Φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα..

Τι ζητάει ο καθένας από μια φιλία; Τι είναι για τον καθένα μια φιλία; Πρέπει να έχουμε κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που να μας καθιστούν "φίλο" κάποιου; Τι είδους σχέση είναι μια φιλία;
Υπάρχουν οι σχέσεις που είναι ανάμεσα σε δύο άτομα, οι σχέσεις που είναι ανάμεσα σε 3 ή και περισσότερα. Η φιλία δεν έχει περιορισμό ατόμων και δεν χρειάζεται να βάζουν ταμπέλα. Μια μονόπλευρη κατάσταση στην οποία ένας άνθρωπος συνεχώς δίνει,τόσο υλικά όσο και συναισθηματικά,αλλά δεν εισπράττει, δεν μπορεί να λέγεται ούτε σχέση,ούτε φιλία. Γιατί η σχέση θέλει τουλάχιστον δύο άτομα για να υπάρξει, ό,τι είδους σχέση κι αν είναι. Από την άλλη,κάποιες πράξεις δεν τις κάνεις για να εισπράξεις κάτι αντίστοιχο ούτε για να σου ανταποδώσουν αυτό που έκανες,απλά τις κάνεις επειδή τις νιώθεις. Όμως αν ο άνθρωπος στον οποίο απευθύνονται οι ενέργειές σου και οι προθέσεις σου δεν είναι σε θέση να τις αναγνωρίσει και πολύ περισσότερο να τις εκτιμήσει,σίγουρα δεν αξίζει την προσπάθεια που εσύ έκανες. Η φιλία είναι μια σχέση αμοιβαιότητας. Είναι σχέση αμοιβαίου σεβασμού,αμοιβαίας εκτίμησης. Σχέση αμοιβαίας κατανόησης κι εμπιστοσύνης. Φιλία είναι να δέχεσαι τον φίλο σου με τα ελαττώματά του, να μην προσπαθείς να τον φέρεις στα μέτρα σου, να μη ζηλεύεις με κακία τα όποια καλά συμβαίνουν σε εκείνον αλλά όχι σε σένα. Να χαίρεσαι με την ευτυχία του και να πονάς με τη δυστυχία του, ή με οτιδήποτε τον κάνει να μην είναι χαρούμενος. Φιλία δεν είναι να δείχνεις ποιο είναι το καλύτερο για κάποιον,γιατί κανένας άλλος δεν ξέρει ποιο είναι καλό για μας,μονάχα εμείς οι ίδιοι. Φιλία είναι να επισημαίνεις στο φίλο σου τα λάθη του. Λάθη κάνουμε όλοι μας. Είτε από άγνοια, είτε ευσυνείδητα. Το θέμα είναι να είμαστε κοντά στον φίλο μας όταν εμείς διακρίνουμε κάποια πράγματα που εκείνος δεν μπορεί να διακρίνει επειδή δεν είναι αντικειμενικός και να του τα φανερώνουμε προκειμένου να έχει μια πιο γενική εικόνα. Φιλία είναι να νιώθεις άνετα με τον φίλο σου,να μπορείς να εκφράζεσαι χωρίς να σκέφτεσαι αν θα παρεξηγηθείς με αυτό που θα πεις,γιατί ο φίλος σου μπορεί να βλέπει μέσα στην ψυχή σου και ξέρει ότι δεν είσαι κακοπροαίρετος.
Φιλία είναι να μην είσαι μόνος σου στις δυσκολίες της ζωής σου,να υπάρχει ένας άνθρωπος που θα σου πει "δεν αξίζει να στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά ,θα τη βρούμε την άκρη, είμαι εδώ για σένα, για ό,τι χρειαστείς" και να είναι δίπλα σου όντως,ακόμα κι όταν δεν τον χρειάζεσαι.
Φιλία είναι να υπάρχει πάντα κάτι να πείτε,ακόμα κι αν συζητάτε ήδη πάρα πολλές ώρες.

