Περνάει ο καιρός.....

Και κάπως έτσι,πέρασε ένας χρόνος και 6 μήνες...Τόσο όμορφοι μήνες,τόσο όμορφος και ο χρόνος....Κάπως έτσι μπλέχτηκαν δυο ζωές και ενώθηκαν δυο καρδιές..Και πώς να συνεχίσει η μία χωρίς την άλλη;; Τι θα είχε νόημα μετά;;
Μια σχέση που ζει μέσα από τα απλά,αλλά δεν πνίγεται στην ρουτίνα (μπορεί βέβαια και να είναι νωρίς) αλλά το θέμα είναι πως ακόμα κι αν έχει συνηθήσει ο ένας τον άλλον στην ζωή του,αυτή η συνήθεια δεν είναι βαρετή και σίγουρα δεν είναι μια συνήθεια από αυτές που θες να αλλάξεις...Υπάρχουν κι αυτές οι γλυκές "συνήθειες" που κάνουν τη ζωή σου τόσο πιο όμορφη,της δίνουν άλλο νόημα,της δείχνουν άλλα χρώματα πέρα από αυτά που ήξερε... Τώρα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς,γιατί πρέπει κάποιος άλλος να δώσει νόημα στη ζωή σου και όχι εσύ ο ίδιος;; Κακά τα ψέματα,όταν ερωτευόμαστε η ζωή μας αλλάζει! Πράγματα που κάναμε πριν και τα θεωρούσαμε βαρετά (π.χ το να μαγειρεύουμε) μετά αποκτούν άλλη χάρη...Μετά μαγειρεύεις για να ευχαριστήσεις και να γοητεύσεις κάποιον...Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με μια γλυκιά έγνοια στο μυαλό μας (άραγε τι να κάνει τώρα;) και όλη μας η μέρα περνάει κάνοντας σκέψεις για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο,κάνοντας όνειρα ίσως...Αυτό και μόνο,είναι ένα χρώμα που υπάρχει στη ζωή μας υπό ξεχωριστές συνθήκες...Είναι το χρώμα του έρωτα,το χρώμα της καρδιάς και είναι το κόκκινο....
   Η κλωστή που διαχωρίζει την ευτυχία από την δυστυχία στον έρωτα είναι πολύ λεπτή.Και ποτέ δεν την κρατάμε εμείς.Η σχεδόν ποτέ...Εμείς όμως μπορούμε να καθορίσουμε την ποιότητα της σχέσης μας,το αν θα στεναχωριόμαστε για πράγματα μικρά που δεν έχουν ουσία,αν θα ζηλεύουμε δίχως λόγο κι αφορμή και γενικά αν θα πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό..Εμείς καθορίζουμε αν θα δυσκολεύουμε τη ζωή του άλλου με τις ανασφάλειες τις δικές μας,αν θα τον καταπιέζουμε ή αν θα του δείχνουμε με τον πιο κατάλληλο τρόπο ποια είναι τα όρια μας και μέχρι που μπορεί να φτάσει..
Πέρα από αυτά,αρκεί να κάνουμε κάθε μέρα για τη σχέση μας μια μικρή κίνηση αγάπης για να δείξουμε στον σύντροφό μας τι σημαίνει για μας και πόσο καλά περνάμε μαζί του.Η αγάπη άλλωστε ζει στα μικροπράγματα,ζει στα ασήμαντα και στα απλά...Να τρώτε μαζί,να πηγαίνετε βόλτες,να δημιουργείτε έναν κόσμο δικό σας και να μην χωράει κανένας άλλος...Να έχετε δικό σας κώδικα επικοινωνίας,να υπάρχει κατανόηση,σεβασμός,ειλικρίνεια κι εμπιστοσύνη..Πράγματα απλά που ο άνθρωπος τα έχει κάνει τόσο δύσκολα πλέον..

Καληνύχτα....

Στο τέλος μιας αρκετά κουραστικής μέρας,αυτό που έμαθα και με έκανε λίγο καλύτερο άνθρωπο από χθες είναι ότι η ειλικρίνεια ανταμείβεται. Το θέμα είναι αργά ή γρήγορα να καταλαβαίνεις τα λάθη σου και να θες να τα διορθώσεις. Ειδικά δε, όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους λογικούς που έχουν κατανόηση είναι σίγουρο πως θα σε στηρίξουν και θα σε επιβραβεύσουν στην προσπάθειά σου αυτή,ανεξάρτητα από το πόσο μικρό ή μεγάλο ήταν το λάθος που έκανες. Φτάνει βέβαια,εξαιτίας αυτού του λάθους να μην πληγώθηκαν εσκεμμένα ανθρώπινα συναισθήματα...Ανθρωπισμός υπάρχει ακόμα,όσο σπάνιο και περίεργο κι αν ακούγεται.Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν στον άνθρωπο και σέβονται τον άνθρωπο,μπαίνουν στη θέση του άλλου και κατανοούν τα λάθη του.Υπάρχουν ακόμα ψυχές αγνές,που χρειάζονται απλά αγάπη και καλοσύνη για να σου δώσουν από καρδιάς το καλύτερο που μπορούν.

