Σεισμός Και Ώρα Μηδέν

Νομίζω πως κανείς από όσους βρίσκονταν στην Κεφαλονιά εκείνη τη μέρα δεν θα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα και τις εικόνες που έχει από εκείνη τη στιγμή. Ήταν λοιπόν 26 Ιανουαρίου και ώρα τέσσερις παρά πέντε (περίπου). Ήταν τότε που ξεκίνησε ο σεισμός. Ένας σεισμός πολύ διαφορετικός από τους άλλους (και το λέω αυτό λόγω των συνεπειών που προκάλεσε). Προσωπικά,όταν άρχισε ο σεισμός δεν ξαφνιάστηκα διότι θεώρησα πως ήταν ένας από τους πολλούς ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΥΣ που χτυπάνε το νησί μας κατά διαστήματα.Έκανα λάθος.Ο σεισμός κράτησε πιο πολύ από ότι συνήθως,ήταν πιο δυνατός από ότι άλλες φορές και παραδόξως προκάλεσε και ζημιές. Ήταν τότε που όλοι πανικοβλήθηκαν, που αρκετά σπίτια καταστράφηκαν ή άρχισαν να καταστρέφονται, που όλοι καταλάβαμε πως κάτι τρέχει. Εκείνες τις στιγμές,εκείνη την πρώτη ώρα του σεισμού ( ή των σεισμών) ένιωσα φόβο. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο αυτό που ζούσα, κάτι που δεν είχα ξαναβιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Φοβήθηκα για το μέλλον,για το σπίτι που δεν ήξερα πόσο αντέχει σε τέτοιες φυσικές καταστροφές. Μετά το πρώτο σοκ μάθαμε πως ο σεισμός μας φάνηκε ( ή ήταν,δεν ξέρω τι σημασία έχει) μεγάλος επειδή δεν είχε μεγάλο βάθος (μόνο 5χλμ). Στη συνέχεια ακολούθησαν κι άλλοι σεισμοί. Δεκάδες. Εκατοντάδες. Ίσως μέχρι αυτή τη στιγμή να έχουν φτάσει και τους 1500. Εκείνο το πρώτο βράδυ πιστεύω κανείς δεν κοιμήθηκε. Απ'ότι αποδείχθηκε οι πιο πολλοί την έβγαλαν στα αμάξια τους ή σε σπίτια που ήταν σίγουρο πως ήταν "ανθεκτικά" στους σεισμούς. Το θέμα είναι πως κανείς δεν ήξερε πως πρέπει να το διαχειριστεί,αν πρέπει να συνεχίσει να κάνει όσα έκανε πριν το σεισμό ή να αποκτήσει νέες συνήθειες (πχ το βράδυ να κοιμάται στο αμάξι).

Η επόμενη μέρα δεν ξέρω κατά πόσο ήταν ή όχι καλύτερη από την προηγούμενη γιατί ούτε καν ο καιρός δεν ήταν ευνοϊκός με το νησί μας.Οι μετασεισμοί συνεχίστηκαν,οι ζημιές στα σπίτια το ίδιο,ο φόβος των ανθρώπων δεν πνίγηκε και η κακοκαιρία δεν έλεγε να κοπιάσει. Πολλοί ωστόσο προσπάθησαν να διορθώσουν τις ζημιές που έγιναν  χωρίς να ξέρουν τι έπεται στο μέλλον. Η καθημερινότητα άλλαξε,τα σχολεία έκλεισαν προσωρινώς μέχρι να ελεγχθούν,οι δημόσιες υπηρεσίες επίσης. Ο κόσμος σταμάτησε να κυκλοφορεί με τον ρυθμό που κυκλοφορούσε και φυσικά,οι φοιτητές του νησιού έφυγαν μέσα σε 2 μέρες,αν όχι όλοι μαζί. Η Κεφαλονιά έχασε από την ομορφιά της εκείνες τις μέρες, Φάνταζε σαν ένα νησί εγκαταλελειμμένο. Μπορεί να φταίει και το συναίσθημα της αβεβαίοτητας που υπήρχε στον αέρα μαζί με τους συνεχείς μετασεισμούς...

ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ,ξημερώματα Κυριακής προς Δευτέρα ακολούθησε κι άλλος σεισμός σχεδόν ίδιας έντασης. Εκεί ίσως ήταν η κορυφή και η αρχή της αντίστροφης μέτρησης για να ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Άμεσα πάρθηκαν μέτρα από την κυβέρνηση κι ακολούθησε μια παρέλαση πολιτικών προκειμένου να δουν ιδίοις όμασι τις συνέπειες που άφησε ο εγκέλαδος στο πέρασμα του από το νησί μας.Σεισμολόγοι ήταν κάθε μέρα στα κανάλια,στις εφημερίδες,στις ιστοσελίδες τις τοπικές και έλεγαν τη γνώμη τους,συνήθως καθησυχαστικές για τους κατοίκους αλλά με κάποιες επιφυλάξεις πάντα.
ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ η ζωή στο νησί συνεχίστηκε,ο κόσμος σιγά σιγά άρχισε να επιστρέφει και νότες αισιοδοξίας άρχισαν να εμφανίζονται.Ας ελπίσουμε για τα καλύτερα.Οι άνθρωποι στο Ληξούρι έχουν μεγάλη ανάγκη από υποστήριξη κ όπως φάνηκε υπήρχε άμεση ανταπόκριση.Μακάρι όλα να ξαναβρούν τους ρυθμούς τους και οι άνθρωποι να ορθοποδήσουν ξανά γιατί σε κανέναν δεν αξίζει τέτοια συμφορά....