Όσα πράγματα και να πούμε για τη φιλία,όσο κι αν προσπαθούμε να την προσδιορίσουμε, πάντα θα υπάρχει και κάτι άλλο. Γιατί η φιλία,όπως και η αγάπη, είναι πιο πολύ συναισθήματα και πράξεις,σίγουρα όχι λέξεις.

όνειρα

Ήταν 20 χρονών και είχε όνειρα,πολλά όνειρα..Και ποιος νέος δεν έχει άλλωστε;; Εκείνη όμως δεν ένιωθε όπως τους υπόλοιπους της ηλικίας της,δεν τους έμοιαζε.Το έβλεπε στο τρόπο σκέψης τους,σε διάφορες συμπεριφορές τους. Την είχε κυριεύσει τον τελευταίο καιρό ένα αίσθημα απαισιοδοξίας και ματαιότητας. Γιατί ήταν έτσι ο κόσμος; Γιατί αλλάξανε τόσο οι εποχές και δυσκόλεψαν τόσο τα πράγματα; Και αυτή η γενιά τι έφταιγε,που χρεώθηκε τα σφάλματα των προγόνων της; Τι φταίνε οι νέοι που σπουδάζουν τόσα χρόνια σε εσωτερικό και εξωτερικό για να καταλήξουν σερβιτόροι;;
 Όλα αυτά σκεφτόταν κι έχανε τον ύπνο της,έχανε και τη διάθεσή της,έχανε και τις ελπίδες της πως θα έρθουν χρόνια καλύτερα.Το περίεργο είναι πως ενώ γνώριζε την κατάσταση που επικρατεί,εκείνη ονειρευόταν... Ήθελε πολλά από τη ζωή της,ήθελε πολλά από τον εαυτό της.Δεν είναι ότι δεν της αρκούσαν όσα είχε, είναι ότι δεν μπορούσε να συμβιβαστεί.Κάθε μέρα ξυπνούσε και κοιμόταν με τις ίδιες σκέψεις και την ίδια ανησυχία: πώς θα καταφέρει να πραγματοποιήσει τα όνειρά της; Δεν ήθελε να γίνει πλούσια,δεν την ένοιαζε κάτι τέτοιο,εξάλλου ήξερε πως η ευτυχία βρίσκεται στην πραγματική αγάπη και ότι όλα τα πλούτη του κόσμου δεν μπορούν να συγκριθούν με ένα ζευγάρι μάτια που σε κοιτάνε με αγάπη.
 Σε αυτές τις εποχές της τεράστιας ανεργίας,εκείνη δεν σταματούσε να σκέφτεται πού και πώς θα μπορούσε να δουλέψει. Όχι για πάντα, ούτε για να κάνει καριέρα σε σουπερ μάρκετ και καφετέριες,απλά για να πραγματοποιήσει εκείνα που είχε βάλει στο νού της. Γιατί όταν κάτι έμπαινε στο νού της δεν έλεγε να φύγει παρά μόνο όταν το υλοποιήσει.
Δεν είχε σπουδαία όνειρα,ήθελε απλά να αποκτήσει ένα αμάξι δικό της για να είναι ανεξάρτητη, να μην υποχρεώνεται και να μην φορτώνεται σε κανέναν. Ήθελε να καταφέρει να ασχοληθεί στο αντικείμενό της,στον κλάδο που από μικρή επιθυμούσε : να δουλέψει σε έναν εκδοτικό οίκο.

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΚΑΙ Η "ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ"

Η «Αναφορά στον Γκρέκο», άρχισε να γράφεται το φθινόπωρο του 1956. Ήταν το τελευταίο έργο του μεγάλου Έλληνα-Κρητικού συγγραφέα, και αυτό, όχι τυχαία. Ο Ν. Καζαντζάκης σημειώνει ότι δεν πρόκειται για μια αυτοβιογραφία, τονίζοντας πως η μόνη της αξία συνοψίζεται σε λίγες λέξεις, όπως: αγώνας, κόκκινη γραμμή, ανήφορος, Γολγοθάς, Ανάσταση. Αυτές οι λέξεις, όταν ξεπερνούν την προσωπική ύπαρξη, πράγμα που συμβαίνει και στην Αναφορά, αποκτούν μια πανανθρώπινη σημασία. Έτσι, τα προσωπικά βιώματα και οι αναμνήσεις του Καζαντζάκη, αναπόφευκτα γίνονται μέρος της συλλογικής συνείδησης μέσα στην οποία η ατομικότητα χάνει τα προσωπικά της

