"Του κόσμου τ' άδικο"

   Είναι τόσο άδικο, είναι τόσο λάθος...Δεν μπορώ να το δεχτώ, δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ούτε και να συμβιβαστώ με αυτό! Γιατί πρέπει να γίνεται έτσι;; Ποιος το αποφασίζει; Αφού δεν είναι σωστό! Δεν πρέπει να είναι....
   Γιατί να έρχεται κάποιος στη ζωή αν είναι έχει ένα τέλος που δεν του αξίζει; Ποιος το αποφασίζει; Και γιατί αφήνει τους κακούς που σκορπούν δυστυχία στο κόσμο και παίρνει τους καλούς;Και τι γίνεται με αυτούς που μένουν πίσω και θρηνούν; Ποιος μπορεί να παρηγορήσει αυτούς τους ανθρώπους;Και τι μπορεί να τους πει, άλλωστε;; Τι μπορεί να τους πει κανείς ώστε να απαλύνει τον πόνο τους και να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν την απώλεια;
  Όταν ένας άνθρωπος χάνεται,χάνεται μαζί και ο τρόπος με τον οποίο έβλεπε και αντιμετώπιζε τον κόσμο. Ήταν μέρος του κόσμου και κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος,ένα κομμάτι του κόσμου καταρρέει. Και δεν γίνεται να αντικατασταθεί.
Σίγουρα δημιουργούνται νέα κομμάτια,αλλά αυτά που χάνονται είναι μοναδικά και κανένας δεν μπορεί να πάρει τη θέση τους.
  Πάντα θα υπάρχει ένα κενό που θα θυμίζει πως κάποτε ζούσε ένα κομμάτι του  κόσμου, μια ψυχή, που δεν ήταν σαν τις άλλες και δεν θα βρεθεί ποτέ καμία που να της μοιάζει.Και οι υπόλοιποι κάτω στη γη ποτέ δεν θα μάθουν τι απέγινε εκείνο το κομμάτι που κάποτε αποτελούσε (μικρό ή  μεγάλο) μέρος της ζωής τους. Ποτέ δεν θα ξαναειδωθούν και ποτέ δεν θα ξαναμιλήσουν.
   Και είναι τόσο αβάσταχτο να υποστείς κάτι τέτοιο,τόσο οδυνηρό...Και είσαι πάντα μόνος σου,όσους ανθρώπους κι αν έχεις πλάι σου είσαι πάντα μόνος. Γιατί ούτε ο πόνος του διπλανού σου δεν μπορεί να σε βοηθήσει, δεν μπορεί να μειώσει τον δικό σου πόνο,τη δική σου δυστυχία,δεν μπορεί να σε κάνει να ξεχαστείς. Τίποτα δεν μπορεί, ούτε ο χρόνος. Γιατί μια απώλεια σημαντική δεν ξεχνιέται,δεν ξεπερνιέται. Η πληγή δεν κλείνει όσος καιρός κι αν περάσει. Έτσι είναι το σωστό όταν αγαπάς κάποιον : πάντα να τον θυμάσαι,ακόμα κι αν η ζωή συνεχίζεται.