ΝΑΝΑ

Ο ΖΟΛΑ ΚΑΙ Ο ΝΑΤΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ

Σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές

Η Νανά του Ζολά θεωρείται παγκόσμιο λογοτεχνικό σύμβολο του νατουραλισμού. Ο Ζολά εξοργισμένος από τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό της παρισινής πλουτοκρατίας παρουσιάζει το 1880 τη Νανά αφήνοντας εμβρόντητο το γαλλικό κοινό. Υπήρξαν αντιδράσεις κι επευφημίες, επικρίσεις και ύμνοι, λίβελοι κι αποθεωτικές κριτικές, με δυο λόγια το θέμα πήρε θεόρατες διαστάσεις. Ο Φλωμπέρ διάβασε καθηλωμένος το βιβλίο σε μια μέρα και πήρε δημόσια θέση αποκαλώντας το έργο αριστούργημα και τοποθετώντας το Ζολά στο πάνθεον των αθανάτων. Η Νανά δεν είναι απλώς μια πόρνη των παρισινών σαλονιών που επιβιώνει με την ανηθικότητά της αλλά ένας αμείλικτος καθρέφτης της μεγαλοαστικής τάξης και της παραδοσιακής αριστοκρατίας που παρακμάζουν ηθικά και ιδεολογικά. Είναι η μοιραία fame fatale που βρίσκει και τα κάνει καθώς τρέφεται από το λίπασμα του ξεπεσμού και της σαπίλας της πλουτοκρατίας. Είναι ο απαγορευμένος καρπός που ανθίζει μέσα στην κοινωνική κοπριά. Ο Ζολά δεν περιορίζεται μόνο στη Νανά αλλά καταδεικνύει έναν ολόκληρο στρατό από πόρνες πολυτελείας που φωλιάζουν σε όλα τα μεγαλοαστικά και καλλιτεχνικά στέκια κάνοντας περιουσίες και κερδίζοντας σεβασμό και κοινωνική καταξίωση. Σχεδόν κανένας ήρωας δεν είναι θετικός. Οι άντρες λειτουργούν ως αρπακτικά του κέρδους,

πάντα έτοιμοι να το κατασπαταλήσουν με τις πόρνες. Οι γυναίκες παρουσιάζονται σεξουαλικά ακόλαστες κι αυτές που δεν εκδίδονται, γιατί έχουν δεδομένο οικογενειακό πλούτο, είναι τουλάχιστο κακόψυχες κι επίβουλες. Οι μοναδικοί ήρωες με ευαισθησία, ο κόμης Μυφά και ο μικρός Ζιζής συντρίβονται. Ο Ζολά παρουσιάζει ένα πορτρέτο κοινωνίας που ο αμοραλισμός και η σεξουαλικότητα είναι τα μόνα ασφαλή στοιχεία για να επιβιώσει κανείς. Η φιλία, η εμπιστοσύνη, ο γνήσιος έρωτας, η αμοιβαιότητα, η αλληλεγγύη εκλαμβάνονται περισσότερο ως αδυναμίες. Ακόμα και η ίδια η Νανά όταν γνωρίζει τον αληθινό έρωτα ξεπέφτει και συντρίβεται. Καταξιωμένη ηθοποιός εκδίδεται στραγγίζοντας κάθε ευκαιρία, από επαγγελματική διευκόλυνση μέχρι καθαρό χρήμα, κι ο άντρας της παίζει το ρόλο του διαμεσολαβητή – νταβατζή. Κυρίες της αριστοκρατίας κατασπαταλούν τον οικογενειακό πλούτο αναζητώντας εφήμερους έρωτες ή επιδίδονται σε ομοφυλοφιλικά όργια. Η οικογένεια έχει καταρρακωθεί. Κάθε καθωσπρέπει κύριος συντηρεί πόρνες και απ’ αυτό αποκτά μεγαλύτερο κοινωνικό κύρος. Όλες οι σχέσεις είναι εφήμερες κι εξυπηρετούν συμφέρον. Κάθε σελίδα καταδεικνύει την παρακμή και την άρρωστημένη σεξουαλικότητα. Το σεξ παρουσιάζεται περισσότερο ως στοιχείο επιβολής και λανθάνουσας εξουσίας παρά ως ερωτική συνθήκη. Για τις πόρνες είναι εργαλείο για να απομυζήσουν τα θύματά τους και για τους άντρες ακόλαστο βίτσιο που τους οδηγεί στην καταστροφή ή ενίοτε πράξη που προσδίδει καταξίωση. Η Νανά δεν είναι ούτε καταγγελία, ούτε χλευασμός της άρχουσας τάσης, είναι η απόλυτη απογύμνωση της νοσηρότητάς της. Η μοναδική κάθαρση αυτής της κοινωνίας είναι μόνο ο καταποντισμός της κι ίσως αυτό να υπονοεί ο Ζολά με το θάνατο της Νανάς και τον επερχόμενο πόλεμο με το Βίσμαρκ.