χαρακτηριστικά, ρέει και ενσωματώνεται, όπως μια σταγόνα νερού μέσα στον ωκεανό της ανθρώπινης Οδύσσειας. «..η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης, άλλον δέν έχει», διαβεβαιώνει με μιαν ορθόδοξη αναστάσιμη χαρμολύπη.

Οι μορφές που στάθηκαν «σκαλοπάτια στο ανηφόρισμα», ήταν τέσσερεις και έχουν όνομα ιερό: Ο Χριστός, ο Βούδας, ο Λένιν και ο Οδυσσέας. Ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, με άλλα πνευματικά υλικά, συντέλεσε στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του Ν. Κ. Πόσο μακριά να βρίσκεται άραγε η μορφή του Χριστού από τον Λένιν, σε ένα έργο όπως το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και πόσο κοντά ο βίος του «Ζορμπά» στον Οδυσσέα; Ωστόσο, όπως φαίνεται από τα πολλά έργα που έγραψε, το πιο αγαπημένο του θέμα, ήταν ο Χριστός. Ο δικός του Χριστός, ο άνθρωπος της ματωμένης γης και της λαμπρής Ανάστασης, ο αγωνιστής και αιρετικός με τα πολλά γιατί και πώς. Για τον Ν.Κ. ο συνεκτικός ιστός που συνδέει αυτές τις μορφές μεταξύ τους, είναι ο αγώνας της πολυεπίπεδης ύπαρξης. Αγώνας για την ανάσταση, για την απελευθέρωση από την ύλη, για την κοινωνική δικαιοσύνη και την αναζήτηση των αρχών της ζωής. Αυτός ήταν και ο δικός του αγώνας.

Η Αναφορά είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει το όνομά της. Πρόκειται για τον απολογισμό του αγώνα ενός στρατιώτη προς τον στρατηγό του: «…στέκουμαι σάν στρατιώτης μπροστά στο στρατηγό και κάνω την Αναφορά μου στον Γκρέκο». Γιατί όμως επιλέγει τον Γκρέκο για να κάνει την Αναφορά αυτή; «…γιατί αυτός είναι ζυμωμένος από τό ίδιο κρητικό χώμα με μένα, και καλύτερα απ΄όλους τους αγωνιστές που ζούν ή πού έχουν ζήσει μπορεί να με νιώσει. Δεν αφήκε κι αυτός τήν ίδια κόκκινη γραμμή απάνω στις πέτρες;». Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο ΚΡΗΣ, είναι για τον Ν.Κ. η προβολή του προγονικού πνεύματος της Κρήτης και ταυτόχρονα ένας αγωνιστής του πνεύματος μέσα από την τέχνη. Ο Ελ Γκρέκο παραμένει και σήμερα, ο πιο προβεβλημένος διεθνώς Έλληνας καλλιτέχνης των τελευταίων αιώνων. Δεν είναι λοιπόν μόνο η καταγωγή που τον κάνει αποδέκτη της Αναφοράς, αλλά τον καθιστά στρατηγό η μεγάλη του αξία. Ο Γκρέκο ως καλλιτέχνης βρίσκεται πιο κοντά στο συγγραφέα που τον νιώθει οικείο και έτσι τον αποκαλεί «παππού» με όλη την αγάπη και το σέβας που απαιτεί αυτή η λέξη.

Ο Θεοτοκόπουλος, όπως και ο Β. Κορνάρος, γεννήθηκαν από το ίδιο δημιουργικό πνεύμα της Κρήτης. Ο Κορνάρος με τον Ερωτόκριτο έγινε η φωνή της κρητικής λαϊκής ψυχής, όμως ο Θεοτοκόπουλος, φεύγοντας νέος ακόμη από την Κρήτη, έγινε η αιχμή του ελληνικού πνεύματος στην Ευρώπη. Έγινε ο Γκρέκο. Σε αυτή την διείσδυση και στις δυσκολίες της συνίσταται ο αγώνας του καλλιτέχνη μέσα στο καθολικό και καταθλιπτικό περιβάλλον του 16ου αι., της Ευρώπης. Ο Γκρέκο πέρασε από την Ιταλία, αλλά δεν έμεινε εκεί. Ούτε η τέχνη της, αλλά ούτε και το αλλοτριωμένο από την Αναγέννηση πνεύμα της, τον ανάπαυε. Ο Γκρέκο παρέκαμψε την ιταλική Αναγέννηση και παρότι ακολούθησε τον Μανιερισμό δεν εγκατέλειψε ποτέ τις βυζαντινές του καταβολές. Ένας Έλληνας καλλιτέχνης, που είχε μάθει να αψηφά τις συμβάσεις, να περιφρονεί το τέλειο σχέδιο, τις αρμονίες, την ομορφιά και την προοπτική, δεν είχε θέση στην Ιταλία. Έτσι, αναζήτησε μια νέα πατρίδα στην Ισπανία, που, αν και ήταν προπύργιο του καθολικισμού και την χαρακτήριζε μια ιδιαίτερη μυστικιστική ατμόσφαιρα και ένας ένθερμος θρησκευτικός ζήλος, η ισπανική ψυχή ήταν ωστόσο περισσότερο ανοικτή στην ιδιοσυγκρασία του. Βρήκε την νέα του πατρίδα στο Τολέδο όπου, παρά τις αντιξοότητες, μπόρεσε να εκφράσει στα έργα του την ένταση της εσωτερικής του φωτιάς. Ο Γκρέκο ήταν ένας βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος. Με την ουσιαστικότερη έννοια του όρου και ο Ν.Κ το ίδιο. Η ιδέα του Θεού, που είναι πάντα παρούσα στο έργο τους, έστω και με έμμεσο τρόπο , αποτελεί την μόνιμη πάλη της ψυχής για την αλήθεια και τη σωτηρία. Για τους Έλληνες Πατέρες η λέξη Θεός προέρχεται από το ρήμα «ειθείν», που σημαίνει καίω. Ο Θεός είναι φωτιά και ο Ν.Κ. αποδείχνεται βαθύς γνώστης του έργου του Γκρέκο, όταν τον βάζει να ομολογεί τις ανατρεπτικές προθέσεις της πύρινης τέχνης του: « …ξύπνησε τη φωτιά, να το χρέος του ανθρώπου. Μια φλόγα διαπερνάει τις πέτρες, τους ανθρώπους, τους αγγέλους, αυτή θέλω να ζωγραφίσω, δε θέλω να ζωγραφίσω τη στάχτη, είμαι ζωγράφος, δεν είμαι θεολόγος, τη στιγμή που καίγονται τα πλάσματα του θεού, τη στιγμή αυτή θέλω να ζωγραφίσω, λίγο προτού γίνουν στάχτη».

Ο αγωνιστής Γκρέκο αναζητά την ουσία της τέχνης του. Η τροφή της γενναίας ψυχής είναι η αλήθεια. Προτιμά την αλήθεια από την αληθοφάνεια, το πνεύμα της θεϊκής ψυχής από τη σκέψη της λογικής. Τα λόγια που ξεστομίζει με τόλμη ο νεαρός Γκρέκο, όταν μιλάει για τους κολοσσούς της ευρωπαϊκής τέχνης, μοιάζουν με αυθάδεια : «…θα παλέψω, στη Φραγκιά πού πάω, μέ τους πιο τρανούς, για να ζορίσω την ψυχή μου ή να χαθεί ή να νικήσει. Θα δείς. Θα δείς. Και πρώτα πρώτα θά τά βάλω, μην τρομάξεις, με τον Μιχαήλ Άγγελο. Είδα προχτές ένα μικρό αντίγραφο της Δευτέρας Παρουσίας πού ζωγράφισε στη Ρώμη. Δε μού αρέσει…Όχι, δε μού αρέσει. Ανασταίνει τη σάρκα, γεμίζει πάλι ο κόσμος κορμιά, δεν τά θέλω!». Τα λόγια αυτά βασίζονται σε ανεκδοτολογικά στοιχεία της βιογραφίας του καλλιτέχνη. Να, γιατί ο Ν.Κ., αναγνωρίζει στον Γκρέκο έναν πρόμαχο της πνευματικής Ανατολής, που σηκώνει το ανάστημα στο αντίπαλο δέος της υλικής Δύσης. Μεταφέρει στην ψυχή του την υπέρ-χιλιόχρονη παράδοση και το μεγαλείο μιας λεηλατημένης αυτοκρατορίας, όπως ακριβώς παίρνει μαζί του για φυλαχτό μια φούχτα κρητικής γης .

Δεν είναι όμως τα λόγια αυτά μόνο του Γκρέκο, αλλά απηχούν και τις δικές του αισθητικές απόψεις. Ο Ν.Κ., γράφει για την τέχνη και σχεδόν θεολογεί, χωρίς να δογματίζει, καθώςμε λίγες μόνο λέξεις αποκαλύπτει την τεράστια πνευματική διαφορά του κόσμου της Ανατολής από τον άλλο της «Φραγκιάς»: «…σκίζω τις μάσκες, ανασηκώνω τα κρέατα, δε γίνεται, λέω, κάτι αθάνατο υπάρχει κάτω από τά κρέατα, αυτό ζητώ, αυτό θά ζωγραφίσω. Όλα τά άλλα, μάσκες, κρέατα, ομορφιές, τά χαρίζω στους Τιτσιάνους και Τιντορέτους, με γειά χαρά τους!». Ο συγγραφέας που έχει ταξιδέψει πολύ, στην Αναφορά αφηγείται για ένα πλήθος τόπων εντός και εκτός Ελλάδας που έχει επισκεφθεί, γνωρίζει καλά την ευρωπαϊκή τέχνη. Μπορεί να την θαυμάζει για την εξωτερική της λάμψη, αλλά ταυτόχρονα αμφισβητεί το εσωτερικό της βάθος, όπως ακριβώς και ο Κρητικός «πρόγονός» του. Το ακάματο πνεύμα του αναζητά, μόνο αυτό που μπορεί να είναι αντάξιο σε ένα πνεύμα ζωής, την αθανασία πίσω από τη φθορά της ύλης.

Όπως όλοι οι μεγάλοι Έλληνες, χρειάστηκε κι αυτός να περιπλανηθεί για να γνωρίσει και για να αγαπήσει τη μυστική Ελλάδα. Για να επιστρέψει στην αγκαλιά της σαν πληγωμένος εραστής. Στο δειλινό της ζωής του, μετά τις μάχες, παλιννοστεί σαν Οδυσσέας στις προγονικές του ρίζες και κάνει την Αναφορά του στο στρατηγό. Δεν του λείπουν οι ανδραγαθίες, οι πληγές και οι εμπειρίες. Το δοξάρι της ψυχής του διάλεξε από τις τρεις προσευχές, εκείνη του χρέους: «Παρατέντωσέ με, Κύριε, κι ας σπάσω!».

Ωστόσο, δεν είναι μόνος. Τον περιμένει ο ένδοξος πρόγονός του με το λευκό κεφαλομάντηλο με τα μακριά κρόσσια και με έναν κατιφέ περασμένο στο αυτί του. Το παρελθόν σμίγει με το παρόν και το μέλλον σε ένα χρόνο αξεχώριστο. Η συνέχεια των γενναίων γενεών αποκαθίσταται. Παππού μου αγαπημένε, του λέει: «Φιλώ τό χέρι σου, φιλώ τόν ώμο τό δεξό σου, φιλώ τόν ώμο τό ζερβό σου, Παππού, καλώς σε βρήκα!»

