Έργο μελαγχολικό ιδιαίτερα στο τέλος,με εντονότερο των άλλων στοιχείων τη μοναξιά αλλά και την απομόνωση που επιλέγει ο συγγραφέας για τους πρωταγωνιστές. Απομόνωση,τόσο από τον υπόλοιπο κόσμο του χωριού (αλλά και του ίδιου του χωριού από τα υπόλοιπα) όσο και από τα συγγενικά τους πρόσωπα, με τα οποία περνάνε την καθημερινότητα τους, συγκατοικούν στο ίδιο σπίτι,μοιράζονται σχεδόν τις ίδιες εμπειρίες τις οποίες όμως ο καθένας βιώνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Η μοναξιά λοιπόν χαρακτηρίζει τους χαρακτήρες, η οποία γίνεται αντιληπτή σε αυτούς μόνο όταν φύγει από κοντά τους το πιο κοντινό πρόσωπο,άντρας,αδελφός,αδελφή,γιαγιά,προγιαγιά. Και γίνεται αντιληπτή περισσότερο επειδή όλη τη ζωή τους την περνούσαν επιλέγοντας να κρατούν κακία και απόσταση από το πρόσωπο αυτό που όταν πια χάνεται, προκαλεί νοσταλγία και αφήνει ένα κενό.
Ο έρωτας στο μυθιστόρημα του Μάρκες,δεν έχει καμία σχέση με τον έρωτα που εμφανίζεται στα κλασικά και μη μυθιστορήματα. Αντιθέτως έχει μια πολύ ιδιαίτερη μορφή, όπως άλλωστε ιδιαίτερο είναι και το έργο του Μάρκες καθώς σε τίποτα δεν θυμίζει και δεν μοιάζει με άλλα έργα της εποχής του, ακόμη πριν ή μετά, αλλά αποτελεί τον λόγο που το 1982 ο συγγραφέας κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο έρωτας λοιπόν, εμφανίζεται ως παράνομος με την έννοια της μοιχείας, καταδικασμένος με την έννοια του απαγορευμένου,κάτι που τον καθιστά και ανολοκλήρωτο και, το πιο παράδοξο, θεωρητικά αιμομικτικό, αν συλλογιστεί κανείς πως οι άντρες της οικογένειας δεν υπολογίζουν τη συγγένεια μπροστά στο πάθος τους για την θεία τους συνήθως. Στην περίπτωση όμως του Χοσέ Αρκάδιο, το πάθος του για την γυναίκα που μεγάλωσε σαν αδερφή του στο ίδιο σπίτι που μεγάλωσε κ αυτός, με την ίδια μάνα με την οποία μεγάλωσε κ αυτός, τον αναγκάζει να ζει αποκλεισμένος από την οικογένειά του, αφού η αγάπη αυτή θεωρήθηκε ντροπιαστική. Έτσι ο έρωτας δεν γνωρίζει ποτέ την ικανοποίηση που του αρμόζει παίρνοντας έτσι μυθικές διαστάσεις.
Άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο του Μαρκές είναι αυτό του πολέμου, του αιώνια μάταιου πολέμου από όπου κανείς δεν βγαίνει νικητής παρά μόνο χαμένος. Η σύλληψη όμως της σκέψης αυτής έρχεται μόνο όταν τα χρόνια έχουν περάσει και ο συνταγματάρχης σκέφτεται τα πεπραγμένα του, τα ιδανικά για τα οποία πάλεψε, την ευτυχία που ποτέ δεν γνώρισε όντας απασχολημένος με το να παίρνει ζωές αλλά και να δημιουργεί, μέσα από τις πολυάριθμες συνουσίες του με διάφορες γυναίκες που βρέθηκαν στο πέρασμα του, αποτέλεσμα των οποίων ήταν 17 γιοι που για λίγο μόνο διασταυρώθηκαν.
