Το πιο ωραίο παραμύθι (1)

Ήταν ξημερώματα και δεν είχε ύπνο. Είχε περάσει ένα πολύ όμορφο βράδυ και όταν γύρισε και ξάπλωσε, δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ακόμα και μετά την καληνύχτα τους. Αυτός ο άνθρωπος ήταν όλα της τα όνειρα, όλη της η ευτυχία. Τον λάτρευε και έβλεπε και στα δικά του μάτια πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Όταν βρίσκονταν οι δυο τους έκαναν σαν μωρά, ίσως και χειρότερα. Ήταν από τα ζευγάρια που όλοι τα ζήλευαν, ήταν η εξαίρεση του κανόνα.
   Έπρεπε να κοιμηθεί, την επόμενη μέρα είχε πρόβα χορού και τα μάτια της δεν έλεγαν να την βοηθήσουν ώστε να μπορέσει να κοιμηθεί. Μα τι είχε πάθει; Τέτοιο ξενύχτι είχε να ζήσει πολύ  καιρό.  Ήταν ευτυχισμένη που επέστρεψε, ευτυχισμένη που ήρθαν οι γιορτές και γύρισε κοντά του, που δεν θα φύγει για πολλές μέρες ακόμα, εκτός κι αν είναι να ταξιδέψουνε μαζί.
   Είχε τόσα να κάνει αυτές τις μέρες αλλά προς το παρόν ήθελε να ξεχαστεί λίγο από τις πανεπιστημιακές δραστηριότητες, ήθελε να αφιερώσει λίγο χρόνο για τον εαυτό της, να περάσει καλά όσο ήταν στο νησί, να αδράξει τις μέρες και να μην τις αφήσει να πηγαίνουν χαμένες. Έτσι κι αλλιώς, κάθε μέρα είναι ένα θαύμα και όποιος το ζει, είναι τυχερός ακόμα κι αν το θεωρούμε όλοι τόσο δεδομένο. Ήθελε λοιπόν να κάνει κάθε μέρα κάτι διαφορετικό, να μην συνηθίσει στη ρουτίνα. Ήθελε να δημιουργήσει δραστηριότητες, πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει αλλού, αλλά κι αν μπορούσε, δεν θα την ευχαριστούσαν το ίδιο. 

   Με αυτές τις σκέψεις, αφέθηκε σ’ έναν ύπνο γλυκό γεμάτο όνειρα για το μέλλον της, για το μέλλον τους…
 
Ήρθε η μέρα της εκδήλωσης,μια ακόμα που προστίθεται στις ήδη πάρα πολλές εκδηλώσεις. Είναι λοιπόν λίγα τα λεπτά που κρατάει ο χορός σε μια εκδήλωση,αλλά είναι τόσο μοναδικό το συναίσθημα που σου αφήνει που κάνει αυτά τα λεπτά ξεχωριστά. Όσο παίζει η μουσική είναι σαν να γίνεσαι κάποιος άλλος, κάτι παραπάνω από απλός άνθρωπος κυρίως γιατί γνωρίζεις πως είναι πολλοί από το κοινό που σε κοιτάνε με θαυμασμό για αυτά που κάνεις ενώ εκείνοι ίσως να μην μπορούν. Είναι αυτά τα λεπτά που ό,τι διάθεση και να έχεις το ξεχνάς,γιατί απλά όταν αρχίζει η μουσική ξεχνάς τα πάντα και χορεύεις..Δεν σκέφτεσαι,μόνο θυμίζεις στον εαυτό σου πως πρέπει να χαμογελάς,πως πρέπει να κάνεις τον κόσμο να αγαπήσει τον χορό όπως τον αγαπάς κ εσύ.Δεν έχει σημασία αν έχεις προβλήματα,γιατί εκείνη την ώρα είσαι μόνο εσύ,οι συγχορευτές σου και το κοινό. Για όσο κρατήσει,όσο εξουθενωτικό και να είναι...Στο τέλος θυμάσαι κυρίως το χειροκρότημα...
  Μετά από την εκδήλωση λοιπόν,συναντηθήκανε και της είχε λείψει τόσο πολύ.Εκείνο το βράδυ μαγείρεψαν, ή νομίζουν ότι μαγείρεψαν (εντάξει δεν ήταν κ η αγαπημένη τους δραστηριότητα ούτε ήταν επαγγελματίες). Το θέμα είναι πως όταν μαγειρεύουν μαζί,φαίνεται αστείο.. Ειδικά όταν προσπαθούν να καθαρίσουν ένα κρεμμύδι και δεν τους βοηθάει ο τρίφτης αλλά δεν ξέρουν και που είναι το μιξερ. Στο τέλος,πέρα από το κρεμμύδι καθάριζαν και τα μάτια τους.Είναι απο αυτές τις στιγμές που αποτυπώνονται στη μνήμη ως οι πιο ξέγνοιαστες,γιατί τότε το πιο σημαντικό πρόβλημα είναι το πως θα αντιμετωπίσουν το κρεμμύδι ή τα υπόλοιπα υλικά που υπάρχουν γύρω τους!
" Είσαι άσχετη" της είπε.
"Είδαμε κι εσένα που το παίζεις σχετικός και δεν ξέρεις ούτε που είναι το μίξερ στο ίδιο σου το σπίτι! Θεέ μου δηλαδή!" του απάντησε.
 Και είναι τέτοιος ο τρόπος που λογομαχούν που ένας τρίτος δεν μπορεί να καταλάβει αν μιλάνε δυο ενήλικες με 7 χρόνια διαφορά ή δυο δωδεκάχρονα που τους παίρνουν το παιχνίδι.