About these ads

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΖΙ

 Εκείνη πάντα ξυπνάει πιο νωρίς από εκείνον. Το πρώτο πράγμα που κάνει όταν ανοίγει τα μάτια της είναι να τον κοιτάζει. Αν είναι ώρα να σηκωθούν τότε τον πειράζει τρυφερά για να τον ξυπνήσει. Αλλιώς τον κοιτάζει μέχρι να ξυπνήσει από μόνος του ή μέχρι εκείνη να ξανακοιμηθεί. Όταν (επιτέλους) σηκωθούν, τρώνε μαζί πρωινό πριν εκείνος ετοιμαστεί για τη δουλειά. Ακούγεται πολύ καθημερινό και συνηθισμένο,αλλά για κάθε ζευγάρι αυτές οι στιγμές κάθε άλλο παρά καθημερινές και συνηθισμένες πρέπει να είναι. Γιατί τα πιο απλά πράγματα που όλοι θεωρούν δεδομένα είναι που φέρνουν την ευτυχία στον άνθρωπο. Εκείνος φεύγει για τη δουλειά κι εκείνη νιώθει μισή. Και τώρα πως θα περάσουν τόσες ώρες μακρυά του μέχρι να ξαναγυρίσει;;;
 Κάνει τις δουλειές του σπιτιού,ανοίγει την τηλεόραση-κάθε μέρα τα ίδια θέματα συζητούν αυτοί οι δημοσιογράφοι;;!!- διαβάζει ένα βιβλίο,κάνει γυμναστική,στο τέλος καταλήγει και πάλι στην τηλεόραση. Επιτέλους η ώρα που θα έρθει κοντεύει. Μα πώς χωράει τόσος έρωτας και τόση αγάπη στην καρδιά της;; είναι τόσο καιρό μαζί και της φαίνεται λες και έχουν περάσει μόλις λίγοι μήνες..
Τρέχει να ετοιμάσει το φαγητό,να μην έχει προλάβει να κρυώσει μέχρι να γυρίσει εκείνος.Θα του αρέσει άραγε;; Είναι και λίγο ιδιότροπος είναι κι αυτή λίγο τελειομανής...Της αρέσει τόσο πολύ να του μαγειρεύει,να τον περιποιείται,να τον φροντίζει... Για την ίδια αποκλείεται να σπαταλούσε τόσο χρόνο σε περιποίηση,ακόμα κι αν ήταν να μαγειρέψει,αλλά όταν πρόκειται για εκείνον όλα αλλάζουν,όλα αποκτούν διαφορετικό νόημα,καλύτερο.
Από τις πιο γλυκές στιγμές της ημέρας,όταν τον βλέπει επιτέλους να φτάνει και να έρχεται προς εκείνη,να τη φιλάει,να την αγκαλιάζει,να της λέει πως το μυαλό του ήταν σε κείνη,πως του έλειψε και αυτή δήθεν να τον μαλώνει που δεν ήταν συγκεντρωμένος στη δουλειά του,λες και είναι παιδάκι που δεν έκανε όλα του τα μαθήματα και το τσάκωσε η μαμά του.
Τρώνε-ευτυχώς του αρέσει πολύ,κι ας μη το περίμενε-και μετά ξαπλώνουν στο κρεβάτι.Παίζουν σαν μικρά παιδιά που μόλις ανακάλυψαν το καινούριο τους παιχνίδι.Και μετά εξουθενωμένοι αφήνονται σε έναν γαλήνιο μεσημεριανό ύπνο,καμιά φορά και απογευματινό.Μετά είναι η ώρα των ειδήσεων,εκείνη λίγο βαριέται να παρακολουθήσει γι'αυτό ασχολείται με το βιβλίο που διαβάζει αυτό το καιρό. Εκείνος δείχνει πολύ συγκεντρωμένος. Παρ'ολα αυτά δεν αγνοούν ο ένας τον άλλον. Η αγκαλιά του είναι το καλύτερο μέρος του κόσμου της,η πιο γλυκιά φυλακή και ο παράδεισός της. Όταν την αγκαλιάζει τα ξεχνάει όλα, όποιες ανησυχίες κι αν έχει,όποια προβλήματα,είναι σαν να μην υπάρχουν,σαν να έχουν εξαφανιστεί.
Ξαπλωμένοι,μιλάνε για τη μέρα που πέρασε,για την επόμενη που θα έρθει,μιλάνε για τη σχέση τους,για την αγάπη τους,κάνουν όνειρα για το μέλλον,μιλάνε για ό,τι τους απασχολεί. Μα υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από την επικοινωνία και την κατανόηση σε ένα ζευγάρι;; Από το να συζητάνε για τα όνειρά τους,να εκφράζουν τις σκέψεις τους και να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους;; Και στο τέλος της ημέρας,να κοιμούνται αγκαλιά,αγαπημένοι και ερωτευμένοι λες και η ασφάλεια του ενός εξαρτάται από τον άλλον. Άλλωστε,έτσι δεν είναι ο έρωτας;

