"Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή" RAINER MARIA RILKE

"Δεν μπορούμε όλα να τα συλλάβουμε και να τα εκφράσουμε-όσο κι αν θέλουν πολλοί να μας πείσουν για το αντίθετο.Τα περισσότερα από όσα μας συμβαίνουν δεν μπορούμε να τα εκφράσουμε,ξετυλίγονται μέσα σε μια σφαίρα,που ποτέ καμιά λέξη δεν την καταπάτησε."

"Κατά βάθος είμαστε ανείπωτα μόνοι.Για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε ή να συμβουλέψουμε ο ένας τον άλλον,πρέπει πολλά να τύχουν και πολλά να κατορθωθούν.Χρειάζεται ένας ολόκληρος αστερισμός από γεγονότα για να πετύχει τούτο και μια μόνο φορά."

"Καλλιτέχνης θα πει: να μη μετράς,να μη λογαριάζεις,να ψηλώνεις όπως το δέντρο ,που δε βιάζει το χυμό του,που αδείλιαστο αψηφάει τις ανοιξιάτικες μπόρες,χωρίς να φοβάται μη δεν έρθει το καλοκαίρι.Το καλοκαίρι έρχεται.Έρχεται όμως,μονάχα για κείνους που ξέρουν να προσμένουν,ξένοιαστοι και γαλήνιοι σαν να 'χανε μπροστά τους την αιωνιότητα."

"Αλλά τα δύσκολα είναι η μοίρα μας.Σχεδόν κάθε τι βαθυσήμαντο είναι δύσκολο-και,το κάθε τι,είναι βαθυσήμαντο.
....Η Σαρκική ηδονή είναι ένα επεισόδιο από τη ζωή και τη λειτουργία των αισθήσεων,καθόλου αλλιώτικο από την αγνή ματιά ή την αγνή απόλαυση που χαρίζει στη γλώσσα μας ένας όμορφος καρπός.Είναι μια μεγάλη,απέραντη πείρα που μας προίκισεν η φύση,μια γνώση του κόσμου,η ολοκλήρωση κι η λάμψη ολόκληρης της Γνώσης."

Μικρή Πατρίδα- Θηβαίος_Παπακωνσταντίνου_Πασχαλίδης

ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ - "Μικροί Άγγελοι"

Πόσο συγκινητικό βιβλίο...Πόσο όμορφη ιστορία....Πόσο ανθρώπινη..
Ίσως όχι βγαλμένη από τη ζωή γιατί,δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με τέτοια συνείδηση,τέτοια ανθρωπιά,τέτοιο συναίσθημα αυτοθυσίας..
3 φίλες μεγαλώνουν μαζί,3 "Μικροί Άγγελοι"..
Η κάθεμια με το δικό της οικογενειακό βάρος που φορτώθηκε άθελά της..Ένας άντρας μπαίνει στην παρέα...Κάπου τις χωρίζει και κάπου τις ενώνει...Αλλά οι πραγματικές φιλίες δεν σπάνε,κι αν σπάσουν ξαναενώνονται πιο δυνατές,πιο γερές από πριν..
Λάθη ανθρώπινα.λάθη μοιραία..Ποιος μπορεί να τα βάλει με τη μοίρα του,ποιος μπορεί να ξεγελάσει τη ζωή...

Όταν η συγγραφέας είναι γεμάτη ευαισθησίες αυτό αποτυπώνεται και στα έργα της.Μακάρι όλα τα βιβλία να είχαν για τους αναγνώστες πρότυπα ηρώων,πρότυπα ανθρωπιάς.

Δε ξέρω τι γεύση άφησε- ή θα αφήσει- σε εσάς το βιβλίο αλλά για μένα αποτελεί πλέον ένα από τα αγαπημένα μου,που θα χαραχτούν ανεξίτηλα στη μνήμη,στην καρδιά και στο μυαλό.... 

Γιάννης Ρίτσος - «Ποιητές»

Στὸν Κώστα ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ Ὤ, δὲ χωρεῖ καμία ἀμφισβήτηση, ποιητὲς εἴμαστ᾿ ἐμεῖς μὲ κυματίζουσα τὴν κόμη -- ἔμβλημ᾿ ἀρχαῖο καλλιτεχνῶν -- καὶ χτυπητὲς μάθαμε φράσεις ν᾿ ἀραδιάζουμε κι ἀκόμη μιὰ εὐαισθησία μας συνοδεύει ὑστερική, ποῦ μας πικραίνει ἕνα χλωμό, σβησμένο φύλλο, μακριὰ ἕνα σύννεφο μαβί. Χιμαιρικὴ τὴ ζωή μας λέμε καὶ δὲν ἔχουμ᾿ ἕνα φίλο. Μένουμε πάντα σιωπηλοὶ καὶ μοναχοί, ὅμως περήφανα στὰ βάθη μας κρατοῦμε τὸ μυστικό μας θησαυρό, κι ὅταν ἠχεῖ ἡ βραδινὴ καμπάνα ἀνήσυχα σκιρτοῦμε. Θεωροῦμε ἀνίδεους, ἀνάξιους κι εὐτελεῖς γύρω μας ὅλους, κι ἀπαξιοῦμε μιὰ ματιά μας σ᾿ αὐτοὺς νὰ ρίξουμε, κι ἡ νέα ξανὰ σελὶς τὸ θρῆνο δέχεται τοῦ ἀνούσιου ἔρωτά μας. Ἀναμασᾶμε κάθε μέρα τὰ παλιὰ χιλιοειπωμένα αἰσθήματά μας· ἐξηγοῦμε τὸ τάλαντό μας: «κελαηδοῦμε σὰν πουλιά»· τὴν ἀσχολία μας τόσ᾿ ὡραῖα δικαιολογοῦμε. Γιὰ μᾶς ὁ κόσμος ὅλος μόνο εἴμαστ᾿ ἐμεῖς, καὶ τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ἕνα τοῖχο. Μ᾿ ἔπαρση ἐκφράζουμε τὰ πάθη τῆς στιγμῆς σ᾿ ἕναν -- μὲ δίχως χασμωδίες -- μουσικὸ στίχο. Γύρω μας κι ἄλλοι κι ἂν πονοῦν κι ἂν δυστυχοῦν, κι ἂν τοὺς λυγίζει, ἂν τοὺς φλογίζει ἡ ἀδικία - ὤ, τέτοια θέματα πεζὰ ν᾿ ἀνησυχοῦν τοὺς ἀστρικούς μας στοχασμούς, εἶναι βλακεία.

" ΙΘΑΚΗ " Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη. Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια. Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

"Απολείπειν ο θεός Αντώνιον" Κ.Π.Καβάφης

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Η Επιμονή Σου - Ε.Ζουγανέλη, Κ.Λειβαδάς

Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Στίχοι: Κώστας Λειβαδάς

Αν είναι κάτι που με κέρδισε σε 'σενα
κάτι που ήξερε πώς να με ξεπερνάει
είναι αγάπη μου αυτή η επιμονή σου
μια αγάπη που έμαθε να μην τα παρατάει

Αν είναι κάτι που μού είπε να διαλέξω
ούτε τα λόγια σου είναι, ούτε η ομορφιά
Αυτή η υπέροχη, τρελή επιμονή σου
πως είναι κρίμα εμείς να ζούμε χωριστά

Αχ να 'ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου
Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου
Σαν λες όλα θα γίνουνε κι ακούω τη φωνή σου
Αχ να 'ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου

Αν είναι κάτι που με κράτησε απ' τα ξένα
αυτό το φως που δεν υπάρχει σ' άλλη γη
κι αυτή αγάπη μου η ίδια επιμονή σου
να μοιραστούμε αυτά τα σύννεφα μαζί
να μοιραστούμε αυτή τη θάλασσα μαζί

Αυτή η ατέλειωτη η γλύκα σου πως με τραβάει να 'ξερες
Να περπατήσω δίπλα σου με θάρρος στην ζωή
Αυτή η ατέλειωτη η δίψα σου για της ζωής το άγνωστο
Τι μού 'χει δώσει να 'ξερες και πού να φανταστείς
Αγάπη μου τρελή να με ζητάς μην κουραστείς

"Μαθαίνεις" Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις

Χάρις Αλεξίου - Το τανγκό της Νεφέλης

Το χρυσό κουρέλι που στα μαλλιά της φόραγε η Νεφέλη

να ξεχωρίζει απ'όλους μες στ'αμπέλι
ήρθανε δυό μικροί μικροί αγγέλοι 
και της το κλέψανε.

Δυό μικροί αγγέλοι
που στα ονειρά τους θέλαν την Νεφέλη 
να την ταίζουνε ρόδι και μέλι
να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει.
Την πλανέψανε.

Υάκινθοι και κρίνα
της κλέψαν τ'άρωμα και το φοράνε 
κι οι έρωτες πετώντας σαϊτιές, την περιγελούν.

Μα ο καλός ο Διας
της παίρνει το νερό της εφηβείας 
την κάνει σύννεφο και την σκορπά
για να μην τη βρουν. 

