Βλέπω γύρω μου και παρατηρώ, κάποια ζευγάρια που με κάνουν να αναρωτιέμαι γιατί είναι (ακόμα) μαζί. Από τη μία βέβαια δεν μου πέφτει λόγος. Από την άλλη, είναι πολύ ενδιαφέρον από ψυχολογικής άποψης, να ερευνήσει κανείς ένα τέτοιο ζήτημα. Έρχομαι σε επαφή λοιπόν με τέτοια ζευγάρια, και δεν βρίσκω σε αυτούς τίποτα που να θυμίζει άνθρωπο ευτυχισμένο ή, έστω,άνθρωπο που να είναι σε μια σχέση που του αρέσει. Αντιθέτως, βλέπω ως επί το πλείστον ζευγάρια, των οποίων η σχέση έχει τα σημαντικότερα προβλήματα. Δηλαδή, δεν υπάρχει επικοινωνία, δεν υπάρχει σεβασμός, δεν υπάρχει εκτίμηση...
Και μου προκύπτουν τα εξής ερωτήματα : γιατί κάποιος να παραμένει σε μια κατάσταση, στην οποιαδήποτε κατάσταση, στην οποιαδήποτε σχέση, όταν, όχι μόνο δεν γίνεται η ζωή του καλύτερη, αλλά έχει και περισσότερα προβλήματα,εφόσον έχει πιο πολλά νεύρα και πιο πολλές εντάσεις; Πώς μια σχέση μπορεί να υπάρξει όταν τουλάχιστον ο ένας εκ των δύο δεν είναι ειλικρινής όσον αφορά τα συναισθήματα του; Τι νόημα έχει να είσαι σε μια τέτοια σχέση όταν δεν μπορείς, ή δεν θες, να είσαι ο εαυτός σου;
Όλοι αναζητούμε την αποδοχή. Όλοι επιθυμούμε να γινόμαστε αποδεκτοί με τις όποιες ατέλειες έχουμε και με τα όποια λάθη κάνουμε. Μια ιδανική σχέση θα μπορούσε να είναι αυτή στην οποία ο άλλος μας αποδέχεται και τον αποδεχόμαστε κ εμείς, γιατί μας αρέσει όπως είναι. Διότι, δεν είναι λογικό να καθόμαστε με έναν άνθρωπο πιστεύοντας ότι στην πορεία θα αλλάξει και θα έρθει στα "μέτρα" μας. Το θέμα είναι η εκάστοτε σχέση να μας κάνει χαρούμενους, να μπορούμε να δεχόμαστε και να προσφέρουμε. Ακόμα κι αν ένας από τους δύο καταπιέζεται η σχέση έχει αποτύχει εφόσον καταπίεση, σημαίνει πως δεν υπάρχει ελεύθερη έκφραση,δεν υπάρχει αυθορμητισμός και πολύ περισσότερο,δεν υπάρχει η απόλυτη ειλικρίνεια γιατί αυτό δυσαρεστεί το άλλο μέλος της σχέσης (πχ επειδή η αλήθεια δεν του αρέσει).
Είναι εύκολο επομένως να ζητάς ειλικρίνεια, αφοσίωση και πίστη από τον άλλον. Το δύσκολο για πολλούς είναι να το ζητήσουν κι από τον εαυτό τους. Γιατί, για να πετύχει μια σχέση, δεν φτάνει να προσπαθεί μόνο ένας. Όπως λέει και το τραγούδι, "η αγάπη θέλει δυο για να ζεσταθεί". Δεν αρκεί λοιπόν, να ζητάς από τον σύντροφό σου να μην παραδίνεται στους πειρασμούς και να μην παρασύρεται επειδή σε ενοχλεί, επειδή σε πονάει. Πρέπει εσύ ο ίδιος να μην ενδίδεις σε αυτούς και πολύ περισσότερο, να μην τους επιδιώκεις με την στάση σου και την συμπεριφορά σου. Αλλιώς δεν μπορείς να λέγεσαι ούτε ευτυχισμένος αλλά ούτε και ελεύθερος άνθρωπος, κυρίως επειδή είσαι δούλος των παθών σου κι έπειτα επειδή κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τον σύντροφό σου.
Εκεί υστερούν οι σχέσεις στην κοινωνία μας. Ζητάμε από τους άλλους πράγματα που, καλά καλά, δεν εφαρμόζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι! Κι ειδικά όταν δεν το εφαρμόζουν ούτε οι άλλοι, τότε θίγεται ο εγωισμός μας...πληγωνόμαστε...