Emile Zola(1840-1902)

Από αυτή την άποψη ο νατουραλισμός, ως λογοτεχνικό ρεύμα, εξυψώνεται αφού όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ωραιοποίησης, πόσο μάλλον εξιδανίκευσης, αλλά αντιθέτως δεν αφήνει ούτε ένα περιθώριο ελπίδας, ούτε την ελάχιστη χαραμάδα. Ο Ζολά μέσα από το οδοιπορικό της Νανάς, πέρα από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, καταδεικνύει και τις κατώτερες ζώνες της πορνείας του πεζοδρομίου με συγκλονιστικές περιγραφές. Το καθημερινό ξύλο, η εκπόρνευση για ένα πιάτο φαΐ, το κυνήγι της αστυνομίας, το βρωμερά καταγώγια – πιάτσες μπορούν να περιγραφούν μόνο με μια λέξη: ασφυξία. Ο Ζολά δεν κριτικάρει, ισοπεδώνει. Το κείμενο δεν δείχνει οργή αλλά εμετική απέχθεια. Ο αναγνώστης βρίσκεται μπροστά σε μια εκφυλισμένη, εκμαυλισμένη, στραγγαλιστική ατμόσφαιρα, σε μια διαφθορά που εξαπλώνεται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και την αστυνομία. Ήταν πραγματική βόμβα στην παρισινή κοινωνία κι έτσι εξηγείται κι σάλος που προκάλεσε. Όμως πράγματι είναι όλα τόσο ρεαλιστικά; Δεν υπάρχει καμία υπερβολή; Δεν υπάρχει υπερβολή στους χαρακτήρες όταν όλοι είναι αντιπρότυπα και προβάλλονται μόνο για να καταδείξουν τη διαφθορά τους ή να κερδίσουν τον οίκτο αφού καταστρέφονται από την ακόρεστη λαγνεία τους; Όλοι οι άντρες πλουτοκράτες από τη μια είναι αετονύχηδες και πατάν επί πτωμάτων για να πλουτίσουν κι από την άλλη είναι τόσο ευάλωτοι μπροστά στην αιθέρια Νανά που στερούνται κάθε λογικής και συμπεριφέρονται σαν παιδαρέλια ως την αμετάκλητη συντριβή τους. Πέρα από τρεις χαρακτήρες – το θρησκόληπτο και σεξουαλικά καταπιεσμένο κόμη Μυφά, το νεαρό Ζιζή και το νεόπλουτο Λαφαλουάζ – όλα τα άλλα αμέτρητα θύματα της Νανάς χάνουν σε πειστικότητα. Τέτοιου είδους άντρες, αμοραλιστές κι αδίστακτοι, είναι δύσκολο να πιαστούν κορόιδα μιας σεσημασμένης πόρνης και μάλιστα όλοι (εκτός από ένα, τον Λαμπορντέτ). Συνήθως γλεντάν μαζί της και μετά την πετάν στα σκουπίδια. Ιδίως ο ανελέητος τραπεζίτης Στάινερ στερείται κάθε πειστικότητας. Εξάλλου και το πορτρέτο της ίδιας της Νανάς έχει ελλείψεις. Η Νανά παρουσιάζεται ως ακόρεστη πόρνη που καταβροχθίζει τους άντρες, ως αδηφάγο τέρας χωρίς έλεος και συναισθήματα, που κατευθύνεται από μωροφιλοδοξίες και ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Το μόνο που της δίνει χαρά είναι η συντριβή των άλλων. Ένα σαδιστικό κτήνος. Ακόμα και το παιδί της, που συνέχεια διατείνεται ότι θέλει να προστατεύσει, το έχει εγκαταλείψει σε μια θεία και ουσιαστικά δεν ασχολείται ποτέ μ’ αυτό. Αδυνατεί να αγαπήσει οτιδήποτε πέρα από τον εαυτό της. Δεν έχει ούτε μια θετική ασχολία. Εξαντλεί τη σκληρότητά της ιδίως σ’ αυτούς που της δείχνουν αγάπη. Η ακόρεστη λαγνεία και η αυταρέσκειά της φτάνουν σε επίπεδα καθαρής ψυχοπαθολογίας. Τι είναι αυτό όμως που την οδήγησε σ’ αυτό το σημείο; Ποιοι είναι οι λόγοι που γέννησαν έναν τόσο ακραίο χαρακτήρα; Οπωσδήποτε η ίδια η κοινωνία αφού μόνο με αυτή την αδηφάγα συμπεριφορά μπορούσε να επιβιώσει. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα κατατροπωνόταν. Αυτό είναι ξεκάθαρο αφού μόλις έδειξε αγάπη γνώρισε τον ξεπεσμό και η επάνοδός της στα μεγάλα σαλόνια φαίνεται περισσότερο ως εκδίκηση. Εκδίκηση που δεν έχει κανένα ταξικό περιεχόμενο αλλά απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως. Όμως ο Ζολά δεν εστιάζει καθόλου σ’ αυτό. Εστιάζει αποκλειστικά στη μισανθρωπία και στην παρακμή. Η Νανά στο τέλος δεν κερδίζει ούτε την ελάχιστη συμπάθεια του αναγνώστη αφού ο Ζολά την καταρρακώνει. Δεν λέει ούτε έναν καλό λόγο γι’ αυτήν, δεν της αποδίδει ούτε το ελάχιστο ελαφρυντικό (που στο κάτω κάτω καλά έκανε και ξεπουπούλιαζε όλα τα καθάρματα). Αντιθέτως προβαίνει σε χαρακτηρισμούς όπως : «ανήθικη πόρνη», «καταβροχθίζει μπροστά στον κόσμο ολόκληρες περιουσίες», «το μέγαρό της έμοιαζε με άντρο σπατάλης», «αυτή η πόρνη με τα παπαγαλίστικα γούστα», «τα ‘σπαζε, τα τσαλάκωνε και τα βρόμιζε όλα με τα κάτασπρα δαχτυλάκια της», «όπου περνούσε άφηνε πίσω της συντρίμμια, κουρέλια και βρόμικα ξεφτίδια», «χρυσόμυγα που βγήκε από το βούρκο κι ό,τι ακουμπάει το μολύνει»…..Μόνο μπροστά στην αυτοκτονία του Ζιζή δείχνει λίγο ανθρώπινο πρόσωπο γιατί έχει τύψεις. Ο Ζολά ισοπεδώνει τη Νανά με καθαρά ηθικούς χαρακτηρισμούς. Όταν όμως αρχίζει η ηθικολογία ο ρεαλισμός πάει περίπατο, αφού εξ’ ορισμού η ηθική είναι προϊόν κοινωνικών συμβάσεων και ο νατουραλιστής συγγραφέας οφείλει να τις ξεπεράσει. Ο νατουραλιστής οφείλει να καταδεικνύει την παραμελημένη αλήθεια, την αλήθεια που θάβεται κάτω από τις κοινωνικές συμβάσεις κι όχι να αναπαράγει τα ψεύτικα ηθικά πρότυπα μιας κοινωνίας που έτσι κι αλλιώς έχει απορρίψει. Αυτοί είναι χαρακτηρισμοί που θα απέδιδε ένας άνθρωπος διαποτισμένος από το πνεύμα της εποχής κι όχι ο νατουραλιστής ανατόμος της κοινωνίας. Η φουκαριάρα η Νανά παρουσιάζεται περισσότερο ως νοσηρό σύμπτωμα που εκμεταλλεύεται τις συνθήκες μιας σαθρής κοινωνίας παρόλο που αναμφισβήτητα είναι το μεγαλύτερο θύμα της. Μπερδεμένη, αποπροσανατολισμένη, δυστυχισμένη έχει διαστρεβλώσει τα πάντα μες το μυαλό της και οδηγείται σε σπασμωδικές συμπεριφορές ολοκάθαρης τρέλας. Υπάρχουν στιγμές που θα λέγαμε ότι έχει το ακαταλόγιστο. Ο Ζολά καταδεικνύει τη διαφθορά της κοινωνίας και την καταγγέλλει αλλά δεν μπορεί να σπάσει τους δεσμούς μαζί της υποστηρίζοντας το αξεπέραστο δίκιο των κατατρεγμένων, που στέκεται πάνω από την τρέχουσα ηθική και πάνω από τους νόμους, όπως έκανε ο Ντοστογιέφσκι στο Έγκλημα και Τιμωρία 14 χρόνια νωρίτερα.

