Να ξυπνάς ένα πρωί και ξαφνικά να σε πιάνει μια απελπισία. Αναρωτιέσαι,τελειώνοντας τις σπουδές σου,τι προοπτικές μπορείς να έχεις στον κλάδο που επέλεξες,στον κλάδο που ήξερες από νωρίς πως θέλεις να ακολουθήσεις.Κι ενώ στο ξεκίνημα είσαι ευτυχισμένη με την επιλογή που έχεις κάνει γιατί ξέρεις πως τίποτε άλλο δεν θα ταίριαζε στον χαρακτήρα σου παρά το αντικείμενο που ασχολείσαι,στη συνέχεια βλέπεις πως τα πράγματα δεν είναι ρόδινα (κοινότυπο μεν,πραγματικότητα δε) και πως οι δουλειές δεν θα σε περιμένουν με το τσουβάλι όταν τελειώσεις κι ούτε είναι εύκολο πλέον να ασχοληθείς σε αυτό που ονειρευόσουν τόσα χρόνια.
Και ιδού η απορία,αν δεν απελπιστείς σε αυτή τη φάση τότε πότε; Συνειδητοποιείς πως ίσως το αντικείμενο που σπουδάζεις πρακτικά να είναι άχρηστο κι ας καθιστά εσένα 20 σκαλιά πιο πάνω στις βαθμίδες της μόρφωσης. Στις εποχές που ζούμε σημασία δεν έχει τελικά να κάνεις αυτό που σου αρέσει,κάτι που θα ήταν ιδανικό αν είχε και επαγγελματική αποκατάσταση,αλλά να ασχοληθείς με κάτι που σου αρέσει έστω εν μέρει και θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες σου από άποψη χρηματική.
Μου φαίνεται ότι οι καιροί που όλοι πάσχιζαν να σπουδάσουν επιστήμονες και που,αυτοί που δεν ήταν,τους θαύμαζαν, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί γιατί πλέον τον επιστήμονα τον θαυμάζεις μόνο όταν είναι πετυχημένος και όχι άνεργος.
Έχουμε φτάσει, ή μάλλον μας έχουν φέρει στο σημείο να αναθεωρούμε απόψεις μου μέχρι τώρα ήταν δεδομένες για μας,απλά και μόνο επειδή αυτά που πιστεύαμε και μας έκαναν,δεν μπορούν πια να μας προσφέρουν την αυτάρκεια και την επιβίωση.Και τελικά πως θα καταλήξει αυτή η χώρα και πόσες συμφορές θα αντέξει ακόμα; Οι νέες γενιές που κανονικά θα έπρεπε να είναι οι συνεχιστές οραμάτων της Ελλάδας οραματίζονται το μέλλον τους έξω από αυτήν γιατί τα όνειρά τους δεν έχουν αντίκρισμα εδώ.
Όπως λέει και ο Γ.Σεφέρης " Όπου και να πάω,η Ελλάδα με πληγώνει".
Και ιδού η απορία,αν δεν απελπιστείς σε αυτή τη φάση τότε πότε; Συνειδητοποιείς πως ίσως το αντικείμενο που σπουδάζεις πρακτικά να είναι άχρηστο κι ας καθιστά εσένα 20 σκαλιά πιο πάνω στις βαθμίδες της μόρφωσης. Στις εποχές που ζούμε σημασία δεν έχει τελικά να κάνεις αυτό που σου αρέσει,κάτι που θα ήταν ιδανικό αν είχε και επαγγελματική αποκατάσταση,αλλά να ασχοληθείς με κάτι που σου αρέσει έστω εν μέρει και θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες σου από άποψη χρηματική.
Μου φαίνεται ότι οι καιροί που όλοι πάσχιζαν να σπουδάσουν επιστήμονες και που,αυτοί που δεν ήταν,τους θαύμαζαν, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί γιατί πλέον τον επιστήμονα τον θαυμάζεις μόνο όταν είναι πετυχημένος και όχι άνεργος.
Έχουμε φτάσει, ή μάλλον μας έχουν φέρει στο σημείο να αναθεωρούμε απόψεις μου μέχρι τώρα ήταν δεδομένες για μας,απλά και μόνο επειδή αυτά που πιστεύαμε και μας έκαναν,δεν μπορούν πια να μας προσφέρουν την αυτάρκεια και την επιβίωση.Και τελικά πως θα καταλήξει αυτή η χώρα και πόσες συμφορές θα αντέξει ακόμα; Οι νέες γενιές που κανονικά θα έπρεπε να είναι οι συνεχιστές οραμάτων της Ελλάδας οραματίζονται το μέλλον τους έξω από αυτήν γιατί τα όνειρά τους δεν έχουν αντίκρισμα εδώ.
Όπως λέει και ο Γ.Σεφέρης " Όπου και να πάω,η Ελλάδα με πληγώνει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου