Μαουτχάουζεν--Ιωάννης Καμπανέλλης

Η ιστορία που αφηγείται ο Ιάκωβος Καμπανέλλης δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Δεν είναι ρομάντζο, ούτε μυθιστόρημα, ούτε κάποια φανταστική ιστορία.  Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία. Αρχικά το βιβλίο είχε τη μορφή σκόρπιων σημειώσεων και πέρασαν 50 χρόνια (1945-1995) , όπως μας εξηγεί ο συγγραφέας, ώσπου να αποκτήσει την έντυπη μορφή που έχουμε στα χέρια μας. Το έργο αυτό αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές προσωπικές μαρτυρίες για τα εγκλήματα και τα βασανιστήρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

            Ο συγγραφέας με τρόπο απλό περιγράφει την ωμή και τραγική πραγματικότητα που επικρατούσε κατά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1943-1945) στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και εξοντώσεως και πιο συγκεκριμένα στο Μαουτχάουζεν όπου αιχμάλωτος βρισκόταν και ο ίδιος. Μας εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια μέχρι ποιου σημείου κτηνωδίας μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος προκειμένου, αρχικά, να επιβιώσει και αφετέρου να κερδίσει τίτλους και στιγμές δόξας.
           

            Στο βιβλίο διαβάζουμε περιστατικά που ξεπερνάνε κάθε φαντασία και λογική. Πώς αλλιώς θα μπορούσε νοήμων άνθρωπος να κατανοήσει τα όσα λάμβαναν χώρα τότε που θριάμβευε το Ναζιστικό Κίνημα του Χίτλερ;  «Δουλειά τους» οι Ες-Ες χαρακτήριζαν τον τρόπο με τον οποίο θα σκότωναν μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων σε σύντομο χρονικό διάστημα. «Δουλειά τους» ήταν να ανταγωνίζονται  ο ένας τον άλλον και νικητής να είναι εκείνος που θα φερθεί πιο απάνθρωπα, πιο ανελέητα από όλους. «Δουλειά τους» ήταν να γίνουν εκτελεστικά όργανα στο πιο απεχθές έγκλημα που γράφτηκε ποτέ στην Παγκόσμια Ιστορία.

            Άνθρωποι που βασανίστηκαν με κάθε δυνατό τρόπο και δίχως  οίκτο, απλά και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούν σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη και όχι στην Γερμανία. Εκατομμύρια άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους χωρίς λόγο και αιτία, απλά και μόνο επειδή κάποιος αποφάσισε να πάρει στα χέρια του τη μοίρα της ανθρωπότητας και να το παίξει ηγέτης.

Άπειρα τα ερωτήματα στα οποία δεν υπάρχουν πολλές απαντήσεις, αλλά κι αυτές ακόμη που υπάρχουν δεν είναι αρκετές, δεν φτάνουν για να δώσουν κάποια σαφή και ικανοποιητική εξήγηση.

Μπορεί να έχει περάσει περισσότερο από μισός αιώνας από το τέλος εκείνου του πολέμου, ωστόσο τα αποκαΐδια της στάχτης του Φασισμού και του Ναζισμού δεν έχουν εξαλειφθεί  τελείως. Και δεν υπάρχει χειρότερο για το μέλλον και τη μοίρα κάθε λαού, από το να μην διδάσκεται απ’ την ιστορία του…