Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Ψάχνοντας την προσωπική μας Ιθάκη

     Είναι φορές που κουράζεσαι...Κουράζεσαι να προσπαθείς ακόμα και για πράγματα που ξέρεις πως αξίζουν...Κουράζεσαι,όχι γιατί δεν έχεις άλλη δύναμη,αλλά γιατί ξεχνάς...ξεχνάς πως μετράει το ταξίδι και όχι ο προορισμός...ξεχνάς πως δεν μορφώνεσαι για να βρεις μια δουλειά,μορφώνεσαι για σένα...Από την άλλη,υπάρχουν και τόσοι εκεί έξω που έχουν τη δουλειά,χωρίς να έχουν τη μόρφωση,οπότε λες ποιο το νόημα; Αλλά πάντα υπάρχει ένα νόημα. Ένα νόημα και μιαν αιτία που γίνονται όλα,ακόμα κι όταν εμείς δεν μπορούμε να το δούμε.
    Το σημαντικό είναι, όταν όλα δείχνουν να χάνουν την αξία τους και το νόημα τους και όταν εσύ ξεχνάς το λόγο που προσπαθείς να πετύχεις κάτι,αντικειμενικά ή υποκειμενικά σημαντικό και σπουδαίο,να έχεις κάποιον στο πλευρό σου που να το υπενθυμίζει,να σε ενθαρρύνει να συνεχίσεις ό,τι κάνεις και να μην τα παρατήσεις,να μην κάνεις πίσω, γιατί αυτό που θα κερδίσεις στο τέλος είναι ένα σκαλοπάτι πιο κοντά στην ανεξαρτησία σου. Στην αίσθηση ότι δεν έχεις ανάγκη κανέναν γιατί μόνη σου (ή σχεδόν μόνη σου) πάλεψες για να φτάσεις εκεί που έφτασες, για να καταφέρεις όσα έχεις καταφέρει και να αποκτήσεις όσα έχεις αποκτήσει.
    Γιατί είναι πολύ σπουδαίο ένας άνθρωπος να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις για να πορεύεται στη ζωή,όπως μπορεί και σε όποιο βαθμό. Είναι πολύ σπουδαίο να ξεκινάς από το μηδέν και να φτάνεις σε ένα επίπεδο όπου νιώθεις περήφανη για τον εαυτό σου και για την μέχρι τώρα πορεία σου.Να φτάνεις σε ένα επίπεδο που να ευχαριστείς όσους στάθηκαν εμπόδια στο δρόμο σου και σου έβαλαν δυσκολίες,γιατί τα ξεπέρασες όλα και μέσα από αυτά έγινες πιο ισχυρή και έμαθες πολλά πράγματα,που αν δεν ήταν αυτοί,δεν θα τα είχες μάθει,γιατί δεν θα υπήρχε κανένας να στα δείξει έστω και ασυνείδητα.
          Αυτή η προσπάθεια του ανθρώπου να είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος,όπως όταν ζούσε στη φυσική κατάσταση,δεν σταματάει ποτέ,ακόμα κι αν η κοινωνία που έχουμε θεσπίσει για να επικοινωνούμε και να συμβιώνουμε,προσπαθεί να πετύχει το αντίθετο.