όνειρα

Ήταν 20 χρονών και είχε όνειρα,πολλά όνειρα..Και ποιος νέος δεν έχει άλλωστε;; Εκείνη όμως δεν ένιωθε όπως τους υπόλοιπους της ηλικίας της,δεν τους έμοιαζε.Το έβλεπε στο τρόπο σκέψης τους,σε διάφορες συμπεριφορές τους. Την είχε κυριεύσει τον τελευταίο καιρό ένα αίσθημα απαισιοδοξίας και ματαιότητας. Γιατί ήταν έτσι ο κόσμος; Γιατί αλλάξανε τόσο οι εποχές και δυσκόλεψαν τόσο τα πράγματα; Και αυτή η γενιά τι έφταιγε,που χρεώθηκε τα σφάλματα των προγόνων της; Τι φταίνε οι νέοι που σπουδάζουν τόσα χρόνια σε εσωτερικό και εξωτερικό για να καταλήξουν σερβιτόροι;;
 Όλα αυτά σκεφτόταν κι έχανε τον ύπνο της,έχανε και τη διάθεσή της,έχανε και τις ελπίδες της πως θα έρθουν χρόνια καλύτερα.Το περίεργο είναι πως ενώ γνώριζε την κατάσταση που επικρατεί,εκείνη ονειρευόταν... Ήθελε πολλά από τη ζωή της,ήθελε πολλά από τον εαυτό της.Δεν είναι ότι δεν της αρκούσαν όσα είχε, είναι ότι δεν μπορούσε να συμβιβαστεί.Κάθε μέρα ξυπνούσε και κοιμόταν με τις ίδιες σκέψεις και την ίδια ανησυχία: πώς θα καταφέρει να πραγματοποιήσει τα όνειρά της; Δεν ήθελε να γίνει πλούσια,δεν την ένοιαζε κάτι τέτοιο,εξάλλου ήξερε πως η ευτυχία βρίσκεται στην πραγματική αγάπη και ότι όλα τα πλούτη του κόσμου δεν μπορούν να συγκριθούν με ένα ζευγάρι μάτια που σε κοιτάνε με αγάπη.
 Σε αυτές τις εποχές της τεράστιας ανεργίας,εκείνη δεν σταματούσε να σκέφτεται πού και πώς θα μπορούσε να δουλέψει. Όχι για πάντα, ούτε για να κάνει καριέρα σε σουπερ μάρκετ και καφετέριες,απλά για να πραγματοποιήσει εκείνα που είχε βάλει στο νού της. Γιατί όταν κάτι έμπαινε στο νού της δεν έλεγε να φύγει παρά μόνο όταν το υλοποιήσει.
Δεν είχε σπουδαία όνειρα,ήθελε απλά να αποκτήσει ένα αμάξι δικό της για να είναι ανεξάρτητη, να μην υποχρεώνεται και να μην φορτώνεται σε κανέναν. Ήθελε να καταφέρει να ασχοληθεί στο αντικείμενό της,στον κλάδο που από μικρή επιθυμούσε : να δουλέψει σε έναν εκδοτικό οίκο.