                                               Θανάσης Μπαντές  abbades75@gmail.com

Η ΑΠΩΛΕΙΑ...

Πώς αντιμετωπίζεται ο θάνατος; Πώς να δεχτούμε πως ένα πρόσωπο,αγαπημένο πρόσωπο,που περάσαμε μαζί του λίγα χρόνια ή πολλά,πλέον δεν θα βρίσκεται δίπλα μας; Δεν θα μπορούμε να του μιλάμε,να το αγγίζουμε,να του λέμε καλημέρα ή καληνύχτα...Θα υπάρχει μόνο μέσα από τη μνήμη μας,και τις φωτογραφίες...Είναι τόσο τραγικό,τόσο θλιβερό.. Πώς συνεχίζει μετά τη ζωή της ή τη ζωή του ο σύντροφος αυτού του ανθρώπου που "έφυγε" ;

Η ζωή,λένε,συνεχίζεται...Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και τα γιατρεύει όλα..Μα πώς μπορεί να γιατρέψει την αγάπη; Πώς να ξεχάσει ο άνθρωπος τις όποιες αναμνήσεις είχε από το αγαπημένο του πρόσωπο; Ο πόνος περνάει,λένε...Μόνο όμως ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά γνωρίζει τι έχει στην ψυχή του και τι πληγή δημιουργεί και αφήνει η απώλεια του αγαπημένου του προσώπου...Μόνο εκείνος ξέρει πόσο και αν πονάει,μετά από χρόνια..

Τι να πει κανείς για τον θάνατο...ό,τι και να πούμε,οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν τον ανθρώπινο πόνο και δυστυχώς ούτε και να τον απαλύνουν...Και είναι τόσο κρίμα να υπάρχει τόση δυστυχία στον πλανήτη και να πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι από την χειρότερη αρρώστια...αυτή που δεν γιατρεύεται...Τόσο κρίμα κι άδικο....

Κική Δημουλά

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)

Συγχαρητήρια!

http://www.tlife.gr/Article/NEWS/0-9-20361.html

Γιατί στη ζωή δεν έχει σημασία τι φαίνεται ο καθένας πως είναι αλλά αυτό που έχει στην ψυχή του και αυτό που θέλει να δώσει στον κόσμο...

Δημιουργία βιβλίου

Η βιβλιοφάγος...

Πώς μπορεί κάποιος να περιγράψει μια συνήθεια που γίνεται συντροφιά; Μία συντροφιά που δεν σου επιβάλλεται, που παραμένει σιωπηλή μέχρι εσύ να αποφασίσεις να αφεθείς σε αυτήν..Μία συντροφιά που πολλές φορές είναι καλύτερη παρέα ακόμη κι από τους ανθρώπους. Σε όποιον αναρωτιέται πώς είναι δυνατό κάτι τέτοιο, έρχομαι να προσθέσω ότι τα βιβλία σε διάφορες στιγμές της ζωής των ανθρώπων μπορούν να αποτελέσουν πιο διασκεδαστική παρέα κι από αυτή των πιο αγαπημένων φίλων. Κι αυτό διότι κάθε βιβλίο είναι ένας κόσμος διαφορετικός από αυτόν στον οποίο ζούμε,με αποτέλεσμα να μην έχει τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του. 

Υπάρχει βέβαια η άποψη ότι τα βιβλία είναι βγαλμένα από τη ζωή αλλά πιστεύω πως αυτό είναι καθαρά στο χέρι του συγγραφέα (κυριολεκτικώς). Ο συγγραφέας θα επιλέξει αν το έργο του θα είναι βασισμένο στην πραγματική ζωή και θα έχει πολλά στοιχεία της κοινής καθημερινότητας,ή αν θα διαφέρει από αυτήν και θα χαρακτηρίζεται από φαντασία και στοιχεία "εξωπραγματικά" και ουτοπικά,που δεν τα συναντάς εύκολα.

Το θέμα είναι ότι η λογοτεχνία μπορεί  να αποτελέσει για κάποιον συντροφιά παντοτινή,από τα πρώτα χρόνια της ζωής του μέχρι τα βαθιά γεράματα.Είναι μια γλυκιά παρέα που σε μεταφέρει σε άλλους κόσμους,σε άλλες ζωές κυρίως όταν εσύ θες να ξεφύγεις από την πραγματικότητα,να ξεχάσεις τα προβλήματα σου και να σταματήσεις να σκέφτεσαι αυτά που συνήθως σε απασχολούν.Η λογοτεχνία δεν έχει ώρες,ούτε τρόπο για να διαβαστεί,ούτε προϋποθέτει να πληροίς κάποια κριτήρια.Αρκεί να θες να διαβάσεις.Αρκεί να εκτιμάς το κάθε βιβλίο που έχεις στα χέρια σου και να το προσέχεις.Όπως ακριβώς χρειάζονται και οι φίλοι μια κάποια φροντίδα.