Έξοδος κινδύνου (?!?)

Είναι κι αυτές οι μέρες που θες τόσο πολύ να ξεφύγεις από την καθημερινότητα...και δεν έχει σημασία αν είσαι 20,ή 30 ή 40,ή 60 χρονών,γιατί ακόμα κι αν τα προβλήματα και οι υποχρεώσεις διαφέρουν,έχουμε όλοι την ανάγκη για διακοπές..και όχι τόσο διακοπές από τις διάφορες ασχολίες μας όσο διακοπές από αυτά που σκεφτόμαστε ενώ θέλουμε να ξεχάσουμε,ή απλά να σταματήσουν να μας απασχολούν. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία,έχει να κάνει με τον χαρακτήρα. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να μην έχουν προβλήματα,απλά αδιαφορώντας για όλα και κοιτώντας πως θα διασκεδάσουν. Βρίσκοντας δηλαδή διαφυγή σε πράγματα ανούσια που προσφέρουν απολαύσεις περιορισμένης διάρκειας. Αλλά τι σημασία έχει; Αφού στο τέλος της ημέρας (τους) κοιμούνται ευτυχισμένοι...ή τουλάχιστον ξέγνοιαστοι.
      Είναι φορές που θες να φωνάξεις "φτάνει,όχι άλλο,ένα διάλειμμα πρώτα" ή "σταματήστε τη γη να κατέβω" αλλά ποιος να σε ακούσει; και πολύ περισσότερο ποιος θα βρεθεί να ικανοποιήσει τις (παράλογες;;) επιθυμίες σου. Είναι φορές που θες να χωθείς κάτω από τα σκεπάσματα αγνοώντας τον κόσμο που σου φωνάζει πως δεν είσαι πια παιδί. Μα ποιος είπε πως τα παιδιά δεν έχουν προβλήματα; Ξέρετε πόσο αγχωτικό είναι να προσπαθείς να φανταστείς τη ζωή σου ανάμεσα στον κόσμο των "μεγάλων" ;; Ξέρετε τι αγχωτικό είναι να βρεις από την προηγούμενη με τι παιχνίδια θα παίξεις αύριο και τι θα απαντήσεις στο δάσκαλο αν σε ρωτήσει γιατί είσαι αδιάβαστος;; Ξέρετε τι αγχωτικό είναι να μην μπορούμε να ξαναγίνουμε παιδιά,να μην μπορούμε να κλείσουμε για λίγο το διακόπτη του μυαλού μας,έστω για να ξεκουραστεί λιγουλάκι;
     Να κλείνεις τα μάτια σου,να ονειρεύεσαι επίγειους Παραδείσους και καμία έγνοια να μην σου χαλάει την εικόνα. Να χώνεσαι σε μια αγκαλιά (αγαπημένη πολύ), να κλείνεις τα μάτια σου και να κοιμάσαι σαν παιδί με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Αυτό είναι ευτυχία.