Δυό μικροί αγγέλοι
που στα ονειρά τους θέλαν την Νεφέλη 
να την ταίζουνε ρόδι και μέλι
να μη θυμάται να ξεχνάει τι θέλει.
Την πλανέψανε.

Συγχώρα με,Αγάπη μου,που Ζούσα Πριν Σε Γνωρίσω

Τάσος Λειβαδίτης

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου..

Δινόσουνα ολάκερη

και δεν κράταγες για τον εαυτό σου

παρά μόνο την έγνοια

αν ολάκερη έχεις δοθεί..

Όλα μπορούσανε να γίνουνε

στον κόσμο αγάπη μου

τότε που μου χαμογελούσες..

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωη μου

είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου

αγαπημένη μου..

Μα και τι να πει κανείς..

Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός

και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου

έζησα όλη τη ζωή..

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα

και τότε όλα τα βράδια

κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας..

Θάθελα να φωνάξω τ’ονομά σου,αγάπη,

μ’ όλη μου τη δύναμη..

Να το φωνάξω τόσο δυνατά

που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,

καμιά ελπίδα να μη πεθάνει..

Θε μου πόσο ήταν όμορφη

σαν ένα φωτισμένο δέντρο

μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων

Συχώρα με, αγάπη μου,

που ζούσα πριν να σε γνωρίσω..

Μισώ τα μάτια μου,

που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου..

Θα σ’ ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,

ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής

σ’ αναζητάω σαν τον τυφλό,

που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας

σ’ενα σπίτι που’ πιασε φωτιά,

α, για να γεννηθείς εσύ

κι εγώ για να σε συναντήσω

γι αυτό έγινε ο κόσμος..

Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,

κλείνεις έξω απ’ την πόρτα σου

έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο..

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,

είμαστε κιόλας νεκροί..

Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό

έξω απ’ την πόρτα σου,

εσύ θα ξέρεις,

πως πέθανε σφαγμένος

απ’ τα μαχαίρια του φιλιού,

που ονειρευότανε για σένα..

Ποδοπάτησε με,

να έχω τουλάχιστον την ευτυχία

να μ’αγγίζεις..

"Αγαπημένη μου" Ερωτικό Ποίημα-Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)

Δος μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.
Σ” εύρισκα, αγαπημένη,
στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Yστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ” όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ” όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας.
Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.
Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…

Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο αγάπη μου,
τότε που μου χαμογελούσες.

Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.

Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου.
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.

Θά “θελα να φωνάξω τ” όνομά σου,
αγάπη μου, μ” όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει.

Ναι, αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα…

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-
μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου,
αγαπημένη μου…

Αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα
και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Θάθελα να φωνάξω το όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
τα τρυγόνια στους φράχτες…

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τα’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.
…Μες στην αγάπη μας είναι ένα δροσερό κλωνάρι
ένα σπουργίτι
μια φυσαρμόνικα…

Καλημέρα γειτόνισσες
να και κει, αγάπη μου, εκεί στη γωνιά,
κοίταξε την άνοιξη που έρχεται
κοίταξε αυτά τα παλικάρια που γνέφουνε με τα δρεπάνια
και τα κορίτσια πίσω τους που δένουν σε δεμάτια τις ακτίνες του ήλιου
κοίταξε μας γνέφουν. Όλα μας γνέφουν. Καλημέρα.

Καλημέρα όλα εσείς κοντινά και μακρινά μου αδέρφια.
Ελάτε να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Πέστε μου, δεν είναι όμορφη;
Σαν τη ζωή και το τραγούδι, αδέρφια μου, την αγαπάω.

Και πιο πολύ.
Καλημέρα ουρανέ, καλημέρα ήλιε, καλημέρα άνοιξη.
Ελάτε λοιπόν να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Καλημέρα ευτυχία.

Οι τρεις υποσχέσεις_Χρυσηίδα Δημουλίδου

" Ήταν εκεί που κατάλαβα πως στις πραγματικές φιλίες ο χρόνος και η απόσταση δεν παίζουν κανένα ρόλο.Ο φίλος είναι πάντα κοντά σου,όσο μακρυά κι αν βρίσκεται,όσο καιρό κι αν έχεις να τον δεις.Γιατί οι ψυχές των ανθρώπων που αγαπιούνται πραγματικά γίνονται ένα και δεν χωρίζουν ποτέ."