Προσωπικά,αγαπάω τη λογοτεχνία και ασχολούμαι με αυτήν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από τότε που έμαθα να διαβάζω,έγινε για μένα μια συνήθεια και μια παρέα αχώριστη.Μου αρέσουν οι μεγάλες (και οι μικρές φυσικά) βιβλιοθήκες,μου αρέσει ο όποιος χώρος μπορεί να περιλαμβάνει βιβλία,ακόμα και τα έπιπλα όπου έχουν χώρους ειδικούς για να τοποθετούνται βιβλία.Στις πολύ δύσκολες στιγμές μου πάντα με θυμάμαι να διαβάζω.Αλλά όχι μόνο τότε.Μπορώ να διαβάζω οπουδήποτε σχεδόν και οποιαδήποτε ώρα.Όταν ήμουν μικρή και πήγαινα με τους γονείς μου και με διάφορους συγγενείς έξω για φαγητό είχα πάντα ένα βιβλίο μαζί μου για να το διαβάζω στη διαδρομή,πριν και μετά το φαγητό.Στην αρχή ίσως να με παρεξηγούσαν,αλλά στην πορεία δεν παραξένευε πια κανέναν γιατί οι γύρω μου δέχτηκαν πως εγώ και τα βιβλία πάμε πακέτο. Εξάλλου δεν μπορούσα να συμμετέχω και στις συζητήσεις τους,αφού αυτά που έλεγαν ήταν για μένα ακαταλαβίστικα. Δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς να διαβάζω και δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς να ασχολούμαι με τα βιβλία,έμμεσα ή άμεσα.Μάλιστα το όνειρο μου είναι να δουλέψω σε έναν εκδοτικό οίκο(τι καλύτερο από μια καθημερινή επαφή με βιβλία κάθε λογής;;)!

Σεισμός Και Ώρα Μηδέν

Νομίζω πως κανείς από όσους βρίσκονταν στην Κεφαλονιά εκείνη τη μέρα δεν θα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα και τις εικόνες που έχει από εκείνη τη στιγμή. Ήταν λοιπόν 26 Ιανουαρίου και ώρα τέσσερις παρά πέντε (περίπου). Ήταν τότε που ξεκίνησε ο σεισμός. Ένας σεισμός πολύ διαφορετικός από τους άλλους (και το λέω αυτό λόγω των συνεπειών που προκάλεσε). Προσωπικά,όταν άρχισε ο σεισμός δεν ξαφνιάστηκα διότι θεώρησα πως ήταν ένας από τους πολλούς ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΥΣ που χτυπάνε το νησί μας κατά διαστήματα.Έκανα λάθος.Ο σεισμός κράτησε πιο πολύ από ότι συνήθως,ήταν πιο δυνατός από ότι άλλες φορές και παραδόξως προκάλεσε και ζημιές. Ήταν τότε που όλοι πανικοβλήθηκαν, που αρκετά σπίτια καταστράφηκαν ή άρχισαν να καταστρέφονται, που όλοι καταλάβαμε πως κάτι τρέχει. Εκείνες τις στιγμές,εκείνη την πρώτη ώρα του σεισμού ( ή των σεισμών) ένιωσα φόβο. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο αυτό που ζούσα, κάτι που δεν είχα ξαναβιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Φοβήθηκα για το μέλλον,για το σπίτι που δεν ήξερα πόσο αντέχει σε τέτοιες φυσικές καταστροφές. Μετά το πρώτο σοκ μάθαμε πως ο σεισμός μας φάνηκε ( ή ήταν,δεν ξέρω τι σημασία έχει) μεγάλος επειδή δεν είχε μεγάλο βάθος (μόνο 5χλμ). Στη συνέχεια ακολούθησαν κι άλλοι σεισμοί. Δεκάδες. Εκατοντάδες. Ίσως μέχρι αυτή τη στιγμή να έχουν φτάσει και τους 1500. Εκείνο το πρώτο βράδυ πιστεύω κανείς δεν κοιμήθηκε. Απ'ότι αποδείχθηκε οι πιο πολλοί την έβγαλαν στα αμάξια τους ή σε σπίτια που ήταν σίγουρο πως ήταν "ανθεκτικά" στους σεισμούς. Το θέμα είναι πως κανείς δεν ήξερε πως πρέπει να το διαχειριστεί,αν πρέπει να συνεχίσει να κάνει όσα έκανε πριν το σεισμό ή να αποκτήσει νέες συνήθειες (πχ το βράδυ να κοιμάται στο αμάξι).