Όλα αυτά λοιπόν σε ένα αποκομμένο από τον πολιτισμό χωριό,το Μακόντο,που βρίσκεται σε κάποια μεριά της Καραϊβικής. Ο Μάρκες εξιστορεί τις ζωές μιας παράξενης και ιδιότυπης, από κάθε άποψη, οικογένειας, των Μπουενδία, αλλά και όσων άλλων σχετίζονται με αυτούς. Ιστορίες ασυνήθιστες που προκαλούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη καθώς κινούνται στη σφαίρα του πραγματικού και του εξωπραγματικού, διατηρώντας ωστόσο τον ρεαλιστικό τόνο που χαρακτηρίζει την αφήγηση του Μάρκες. Έργο που αποτελεί κατηγορία από μόνο του ακριβώς επειδή ο συγγραφέας καταφέρνει να συνδέσει τα καθημερινά, τα απλά και τα λογικά με τα μυθολογικά,φανταστικά και εξωπραγματικά περιστατικά.
Ο έρωτας στο μυθιστόρημα του Μάρκες,δεν έχει καμία σχέση με τον έρωτα που εμφανίζεται στα κλασικά και μη μυθιστορήματα. Αντιθέτως έχει μια πολύ ιδιαίτερη μορφή, όπως άλλωστε ιδιαίτερο είναι και το έργο του Μάρκες καθώς σε τίποτα δεν θυμίζει και δεν μοιάζει με άλλα έργα της εποχής του, ακόμη πριν ή μετά, αλλά αποτελεί τον λόγο που το 1982 ο συγγραφέας κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο έρωτας λοιπόν, εμφανίζεται ως παράνομος με την έννοια της μοιχείας, καταδικασμένος με την έννοια του απαγορευμένου,κάτι που τον καθιστά και ανολοκλήρωτο και, το πιο παράδοξο, θεωρητικά αιμομικτικό, αν συλλογιστεί κανείς πως οι άντρες της οικογένειας δεν υπολογίζουν τη συγγένεια μπροστά στο πάθος τους για την θεία τους συνήθως. Στην περίπτωση όμως του Χοσέ Αρκάδιο, το πάθος του για την γυναίκα που μεγάλωσε σαν αδερφή του στο ίδιο σπίτι που μεγάλωσε κ αυτός, με την ίδια μάνα με την οποία μεγάλωσε κ αυτός, τον αναγκάζει να ζει αποκλεισμένος από την οικογένειά του, αφού η αγάπη αυτή θεωρήθηκε ντροπιαστική. Έτσι ο έρωτας δεν γνωρίζει ποτέ την ικανοποίηση που του αρμόζει παίρνοντας έτσι μυθικές διαστάσεις.
Άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο του Μαρκές είναι αυτό του πολέμου, του αιώνια μάταιου πολέμου από όπου κανείς δεν βγαίνει νικητής παρά μόνο χαμένος. Η σύλληψη όμως της σκέψης αυτής έρχεται μόνο όταν τα χρόνια έχουν περάσει και ο συνταγματάρχης σκέφτεται τα πεπραγμένα του, τα ιδανικά για τα οποία πάλεψε, την ευτυχία που ποτέ δεν γνώρισε όντας απασχολημένος με το να παίρνει ζωές αλλά και να δημιουργεί, μέσα από τις πολυάριθμες συνουσίες του με διάφορες γυναίκες που βρέθηκαν στο πέρασμα του, αποτέλεσμα των οποίων ήταν 17 γιοι που για λίγο μόνο διασταυρώθηκαν.
Όλα αυτά λοιπόν σε ένα αποκομμένο από τον πολιτισμό χωριό,το Μακόντο,που βρίσκεται σε κάποια μεριά της Καραϊβικής. Ο Μάρκες εξιστορεί τις ζωές μιας παράξενης και ιδιότυπης, από κάθε άποψη, οικογένειας, των Μπουενδία, αλλά και όσων άλλων σχετίζονται με αυτούς. Ιστορίες ασυνήθιστες που προκαλούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη καθώς κινούνται στη σφαίρα του πραγματικού και του εξωπραγματικού, διατηρώντας ωστόσο τον ρεαλιστικό τόνο που χαρακτηρίζει την αφήγηση του Μάρκες. Έργο που αποτελεί κατηγορία από μόνο του ακριβώς επειδή ο συγγραφέας καταφέρνει να συνδέσει τα καθημερινά, τα απλά και τα λογικά με τα μυθολογικά,φανταστικά και εξωπραγματικά περιστατικά.