" << Να ακολουθείς πάντα τον δρόμο της καρδιάς,Μυρτάλη. Αρκεί να είναι ο δικός της δρόμος και όχι του πάθους. Πάθη έχουμε πολλά,μα μία μόνο καρδιά που όταν επιλέξει,δε λησμονεί ποτέ. Η καρδιά είναι σαν φωτογραφική μηχανή.
Σαν φυλακίσει μέσα της την εικόνα που αγάπησε,κανένας χρόνος δεν μπορεί να την κιτρινίσει όπως στο χαρτί.Τουλάχιστον όσο χτυπά.Γιατί η εικόνα έχει αίμα και χτύπο από το δικό της αίμα και θα παραμείνει ζωντανή να τη συντροφεύει μέχρι το τέλος...>>

"Τρία από τα ισχυρά όπλα της στρατηγικής ενός πολεμιστή είναι η ευγένεια,η φροντίδα και το χιούμορ.Τότε η κόρη που αγναντεύει το φεγγάρι,ίσως να πέσει στην αγκαλιά του μαχητή σαν ώριμο φρούτο."

"Τι είναι ο άνθρωπος; Σάρκα.Σάρκα που θα φθαρεί και θα σαπίσει.Για ποιον λόγο λοιπόν να συσσωρεύουμε χαιρεκακία στην ψυχή μας;
  Αν κάποιος δεν αξίζει,αργά ή γρήγορα αυτό θα φανεί,όπως κι εκείνος που πραγματικά αξίζει.Οι άνθρωποι με ταλέντο δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα,ακόμα κι έναν άλλον ικανότερο.Αντίθετα,πρέπει να τον θαυμάζουν και να διδάσκονται από αυτόν.Η στάση ζωής είναι εκείνη που καθορίζει ακόμα και τα ταλέντα μας.Μια αρνητική στάση μπορεί να γίνει ρουφήχτρα και να αφαιρέσει ακόμα και τη δημιουργική μας πλευρά.Ενώ μία θετική στάση μπορεί να τη διογκώσει."

" Ό,τι αγαπάμε κι έχουμε πάνω μας αρχίζει να αποκτά ενέργεια και ψυχή,κουβαλάει κομμάτι απ'τα συναισθήματά μας και σταδιακά μετατρέπεται σε ενεργειακό φορέα του εαυτού μας,που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και μετά τον θάνατό μας."

"Τα συναισθήματα είναι ό,τι πιο σημαντικό μας δώρισε η φύση.Είναι ένα δώρο που δεν του δίνουμε την πρέπουσα σημασία,δεν το βάζουμε στη θέση που του αξίζει.Το κακομεταχειριζόμαστε,το κλοτσάμε,το πετάμε ενίοτε στα σκουπίδια."

" Όμως οι άγγελοι είναι εκείνοι που κρατούν τις ισορροπίες κι έχουν τον τελευταίο λόγο.Ο καθένας από εμάς έχει τον άγγελό του απ'την ώρα που γεννιέται.Στην πορεία,και ανάλογα πώς θα του φερθείς,ανοίγει τα φτερά του και σε προστατεύει ή τον ραγίζεις και δεν μπορεί να σε βοηθήσει όσο θα ήθελε.Ένας ραγισμένος άγγελος είναι ό,τι πρόδωσες, ό,τι πούλησες, ό,τι εκμεταλλεύτηκες, ό,τι πόνεσες ή ποδοπάτησες. "

Και τελικά,ανήκουν στους τυχερούς όσοι βρίσκονται σε  νησί και μπορούν να απολαύσουν τη φύση μετά από βροχή.Άλλη αύρα.Τελείως διαφορετική από αυτήν της μεγαλούπολης.Αφενός στο νησί μπορείς να μυρίζεις τα βρεγμένα φύλλα,το βρεγμένο χώμα,να δεις πως φαίνεται το βουνό ή η θάλασσα,με μια τόσο όμορφη καθαρή ατμόσφαιρα,που δεν έχει τίποτα να θολώνει το τοπίο.Στην πρωτεύουσα το μόνο βρεγμένο που μπορείς να αισθανθείς γύρω σου είναι τα τσιμέντα και η άσφαλτος.
Μπορεί μεν το νησί να προσφέρεται κυρίως για καλοκαιρινές αποδράσεις,αλλά αν ξέρεις να γεμίσεις τον χρόνο σου με δραστηριότητες και αν έχεις και καλή παρέα,δύσκολα θα βαρεθείς.Μπορεί απ'την άλλη,να μην πήζει από κόσμο όπως οι κεντρικές πόλεις,αλλά έχει μια γαλήνη και μια ηρεμία που,όσο κι αν ψάξεις,δεν την βρίσκεις αλλού.
Νησί+(μεγαλου)πολη= 2 όψεις του ίδιου νομίσματος.