Η επόμενη μέρα δεν ξέρω κατά πόσο ήταν ή όχι καλύτερη από την προηγούμενη γιατί ούτε καν ο καιρός δεν ήταν ευνοϊκός με το νησί μας.Οι μετασεισμοί συνεχίστηκαν,οι ζημιές στα σπίτια το ίδιο,ο φόβος των ανθρώπων δεν πνίγηκε και η κακοκαιρία δεν έλεγε να κοπιάσει. Πολλοί ωστόσο προσπάθησαν να διορθώσουν τις ζημιές που έγιναν  χωρίς να ξέρουν τι έπεται στο μέλλον. Η καθημερινότητα άλλαξε,τα σχολεία έκλεισαν προσωρινώς μέχρι να ελεγχθούν,οι δημόσιες υπηρεσίες επίσης. Ο κόσμος σταμάτησε να κυκλοφορεί με τον ρυθμό που κυκλοφορούσε και φυσικά,οι φοιτητές του νησιού έφυγαν μέσα σε 2 μέρες,αν όχι όλοι μαζί. Η Κεφαλονιά έχασε από την ομορφιά της εκείνες τις μέρες, Φάνταζε σαν ένα νησί εγκαταλελειμμένο. Μπορεί να φταίει και το συναίσθημα της αβεβαίοτητας που υπήρχε στον αέρα μαζί με τους συνεχείς μετασεισμούς...

ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ,ξημερώματα Κυριακής προς Δευτέρα ακολούθησε κι άλλος σεισμός σχεδόν ίδιας έντασης. Εκεί ίσως ήταν η κορυφή και η αρχή της αντίστροφης μέτρησης για να ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Άμεσα πάρθηκαν μέτρα από την κυβέρνηση κι ακολούθησε μια παρέλαση πολιτικών προκειμένου να δουν ιδίοις όμασι τις συνέπειες που άφησε ο εγκέλαδος στο πέρασμα του από το νησί μας.Σεισμολόγοι ήταν κάθε μέρα στα κανάλια,στις εφημερίδες,στις ιστοσελίδες τις τοπικές και έλεγαν τη γνώμη τους,συνήθως καθησυχαστικές για τους κατοίκους αλλά με κάποιες επιφυλάξεις πάντα.
ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ η ζωή στο νησί συνεχίστηκε,ο κόσμος σιγά σιγά άρχισε να επιστρέφει και νότες αισιοδοξίας άρχισαν να εμφανίζονται.Ας ελπίσουμε για τα καλύτερα.Οι άνθρωποι στο Ληξούρι έχουν μεγάλη ανάγκη από υποστήριξη κ όπως φάνηκε υπήρχε άμεση ανταπόκριση.Μακάρι όλα να ξαναβρούν τους ρυθμούς τους και οι άνθρωποι να ορθοποδήσουν ξανά γιατί σε κανέναν δεν αξίζει τέτοια συμφορά....