Και κάπως έτσι έγινε το φυσιολογικό σπάνιο. Κάπως έτσι η ειλικρίνεια και η διαφάνεια έγιναν περιζήτητες. Διότι, όλο και σπανίζουν οι άνθρωποι που πρώτα οι ίδιοι είναι ειλικρινείς κι ύστερα από τον άλλον ζητάνε ειλικρίνεια.
"Η ευτυχία είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ανθρώπου. Είναι η ανταπόκριση της ολοκληρωμένης προσωπικότητας προς έναν παραγωγικό προσανατολισμό προς τον εαυτό του και τον έξω κόσμο"
Eric Fromm
Και μου προκύπτουν τα εξής ερωτήματα : γιατί κάποιος να παραμένει σε μια κατάσταση, στην οποιαδήποτε κατάσταση, στην οποιαδήποτε σχέση, όταν, όχι μόνο δεν γίνεται η ζωή του καλύτερη, αλλά έχει και περισσότερα προβλήματα,εφόσον έχει πιο πολλά νεύρα και πιο πολλές εντάσεις; Πώς μια σχέση μπορεί να υπάρξει όταν τουλάχιστον ο ένας εκ των δύο δεν είναι ειλικρινής όσον αφορά τα συναισθήματα του; Τι νόημα έχει να είσαι σε μια τέτοια σχέση όταν δεν μπορείς, ή δεν θες, να είσαι ο εαυτός σου;
Όλοι αναζητούμε την αποδοχή. Όλοι επιθυμούμε να γινόμαστε αποδεκτοί με τις όποιες ατέλειες έχουμε και με τα όποια λάθη κάνουμε. Μια ιδανική σχέση θα μπορούσε να είναι αυτή στην οποία ο άλλος μας αποδέχεται και τον αποδεχόμαστε κ εμείς, γιατί μας αρέσει όπως είναι. Διότι, δεν είναι λογικό να καθόμαστε με έναν άνθρωπο πιστεύοντας ότι στην πορεία θα αλλάξει και θα έρθει στα "μέτρα" μας. Το θέμα είναι η εκάστοτε σχέση να μας κάνει χαρούμενους, να μπορούμε να δεχόμαστε και να προσφέρουμε. Ακόμα κι αν ένας από τους δύο καταπιέζεται η σχέση έχει αποτύχει εφόσον καταπίεση, σημαίνει πως δεν υπάρχει ελεύθερη έκφραση,δεν υπάρχει αυθορμητισμός και πολύ περισσότερο,δεν υπάρχει η απόλυτη ειλικρίνεια γιατί αυτό δυσαρεστεί το άλλο μέλος της σχέσης (πχ επειδή η αλήθεια δεν του αρέσει).
Είναι εύκολο επομένως να ζητάς ειλικρίνεια, αφοσίωση και πίστη από τον άλλον. Το δύσκολο για πολλούς είναι να το ζητήσουν κι από τον εαυτό τους. Γιατί, για να πετύχει μια σχέση, δεν φτάνει να προσπαθεί μόνο ένας. Όπως λέει και το τραγούδι, "η αγάπη θέλει δυο για να ζεσταθεί". Δεν αρκεί λοιπόν, να ζητάς από τον σύντροφό σου να μην παραδίνεται στους πειρασμούς και να μην παρασύρεται επειδή σε ενοχλεί, επειδή σε πονάει. Πρέπει εσύ ο ίδιος να μην ενδίδεις σε αυτούς και πολύ περισσότερο, να μην τους επιδιώκεις με την στάση σου και την συμπεριφορά σου. Αλλιώς δεν μπορείς να λέγεσαι ούτε ευτυχισμένος αλλά ούτε και ελεύθερος άνθρωπος, κυρίως επειδή είσαι δούλος των παθών σου κι έπειτα επειδή κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τον σύντροφό σου.
Εκεί υστερούν οι σχέσεις στην κοινωνία μας. Ζητάμε από τους άλλους πράγματα που, καλά καλά, δεν εφαρμόζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι! Κι ειδικά όταν δεν το εφαρμόζουν ούτε οι άλλοι, τότε θίγεται ο εγωισμός μας...πληγωνόμαστε...
Και κάπως έτσι έγινε το φυσιολογικό σπάνιο. Κάπως έτσι η ειλικρίνεια και η διαφάνεια έγιναν περιζήτητες. Διότι, όλο και σπανίζουν οι άνθρωποι που πρώτα οι ίδιοι είναι ειλικρινείς κι ύστερα από τον άλλον ζητάνε ειλικρίνεια.
"Η ευτυχία είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ανθρώπου. Είναι η ανταπόκριση της ολοκληρωμένης προσωπικότητας προς έναν παραγωγικό προσανατολισμό προς τον εαυτό του και τον έξω κόσμο"
Eric Fromm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου