν τέτοια κακία μέσα τους και θέλουν να κάνουν "κακό" σε κάποιο;

Βασικά,δεν μας απογοητεύουν αυτοί. Απλά εμείς σχηματίζουμε για κάποιον μια γνώμη και κάποιες φορές έχουμε και συγκεκριμένες απαιτήσεις.
Όπως το να μας αντιμετωπίζουν όπως τους αντιμετωπίζουμε κι εμείς. Αλλά αυτό δεν γίνεται,δεν μπορεί να γίνει. Δεν λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο και δεν είναι όλες οι σχέσεις αμοιβαίες και αμφίδρομες. Το ότι εσύ συμπαθείς κάποιον και τον σέβεσαι δεν σημαίνει πως πρέπει να σε συμπαθεί κι εκείνος ή να ενδιαφέρεται για σένα. Ίσως να γινόταν βέβαια,σε ένα παράλληλο ουτοπικό και ιδανικό σύμπαν. Στον πλανήτη γη όμως είναι λίγο πιο δύσκολο.

Γιατί οι άνθρωποι έχουν κοντή μνήμη.Δυστυχώς.