Η φύση του ανθρώπου

Σκεφτόμουν τις προάλλες πως ο άνθρωπος έχει στη φύση του την αχαριστία...Δεν χορταίνει με όσα έχει,ακόμα κι αν νιώθει ευτυχισμένος. Στην αρχή ενθουσιάζεται με μια κατάσταση,κι αυτός ο ενθουσιασμός είναι που δεν του επιτρέπει να δει πως θέλει κι άλλα από αυτά που έχει,όσο κι αν θέλει αυτά που "έχει" (πώς μπορούμε άραγε να μιλάμε για ιδιοκτησία όταν φαίνονται όλα τόσο εφήμερα;). Όταν ο άνθρωπος συνηθίσει σε μία κατάσταση,όσο ιδανική κι αν είναι, μόνο τότε αρχίζει να σκέφτεται τι άλλο θα μπορούσε να έχει για να κάνει αυτή την κατάσταση καλύτερη. Γιατί δεν του φτάνει που έχει κάτι ήδη όμορφο,που τον γεμίζει. Είναι κι αυτό,που πάντα κάτι λείπει,είτε νοητά είτε πραγματικά.
   Όμως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να αρκεστούν σε αυτά τα λίγα,που να μην θέλουν να έχουν κάτι παραπάνω για να νιώσουν παραπάνω ευτυχισμένοι γιατί ζητώντας αυτό το παραπάνω μπορεί να χάσουν και το ελάχιστο...Υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν ζητάνε πολλά από τη ζωή τους,μόνο έναν δικό τους άνθρωπο δίπλα τους...έναν σύντροφο καρδιάς και πνεύματος,που να είναι κοντά τους..Άραγε,αξίζει τίποτα άλλο στη ζωή όσο το να αγαπάς και να αγαπιέσαι; Τα παλάτια γκρεμίζονται με έναν σεισμό,με μια πλημμύρα,με μια έκρηξη, οι άνθρωποι όμως μπορεί να επιζήσουν...οι άνθρωποι που αγαπούν αντέχουν και δεν ζητάνε πολλά...ακόμα και στα λάθη έχουν κατανόηση...Δεν ζητάνε τα πλούτη για να ευτυχήσουν,δεν ζητάνε τα μεγαλεία για να είναι ολοκληρωμένοι..Τους αρκούν αυτές οι λίγες και όμορφες στιγμές που είναι μαζί και ο υπόλοιπος κόσμος χάνεται,τους αρκούν αυτά τα βλέμματα που μόνο οι ίδιοι καταλαβαίνουν τη σημασία τους,αυτά τα χαμόγελα που είναι για τον άλλον που το εισπράττει πιο σημαντικό κι από τον πιο μεγάλο θησαυρό...
   Μόνο όταν αγαπήσεις και μόνο όταν σε αγαπήσουν πραγματικά μπορείς να καταλάβεις ποια πράγματα αξίζουν στη ζωή και ποια δεν έχουν σημασία..Μόνο τότε μαθαίνεις τι πρέπει να προσέχεις,τι πρέπει να κρατάς και τι πρέπει να αφήνεις και να ξεχνάς...Γιατί η ευτυχία είναι στιγμές και οι στιγμές πετάνε...Γι'αυτό όσο πιο πολλές όμορφες στιγμές δημιουργεί κάποιος τόσο πιο ευτυχισμένος μπορεί να νιώθει όταν τα θυμάται...Η αγάπη είναι ευτυχία...Η αγάπη όμως που σε απελευθερώνει,που δεν σε καταπιέζει...Δεν σου ζητάει ανταλλάγματα,δεν σου ζητάει αλλαγές.Σε κάνει μόνο καλύτερο,μέσα από κάθε λάθος..

"Μια φορά στα χίλια χρόνια γίνεται η αγάπη αιώνια
Να χεις τύχη να χεις τύχη και η χρονιά να σου πετύχει "
Οδυσσέας Ελύτης

http://pitsirikidotnet.gr/2014/02/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC/


Κεφαλονιά μου όμορφη.....Μαγευτική....Πόσο θλιβερό αυτό που σου συμβαίνει...Άλλα έτσι είναι...κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη φύση...γιατί η φύση εκδικείται.....

Κεφαλονιά μου...

 Πόσο θλιβερό ο τόπος σου να πλήττεται από μια τέτοια φυσική καταστροφή,να μην μπορεί να ορθοποδήσει,να μην μπορεί να ησυχάσει...
Να μην περνάει μέρα που να μην γίνονται τουλάχιστον 10 σεισμοί...και δεν είναι μόνο οι υλικές ζημιές που γίνονται,δεν είναι μόνο η πανέμορφη φυσική εικόνα του νησιού, είναι κ η ψυχολογία ... είναι που δεν ξέρεις πόσο δυνατός θα είναι ο επόμενος σεισμός,είναι που δεν μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ ήρεμος γνωρίζοντας πως θα ξυπνήσεις το άλλο πρωί...Δεν ξέρεις αν θα συνεχίσεις να κάνεις αυτά τα βαρετά ή και πολύ όμορφα πράγματα που μέχρι λίγες μέρες πριν θεωρούσες δεδομένα.... Είναι που αναθεωρείς τα πάντα σχετικά με τη σημασία που δίνεις σε κάθε τι....αναθεωρείς όλα όσα θεωρούσες μόνιμα,πχ ότι θα ξυπνήσεις το πρωί,πχ ότι θα έχεις ένα σπίτι...πχ ότι δεν θα γκρεμιστείς κι εσύ μαζί με την οικοδομή σε περίπτωση σεισμού...
  Είναι αλλιώς να γίνει ένας σεισμός μεγάλος που θα ισοπεδώσει τη ζωή στο νησί και θα το κάνει να ξαναχτιστεί απ'τα συντρίμμια του,σε νέες βάσεις πιο γερές και αλλιώς να μην μπορείς να αποκαταστήσεις τις ζημιές που δημιουργήθηκαν λόγω της συνεχούς δόνησης!