Η ΑΠΩΛΕΙΑ...

Πώς αντιμετωπίζεται ο θάνατος; Πώς να δεχτούμε πως ένα πρόσωπο,αγαπημένο πρόσωπο,που περάσαμε μαζί του λίγα χρόνια ή πολλά,πλέον δεν θα βρίσκεται δίπλα μας; Δεν θα μπορούμε να του μιλάμε,να το αγγίζουμε,να του λέμε καλημέρα ή καληνύχτα...Θα υπάρχει μόνο μέσα από τη μνήμη μας,και τις φωτογραφίες...Είναι τόσο τραγικό,τόσο θλιβερό.. Πώς συνεχίζει μετά τη ζωή της ή τη ζωή του ο σύντροφος αυτού του ανθρώπου που "έφυγε" ;

Η ζωή,λένε,συνεχίζεται...Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και τα γιατρεύει όλα..Μα πώς μπορεί να γιατρέψει την αγάπη; Πώς να ξεχάσει ο άνθρωπος τις όποιες αναμνήσεις είχε από το αγαπημένο του πρόσωπο; Ο πόνος περνάει,λένε...Μόνο όμως ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά γνωρίζει τι έχει στην ψυχή του και τι πληγή δημιουργεί και αφήνει η απώλεια του αγαπημένου του προσώπου...Μόνο εκείνος ξέρει πόσο και αν πονάει,μετά από χρόνια..

Τι να πει κανείς για τον θάνατο...ό,τι και να πούμε,οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν τον ανθρώπινο πόνο και δυστυχώς ούτε και να τον απαλύνουν...Και είναι τόσο κρίμα να υπάρχει τόση δυστυχία στον πλανήτη και να πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι από την χειρότερη αρρώστια...αυτή που δεν γιατρεύεται...Τόσο κρίμα κι άδικο....